Πολλά και λεπτά είναι τα ζητήματα που θέτει η έκδοση των «αναμνήσεων» του κ. Δημήτρη Κουφοντίνα από την αιματοβαμμένη δράση του. Δεν ξέρουμε αν το βιβλίο με τίτλο «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» (εκδόσεις Λιβάνη) είναι καλογραμμένο ή αν προσφέρει κάτι στον δημόσιο διάλογο· τα αποσπάσματα που δημοσιεύτηκαν είναι τα γαργαλιστικά, αυτά που έχουν αίμα και δράση. Σαφώς όμως ουδείς μπορεί να απαγορεύσει την έκδοσή του. Από την άλλη, το δικαίωμα του κ. Κουφοντίνα να ομιλεί δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι πρέπει να τον παίρνουμε στα σοβαρά. Υπό την έννοια αυτή, είναι περίεργο που ένας μεγάλος εκδοτικός οίκος δέχθηκε να τυπώσει ένα βιβλίο το οποίο -αν μη τι άλλο- ξυπνά εφιαλτικές μνήμες για δεκάδες οικογένειες που έζησαν τον χαμό αγαπημένων τους προσώπων. Μπορεί ο εκδοτικός οίκος Λιβάνη να δηλώνει ότι «έχει αποδείξει την πίστη του στον πλουραλισμό των ιδεολογικών, πολιτικών, κοινωνικών και πολιτιστικών ρευμάτων», αλλά πέρα από τον πλουραλισμό (και τις καλές πωλήσεις που μπορεί να κάνει το εν λόγω βιβλίο), υπάρχουν και ηθικά προτάγματα. Υπάρχει και η θλιβερή προηγούμενη εμπειρία: ο κ. Σάββας Ξηρός μετά τη σύλληψή του το 2002 άφησε να εννοηθεί ότι ένα μεγάλο μέρος της αιματοβαμμένης δράσης τους γινόταν για να δημοσιεύονται οι προκηρύξεις της οργάνωσης.
Το δεύτερο ερώτημα που δημιουργεί η έκδοση είναι πού θα πάνε τα πιθανά κέρδη του συγγραφέα. Βεβαίως, καμιά δημοκρατική Πολιτεία δεν πρέπει να απαγορεύει σε κάποιον να γράψει και να εκδώσει κάτι· ακόμη και αν αυτό αφορά τις πιο απάνθρωπες πράξεις του. Από την άλλη, μια φιλελεύθερη Πολιτεία δεν μπορεί να επιτρέπει σε εγκληματίες να κερδίζουν χρήματα από τη δράση τους. Αν μη τι άλλο δημιουργεί κίνητρο για να το προσπαθήσουν κι άλλοι. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα –όπου υπάρχει πλήρης ελευθερία του λόγου– πολλές πολιτείες νομοθέτησαν τον αποκαλούμενο «Son of Sam law»· το όνομα προέρχεται από τη δράση ενός δολοφόνου κατά συρροή (serial killer). Ο εν λόγω νόμος θέτει διάφορα εμπόδια σε καταδικασθέντες για εγκλήματα να κερδίζουν χρήματα από τη δημοσιότητα των πράξεών τους· κυρίως πουλώντας τα δικαιώματα συγγραφής. Στην Ελλάδα τι γίνεται;
Το τρίτο ζήτημα αφορά την Αριστερά. Δεν ξέρουμε αν το εξώφυλλο (το οποίο είναι ένα κολάζ φωτογραφιών με αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και την πόρτα του Πολυτεχνείου) ήταν ιδέα του συγγραφέα ή του εκδότη. Οπως και να έχει το πράγμα, η καπηλεία είναι υπαρκτή και εξίσου μεγάλη με εκείνη που έκανε ο κ. Κουφοντίνας όταν δήλωνε ότι «η 17Ν κινείται από το όραμα του σοσιαλισμού». Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι μόνοι που είχαν αντιδράσει ήταν ο πρώην εκπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ κ. Ανδρέας Παπαδόπουλος και ο κ. Πέτρος Τατσόπουλος, ο οποίος δυσανασχέτησε στο Facebook: «Ενας δολοφόνος, που πυροβολούσε τα ανύποπτα θύματά του πισώπλατα, κυκλοφορεί την “αυτοβιογραφία” του με φωτογραφία στο εξώφυλλο… αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ντροπή για τις εκδόσεις Λιβάνη. ΝΤΡΟΠΗ. Αυτή δεν είναι καπηλεία. Είναι ΑΝΑΓΟΥΛΑ».
Οι υπόλοιποι της Προόδου, που θέλουν να μονοπωλούν την Εθνική Αντίσταση και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έχουν να πουν κάτι επί του θέματος; Ή, όπως το 2002, θα καταπιούν αμάσητη την πρόκληση, πασχίζοντας ταυτόχρονα να μην «ενοχοποιηθεί η Αριστερά» για την τρομοκρατία;