Η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους από την Ιρλανδία, χθες, και η εξαγγελθείσα ήδη επισήμως από την Ισπανία και τη Νορβηγία απόφαση και αυτών των δύο ευρωπαϊκών κρατών να αναγνωρίσουν την 28η Μαΐου κρατική οντότητα στα επί δεκαετίες κατεχόμενα από το Ισραήλ παλαιστινιακά εδάφη, ήταν μία θαρραλέα πολιτική απόφαση. Κατ’ άλλους, πάλι, άκαιρη. Η αντίδραση του πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που ανακάλεσε τους πρέσβεις του Ισραήλ από τις τρεις προαναφερθείσες χώρες, ήταν αναμενόμενη. Οπως και η απόφαση της Ουάσιγκτον «να εμποδίσει την ένταξη παλαιστινιακού κράτους στον ΟΗΕ, πριν από την επίλυση κρισίμων θεμάτων, κατόπιν απευθείας διαπραγματεύσεων με το Ισραήλ».
Βεβαίως, από την ένταξή τους στην Ε.Ε. οκτώ ευρωπαϊκά κράτη, μεταξύ των οποίων η Κύπρος, η Βουλγαρία και η Ρουμανία, είχαν αναγνωρίσει ήδη παλαιστινιακό κράτος με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ στα όρια του 1967. Το ίδιο και η Σουηδία, ήδη το 2014. Τέλος, 144 μέλη του ΟΗΕ, περιλαμβανομένων της Ρωσίας και της Κίνας –μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας– έχουν αναγνωρίσει κράτος Παλαιστινίων. Οπως επίσης και οι Ινδίες. Ολα αυτά συνέβησαν στο παρελθόν. Η αριθμητική πλειοψηφία όμως δεν παράγει πολιτικό αποτέλεσμα και οι πάσης φύσεως διαφοροποιήσεις «απορροφήθηκαν» δίχως αναταράξεις. Ωστόσο, η πρωτοβουλία της ευρωπαϊκής τριανδρίας έχει κάποια ενοχλητικά στοιχεία.
Εκδηλώνεται σε μία περίοδο που η διοίκηση του προέδρου Μπάιντεν αδυνατεί να τιθασεύσει τις υπερβασίες του Ισραηλινού πρωθυπουργού. Και εάν δεν δύνανται οι ΗΠΑ να πείσουν τον ηγέτη μίας χώρας, η ύπαρξη της οποίας εξαρτάται απολύτως από τη στήριξη της Ουάσιγκτον, τότε ο ηγεμονικός ρόλος των Αμερικανών αρχίζει να αντιμετωπίζεται με κάποια ερωτηματικά. Δίχως να αμφισβητείται φυσικά.
Τυχαίνει όμως η πρωτοβουλία της τριανδρίας να συμπίπτει με την αύξηση της συμπάθειας υπέρ των Παλαιστινίων στις ΗΠΑ και τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, παραμονή των ευρωεκλογών και ενώ διαπιστώνεται άνοδος της Δεξιάς. Οσο για την Ελλάδα, η ομόφωνη απόφαση της Βουλής για αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους τον Δεκέμβριο 2015 παραμένει πάντα ανεφάρμοστη. Προέχει η διασφάλιση της στρατηγικής σχέσεως με το Ισραήλ εναντίον της Τουρκίας του προέδρου Ερντογάν. Πάμε καλά, πάντα εντός «του πνεύματος» του Ελευθερίου Βενιζέλου, συμπλεύσεως με τη μεγάλη δύναμη, και ως προς το θέμα αυτό.
