Γιατί αν δεν έχεις δικό σου σπίτι ή δεν σε φιλοξενούν, πρέπει μάλλον να έχεις την άνεση «φορτωμένου» Αμερικανού τουρίστα. Γιατί τα καλά οικονομικά καταλύματα είναι ελάχιστα και η μόνη εναλλακτική συνήθως είναι ενοικιαζόμενα της πλάκας με σανιδοκρέβατα και θλιβερά μπάνια, όπου σαν στρίψεις στο ντους κολλάει η πλαστική κουρτίνα στον ποπό σου. Γιατί για να φας, να πιεις, να κάνεις μπάνιο, θες γερό μπάτζετ. Γιατί μπλέκεις συχνάκις σε πυκνή κίνηση Κηφισίας. Γιατί δύσκολα βρίσκεις να παρκάρεις. Γιατί ακόμα και σε μικρότερα νησιά, όπου κάποτε ήσουν δακτυλοδεικτούμενος αν έφερνες αυτοκίνητο, πλέον όλοι κάνουν απόβαση με τα αμάξια τους. Τα βλέπεις να στοιχίζονται το ένα δίπλα στο άλλο πάνω από τις ωραίες παραλίες, ένας τοίχος λαμαρινάτος που συνεισφέρει στο μαύρισμα των λουομένων. Γιατί πασχίζεις να βρεις μια σπιθαμή ελεύθερης αμμουδιάς. Γιατί ακόμα και στις πιο μικρές Κυκλάδες γίνεται το αδιαχώρητο. Γιατί δεν αντέχεται η ταλαιπωρία που παράγει η πολυκοσμία. Γιατί δεν αντέχεται η αλλοίωση που επιφέρει η μαζικότητα.
Γιατί στις διακοπές μου θέλω να τρώω τοπικά προϊόντα και μαγειρικές. Είναι εξαίρεση τα μέρη όπου μπορείς να φας ανθρώπινα, με ανθρώπινες τιμές. Ντόπια φαγητά με ντόπιες πρώτες ύλες, μαγειρεμένα από χέρια ντόπιων. Και σε αυτά τα λίγα χαμός γίνεται, όπως χαμός γίνεται και στα τουριστικά ρυπαρομάγαζα και στα προσεγμένα fine dining. Και τον χαμό δεν τον μεταβολίζω εν καιρώ διακοπών. Γιατί επίσης τα ντόπια προϊόντα είναι λιγοστά, δυο χούφτες πράγματα και δεν φτάνουν να ταΐσουν ούτε μικρό μέρος από τα εκατομμύρια των επισκεπτών. Γιατί παράγουν πια λίγοι πείσμονες Δαυίδ απέναντι στον Γολιάθ του τουρισμού. Υπάρχουν ντόπιοι που αντιστέκονται, όμως και τι να κάνουν; Ο διάλογος για να σωθεί η ταυτότητα των νησιών έχει ανοίξει χρόνια, όμως ποιος μπορεί στα αλήθεια να τα βάλει με τη βιομηχανία που φέρνει γάργαρο εποχικό εισόδημα;
Γιατί με αυτά και με εκείνα πασχίζεις να βρεις το αληθινό πρόσωπο, την «ιδέα» των Κυκλάδων, την πυρηνική ουσία της ομορφιάς τους. Βλέπεις εδώ και εκεί θραύσματα της ψυχής τους. Μέσα από τις ραφές (σε κάτι ερημιές, στις ξερολιθιές, στους παραδοσιακούς οικισμούς, στις ακτές, στα τυράκια και στα κρασιά) κρυφοκοιτάς και θαυμάζεις την πραεία αρμονία τους, τη γλυκύτατη ανθρωπιά που χάραξε στο πρόσωπό τους η ζωή σε αυτό τον σκληρό τόπο. Γιατί οι Κυκλάδες συγκεντρώνουν το καλοκαίρι όλα τα καλά και τα όλα τα κακά που έχει η Ελλάδα. Κι αυτή η συνειδητοποίηση είναι ένα σκαμπίλι που θα (έπρεπε να) στρίψει την ύπαρξή μας.
