«Το 1970, τη χρονιά που έμαθα για εκείνο το όπλο», γράφει στο «Αιματοβαμμένο έθνος» ο Πολ Οστερ (μτφρ. Ι. Ηλιάδη, εκδ. Μεταίχμιο), αναφερόμενος στη δολοφονία του παππού του από τη γιαγιά του, «άρχισα μια εξάμηνη θητεία στο Εμπορικό Ναυτικό».
Σε ένα τάνκερ της Esso, ο Οστερ ήρθε «για πρώτη φορά σε επαφή με άντρες που είχαν μεγαλώσει ανάμεσα σε όπλα και συνέχιζαν να τα αντιμετωπίζουν ως ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής τους».
Γνώρισε ρατσιστές, ψυχοπαθείς που περνούσαν τα σαββατόβραδά τους πυροβολώντας αυτοκίνητα, νέα παιδιά τα αδέλφια των οποίων βρίσκονταν στη φυλακή επειδή είχαν πυροβολήσει κάποιον σε ένα μπαρ.
Οι καβγάδες σε μπαρ είναι κάτι σύνηθες, αλλά «οι Αμερικανοί έχουν είκοσι πέντε φορές περισσότερες πιθανότητες να δεχτούν πυροβολισμό απ’ ότι οι πολίτες άλλων πλούσιων, προηγμένων, όπως λέγεται, χωρών. (…) Γιατί διαφέρει τόσο πολύ η Αμερική – και τι είναι αυτό που μας κάνει την πιο βίαιη χώρα του δυτικού κόσμου»;
Για να απαντήσει ο Οστερ στο ερώτημα που έθεσε ο ίδιος, ανατρέχει στα χρόνια πριν από τη γένεση του αμερικανικού κράτους. Αν οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες, γράφει, διέσχιζαν ωκεανούς για να υποδουλώσουν ξένους λαούς, οι άποικοι στην Αμερική θεώρησαν ιερό τους δικαίωμα να «κατοικήσουν οπουδήποτε και παντού», εκτοπίζοντας τοπικούς πληθυσμούς, συχνά διά της βίας.
Σύντομα ακολούθησαν οι σφαγές των Ινδιάνων και η δημιουργία πολιτοφυλακών στις οποίες ο μέσος Αμερικανός άνδρας άνω των 16 ετών καλούνταν να υπηρετήσει ανά πάσα στιγμή, έχοντας ο ίδιος, υποχρεωτικά, το δικό του όπλο. «Φόβος ζευγαρωμένος με τη βία», σχολιάζει ο Οστερ. «Οι σφαίρες ως είδος πρώτης ανάγκης».
Ενα ακόμη «αμερικανικό φαινόμενο», προσθέτει, ήταν και αυτό της δουλοκτησίας, «αυτού του ονείδους» που «συνεχίζει να μας διχάζει με μυριάδες τρόπους τέσσερις αιώνες μετά».
Η περίφημη Δεύτερη Τροπολογία του αμερικανικού συντάγματος του 1776 βρίσκεται, βέβαια, στο επίκεντρο της συζήτησης περί όπλων, όπου διαβάζουμε, μεταξύ των άλλων, ότι «μια καλά εποπτευόμενη πολιτοφυλακή, απαραίτητη για την ασφάλεια ενός ελεύθερου κράτους, και το δικαίωμα του λαού να διατηρεί και να φέρει όπλα δεν θα υποστεί περιορισμούς».
Από τη μία, ήταν ο (βάσιμος) φόβος μιας τυραννίας ανάλογης με αυτές που οι ιδρυτές Πατέρες έβλεπαν στην Ευρώπη. Από την άλλη, ποιοι ακριβώς είχαν το δικαίωμα «να φέρουν όπλα;». Ο κρατικός, οργανωμένος στρατός ή και μεμονωμένα άτομα; Η συνέχεια και το κλείσιμο αύριο.
