Δεν λείπουν οι οδηγοί που κορνάρουν δαιμονισμένα, βλαστημούν μανιασμένα και ασχημονούν, χώνονται μπρος από άλλους, εμποδίζουν την κυκλοφορία, παρανομούν. Με συνέπεια, τσακωμούς, μαλλιοτραβήγματα, ξυλοδαρμούς. Σε έναν προοδευμένο κόσμο, όπου όλο και πιο λίγα χωρίζουν τους κοινούς ανθρώπους, ξεχειλίζει η βία. Συνέβη προ ημερών στο Αιγάλεω, τρεις παλικαράδες, οδηγός και επιβάτες, που «έκοβαν συνεχώς τον δρόμο» σε άλλο Ι.Χ., να ξυλοκοπήσουν άγρια την οδηγό του και τον συνοδηγό της, μετά τον προδιαγεγραμμένο καβγά. Σε μια εποχή που η διαπροσωπική επιθετικότητα δεν είναι πια ανεκτή, φουντώνει η ενδοοικογενειακή βία. Κάθε μέρα, 50 άνδρες συλλαμβάνονται για βίαιη προς τις συντρόφους τους συμπεριφορά. Εκατοντάδες οι ημερήσιες κλήσεις στο 100, επτά μέσα στο 2024 οι γυναικοκτονίες.
Είναι, θα πει κανείς, που στερεότυπα καταρρέουν, παλιοί κόσμοι γκρεμίζονται, αλλά όχι και οι πατριαρχικές εμμονές, τα μίση, οι φανατισμοί, οι φοβίες, που παροξύνονται σε συνθήκες απροσδόκητων κλυδωνισμών, αβεβαιότητας και ανατροπών. Η κρίση έγινε πολυκρίση και στη συνέχεια αεικρίση, δηλαδή διαρκής κρίση, οικονομική, υγειονομική, γεωπολιτική, ενεργειακή, κλιματική, πληθωρισμός, ακρίβεια, αιματοκυλίσματα, αδιέξοδα, διχασμοί. Η πραγματικότητα αντιστέκεται και περιγελά τις χιμαιρικές υποσχέσεις για έναν κόσμο καλύτερο. Στη μακρά δυτική ιστορία μας δεν έχουμε δει, παρά σπάνια, παρόμοιο χάσμα ανάμεσα σε αυτό που περιγράφεται ως επιθυμητό και σε εκείνο που ισχύει. Ενώ Διαδίκτυο και έξυπνα κινητά, παγκόσμια κινητικότητα, παγκοσμιοποιημένη οικονομία, φαινόμενο του θερμοκηπίου και ιοί έχουν μετατρέψει τον πλανήτη σε ένα μεγάλο χωριό, περισσεύουν οι διαιρέσεις και οι διενέξεις, οι φράχτες και οι συνοριακές συγκρούσεις – γείτονες βγάζουν μαχαίρια και αλληλοσφάζονται. Ισχυροποιούνται οι ρατσισμοί, οι αυταρχισμοί, οι υποκειμενικότητες, οι εξτρεμισμοί. Αναμειγνύεται η παιδεία με την πολιτική, επεκτείνονται οι λογοκρισίες, οι κυνισμοί, η αδιαφορία για την αλήθεια, η αδιαφορία για την πραγματικότητα, η αδιαφορία για τη λογική, η ροπή στην υπερβολή. Δικαιολογούν όλα αυτά τον νέο κύκλο καθημερινής βίας, τον βάναυσο λόγο, τους εκφοβισμούς, τη χειροδικία ως ψυχαγωγία, εν ολίγοις την κουλτούρα της βίας; Το αίσθημα ασφάλειας βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό. Η αναζήτηση ταυτότητας, αντιθέτως, σε ιστορικό υψηλό. Λύση στο απροχώρητο δίνει η ρήξη. Σε κάθε διαπληκτισμό ξεσπούν εκρήξεις οργής. Σε κάθε διαφωνία στήνονται χαρακώματα. Με κάθε διαφοροποίηση ανάβουν φωτιές. Ασυνεννοησία και «πόλεμος». Κονταροχτυπιόμαστε και αλληλοβριζόμαστε. Ολομέτωπη η σύγκρουση ναρκισσισμών. Συνθήκη εκρηκτική που όμως αποδραματοποιείται με την επανάληψη, γίνεται «παράσταση» οικεία, τρόπος συνδιαλλαγής και επίλυσης των διαφορών, εντέλει κανονικότητα. Μόδα κυρίαρχη. Και σημείο μηδέν του πολιτισμού.
