Δεν μοιάζει δύσκολο το διακύβευμα να πλειοψηφήσουν στο επόμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο οι πολιτικές δυνάμεις που προτάσσουν την εμβάθυνση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, την οικονομική του ενίσχυση ως ενιαίας αγοράς και την υπεράσπιση –πολιτική, αμυντική και οικονομική– των συνόρων της Ε.Ε. Το ουσιαστικό διακύβευμα από τα αποτελέσματα των ευρωπαϊκών εκλογών της 9ης Ιουνίου στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι να περιορισθούν οι ρωγμές που θα επιφέρουν στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα οι πολιτικές δυνάμεις που προτάσσουν τα εθνικά συμφέροντα, την ενίσχυση της εθνικής ταυτότητας έναντι της ευρωπαϊκής, τον απομονωτισμό έναντι της συμπερίληψης. Αυτό ενδιαφέρει το Ευρωκοινοβούλιο, που αναμένει μικρή συμμετοχή εκλογέων, αλλά και ενίσχυση των ακραίων, αντιευρωπαϊκών κομμάτων.
Στην πράξη, η ευρωπαϊκή ταυτότητα έχει καταλήξει να θεωρείται από τους πολίτες των χωρών της Ε.Ε. ως «πάσο» σε προνόμια αλλά όχι σε υποχρεώσεις και δύσκολες πολιτικές. Το σκέλος αυτό οι πολίτες-ψηφοφόροι το αγνοούν. Και τούτο αποδεικνύεται και κατά την προεκλογική περίοδο των ευρωεκλογών στην Ελλάδα. Στη χώρα μας, όλοι –υποψήφιοι, ΜΜΕ και πολίτες– λειτουργούν σαν να πρόκειται για εθνικές εκλογές. Η ρητορική των κομμάτων έχει καθαρά εθνικό περιεχόμενο, καθώς και οι στόχοι που εμφανίζονται να θέτουν, τόσο πολιτικοί όσο και αριθμητικοί.
Τα μεγάλα κόμματα έχουν θέσει στόχο να πιάσουν στις ευρωεκλογές ένα ποσοστό που προφανώς εξυπηρετεί την «επινίκια ρητορική» τους και όλα ξιφουλκούν κυρίως έναντι εκείνων των αντιπάλων με τους οποίους αλιεύουν ψηφοφόρους από την ίδια πολιτική δεξαμενή. Το ίδιο αποδεικνύει και η επιλογή των υποψηφίων για την Ευρωβουλή, οι περισσότεροι εκ των οποίων ουδεμία προηγούμενη σχέση έχουν με την Ευρώπη, εκτός ίσως από κάποια ταξίδια τους για τουρισμό και ψώνια. Τα κόμματα (πλην του ΚΚΕ) κοιτούν το εθνικό δέντρο και όχι το ευρωπαϊκό δάσος. Από την πλευρά τους, οι πολίτες θεωρούν την ευρωψήφο χαλαρή, και στην κάλπη εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους όχι έναντι των ευρωπαϊκών πολιτικών, όπως θα έπρεπε, αλλά των ελληνικών κομμάτων.
Δεν είναι επιχείρημα ότι η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και άρα μόνη της, με το «εκτόπισμά» της, δύσκολα μπορεί να επηρεάσει τις αποφάσεις των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών. Είναι που περισσότερο εξακολουθούμε να νιώθουμε ένοικοι ενός ισογείου σε μια πολυκατοικία με πολυτελή διαμερίσματα.
