Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες θυμόμαστε και αναθεματίζουμε τη χούντα. Φυλακίσεις, εξορίες, βασανισμοί, ακόμα και δολοφονίες. Καλά κάνουμε. Προσωπικά πιστεύω ότι η περίοδος αυτή 1967-1974 τραυμάτισε με πολλούς τρόπους την Ελλάδα, σε σημείο μάλιστα που πολλά από τα δεινά που τραβάει ο τόπος σήμερα να οφείλονται στην αποφράδα αυτή παρένθεση. Εχω μάθει ότι στη ζωή όλα κρίνονται «εκ του αποτελέσματος» και όχι από τις προθέσεις. Ας δούμε, λοιπόν, τα αποτελέσματα αυτής της 7ετίας.
Οι συνταγματάρχες μόνοι τους έκριναν ότι η χώρα κινδυνεύει από τους κομμουνιστές και αποφάσισαν να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, προκειμένου να μας προστατέψουν από αυτόν τον κίνδυνο. Αυτό ήταν το αφήγημά τους, όταν με τον στρατό κατέλυσαν τη δημοκρατία και μας επέβαλαν τη δική τους δικτατορία. Τι όμως πραγματικά πέτυχαν; Ακριβώς το αντίθετο. Οσοι ζήσαμε την Ελλάδα πριν από τη δικτατορία και βλέπουμε τα χάλια μας σήμερα, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι συνταγματάρχες ξαναζωντάνεψαν τον κομμουνισμό, που είχε κατατροπωθεί και λουφάξει μετά τον εμφύλιο.
Αναγνωρίζω ότι πριν από το 1967 οι κομμουνιστές ήταν υπό διωγμό στην Ελλάδα, αλλά αυτά που έγιναν στη χούντα δεν μπορούν να δικαιολογηθούν με κανέναν τρόπο. Εμείς που ζήσαμε μερικά χρόνια πριν από τη χούντα και πολλά περισσότερα μετά τη μεταπολίτευση, βλέπουμε τη διαφορά και πραγματικά νομίζουμε ότι ζούμε σε δύο διαφορετικές χώρες. Δεν υπερβάλλω. Ελάτε να δούμε τι μας κληροδότησε η δικτατορία.
– Τρομοκρατία. Η τρομοκρατία στην Ελλάδα εμφανίστηκε αμέσως μετά τη μεταπολίτευση με τη δράση της «ΕΟ 17 Νοέμβρη». Η πρώτη ενέργειά της ήταν η δολοφονία του σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα Ρίτσαρντ Γουέλς στις 23 Δεκεμβρίου 1975. Στην προκήρυξή της που δημοσιεύθηκε αργότερα, έγραφε:
«[…] Aρκετά. Φτάνει πια. Πρέπει να καταλάβουν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι πράκτορές τους ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι αγέλη από πρόβατα […]». Ενα χρόνο μετά, στις 12 Δεκεμβρίου 1976, ακολούθησε η δολοφονία του βασανιστή της χούντας Ευάγγελου Μάλλιου. Ετσι εμφανίστηκε η ΕΟ σαν τιμωρός της χούντας και έγινε αποδεκτή σε μερίδα του λαού. Μετέπειτα, τα περισσότερα θύματα ήταν αθώοι Ελληνες πολίτες για τους οποίους επιβλήθηκε η θανατική ποινή με συνοπτικές διαδικασίες από αμόρφωτους φονιάδες. Επιστέγασμα, η άνανδρη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, ενός κατ’ εξοχήν δημοκράτη, που πάλεψε κόντρα στη δικτατορία και συνέβαλε στην εθνική συμφιλίωση. Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για τη δολοφονία αυτή.
Το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν υποστηρικτές της «17 Νοέμβρη» και των δολοφόνων της, που εκδηλώνονται κατά καιρούς, είναι όνειδος για τη δημοκρατία μας. Ακόμα, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι και άλλες ευρωπαϊκές χώρες αντιμετώπισαν στο παρελθόν τρομοκρατικές οργανώσεις, αλλά σήμερα μόνον εμείς έχουμε ενεργούς τρομοκράτες. Η Ιταλία, η Γερμανία και η Ισπανία είχαν τα δικά τους προβλήματα, αλλά σήμερα έχουν ηρεμήσει. Μόνον εμείς ακόμα ζούμε τον εφιάλτη των αυτόκλητων τιμωρών.
Δυστυχώς, ύστερα από 50 ολόκληρα χρόνια και παρά την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη», ακόμα και σήμερα έχουμε «σωτήρες», που με τη βία θέλουν να δηλώσουνε την παρουσία τους. Πρόσφατα είχαμε την έκρηξη μεγάλης ισχύος βόμβας στην οδό Σταδίου, ευτυχώς χωρίς θύματα. Ακόμα, είχαμε τη βόμβα έξω από τα ΜΑΤ που δεν εξερράγη και έτσι δεν είχαμε ούτε ζημιές ούτε θύματα. Το γεγονός αυτό δεν υποβαθμίζει την εμφάνιση της νέας τρομοκρατίας. Σημαίνει ότι έχουν δημιουργηθεί καινούργιες γενιές τρομοκρατών που συνεχίζουν να δημιουργούν προβλήματα σε μια δημοκρατική χώρα.
– Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι. Ηταν αναμενόμενο. Αφού η αστυνομία ήταν όργανο της χούντας, απαξιώθηκαν αυτομάτως οι αστυνομικοί και έτσι από τότε επικράτησε το αδικαιολόγητο μίσος προς την αστυνομία. Η «17 Νοέμβρη» και οι άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις που ακολούθησαν δολοφόνησαν πολλούς αστυνομικούς, που δεν είχαν καμία σχέση με τη χούντα. Μόνο και μόνο γιατί ήταν αστυνομικοί. Οι συνέπειες από την απαξίωση της αστυνομίας είναι καταστροφικές για μια χώρα.
Τις ζούμε ακόμα και σήμερα. Πόσο μίσος υπάρχει, που εκδηλώνεται τόσο ακραία από το πλήθος των υποτιθέμενων φοιτητών του ΑΠΘ, όταν προκαλούν τους αστυνομικούς, φωνάζοντας για τον αδικοχαμένο αστυνομικό Γιώργο Λυγκερίδη: «Πού είναι ο Γιώργος ρε βλάκα; Κοιμάται; Κοιμάται ο Γιωργάκης; Κοιμάται ο Γιωργάκης καλέ μου; Στο χώμα από κάτω;». Ξέρετε ποιο είναι το θλιβερότερο στην ιστορία αυτή; Αυτοί που φωνάζουν αυτά τα εμετικά συνθήματα, δεν έζησαν την εποχή της χούντας, ώστε να έχουν κάποια δικαιολογία για το μίσος τους προς την αστυνομία. Πρέπει να είναι μια άλλη γενιά που τεκμηριώνει ότι το μίσος καλλιεργείται και επαυξάνεται. Αυτά δεν είναι καλά σημάδια. Σήμερα παραπονιόμαστε για την ανομία. Σωστά. Αλλά η παρανομία δεν μπορεί να παταχθεί με «ευνουχισμένη» αστυνομία.
– Ανώτατη Παιδεία. Εδώ έγινε η πραγματική καταστροφή. Οι φοιτητές «εξαργύρωσαν» ή μήπως «εξαγόρασαν» τους αγώνες τους κατά της χούντας με πλήρη ασυδοσία τόσο στη φοίτηση όσο και στη συμπεριφορά τους μέσα στα πανεπιστήμια. Τα ΑΕΙ έγιναν χώροι παράνομης διακίνησης ναρκωτικών, πολιτικού ακτιβισμού, αλλά και γενικής παρανομίας. Το χειρότερο όμως είναι ότι χαλάρωσαν οι σπουδές. Υπάρχουν αιώνιοι φοιτητές. Από τους 704.047 οι 324.411 –46%– έχουν υπερβεί τα επιτρεπόμενα χαλαρά όρια φοίτησης. Οι φοιτητές κάνουν ό,τι θέλουν στους χώρους των πανεπιστημίων και δεν υπάρχει σεβασμός προς τους καθηγητές τους. Το επίπεδο της Ανώτατης Παιδείας μπορεί να κριθεί με μοναδικό κριτήριο την εμφάνιση των κτιρίων της. Είναι για κλάματα!
Αυτό που συνέβη είναι πραγματικό έγκλημα κατά του έθνους. Η σωστή παιδεία διαμορφώνει χαρακτήρες. Ακόμα, σύμφωνα με τον Ιρλανδό φιλόσοφο και πολιτικό Edmund Burke, «Education is the cheap defense of nations» – «Η Παιδεία είναι η φτηνή άμυνα των εθνών». Εμείς έχουμε καταφέρει να την απαξιώσουμε.
– Διαφθορά στην εξουσία. Εμείς οι παλαιότεροι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι στην 7ετία οι κυβερνώντες καθιέρωσαν τη διαφθορά. Πριν από την 7ετία η διαπλοκή ήταν εξαιρετικά περιορισμένη. Η υποψία χρηματισμού πολιτικών ήταν κυριολεκτικά θανάσιμο πολιτικά αμάρτημα. Στη διακυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, πριν από τη δικτατορία, υπουργός παραιτήθηκε με μόνο την αναφορά ότι εμπλέκεται σε οικονομικό σκάνδαλο, χωρίς ποτέ να αποδειχθεί η ενοχή του.
Η χούντα επιβεβαίωσε το ρητό: «Power corrupts and absolute power corrupts absolutely». «Η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Είχαν την απόλυτη εξουσία και έκαναν ό,τι ήθελαν χωρίς να λογαριάζουν κανέναν. Μπορεί οι πρωτεργάτες να πέθαναν φτωχοί, αλλά οι συνεργάτες τους έγιναν πολύ πλούσιοι. Και επειδή το ταγκό χορεύεται από δύο, εκπαιδεύτηκαν οι διαφθορείς επιχειρηματίες και συνέχισαν τις πρακτικές τους με τους πολιτικούς που ακολούθησαν. Μπροστά στα άλλα εγκλήματα των χουντικών, ο χρηματισμός τους ξεχάστηκε, αλλά ρίζωσε στην επιχειρηματικότητα της χώρας.
– Αριστερά. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η χούντα με την ακροδεξιά προέλευση και ιδεολογία της κυνήγησε, βασάνισε και εξόρισε στην πλειονότητα τους αριστερούς. Μετά το τέλος της δικτατορίας το 1974 επήλθε η πλήρης απενοχοποίηση της Αριστεράς. Και όχι μόνο. Στην πραγματικότητα έγινε και «θυματοποίησή» της. Ολοι έγιναν αριστεροί και αντιστασιακοί. Εκεί, που μέχρι το 1967 η αναφορά στην Αριστερά γεννούσε συνειρμούς για τον αχρείαστο συμμοριτοπόλεμο, τα κονσερβοκούτια και το παιδομάζωμα, ξαφνικά ξεχάστηκαν όλα αυτά. Αυτοί που δεν τολμούσαν να εκδηλωθούν ήταν πλέον οι δεξιοί, οι οποίοι ένιωθαν ένοχοι για τις πράξεις της χούντας. Μπορώ να ισχυριστώ ότι χωρίς την περίοδο της χούντας δεν θα είχαμε ποτέ κυβέρνηση της Αριστεράς. Θα είχαμε το απολιθωμένο ΚΚΕ και την εναλλαγή αστικών κομμάτων στην εξουσία. Η χούντα ήθελε να μας γλιτώσει από τον κομμουνισμό, αλλά ουσιαστικά τον έφερε στην Ελλάδα, με την καταστροφική κυβέρνηση του Σύριζα.
Αναγνωρίζω ότι το σημερινό κείμενό μου είναι καταθλιπτικό. Για να σας αποζημιώσω θα σας διηγηθώ μια αληθινή ιστορία. Ηταν πρωινό της Παρασκευής 21ης Απριλίου 1967, όταν η γιαγιά, που έπασχε από καταρράκτη, κατέβασε το εγγονάκι της από το πολυτελέστατο διαμέρισμα της Ηρώδου Αττικού, προκειμένου να το παραδώσει στο σχολικό λεωφορείο. Εχοντας μειωμένη όραση, όταν αντίκρισε το τανκ στον δρόμο, αναφώνησε: «Καλέ, βάψανε το σχολικό»! Μετά αντιλήφθηκε τι ήταν «το σχολικό» και η ίδια διηγήθηκε το περιστατικό γελώντας!
Ο κ. Ανδρέας Γ. Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.