Ουδείς μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί τελικά με το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη. Ασφαλώς ούτε ο ίδιος, αφού η ονομασία που επέλεξε έχει δεκάδες παραλλαγές. Οπως, παραπόταμος, χείμαρρος, ρέμα, ρυάκι, ξεροπόταμος, κ.ά. Ετσι, το μόνο σίγουρο είναι ότι το ποτάμι του, χωρίς να έχει –μέχρι στιγμής– ταράξει «σύμβαθα» τα πολιτικά μας νερά, τα έχει θολώσει. Και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Η πρώτη δοκιμασία του (ευρωεκλογές) όχι μόνον δεν θα συντείνει σε κάποιο λαμπικάρισμα, αλλά το πιθανότερο είναι να επιτείνει τη θολούρα, έως και τις βουλευτικές εκλογές. Τούτο, διότι η ευρωψήφος, από τη μια πλευρά ευνοεί τα αντισυστημικά αισθήματα μιας σημαντικής μερίδας του εκλογικού σώματος, από την άλλη, όμως, έχει τεθεί και το δίλημμα παραμονής ή όχι στην Ευρώπη. Το δε «Ποτάμι» δήλωσε ότι ακολουθεί απαρέγκλιτα την πορεία της ευρωπαϊκής όχθης. Συνεπώς, κάθε αξιόλογο ή μεγάλο ποσοστό του στις ευρωεκλογές θα πιστωθεί στα κέρδη των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων, ταυτόχρονα, δε, θα χρεωθεί στα αντιευρωπαϊκά ή τα αμφιρρέποντα κόμματα. Με τον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω μεγέθους, να υφίσταται τις μεγαλύτερες αριθμητικές απώλειες. Τα πράγματα, όμως, μπερδεύονται περισσότερο, αφού το «Ποτάμι» αποσκοπεί να λειτουργήσει ως καταλύτης των συστημικών κομμάτων, μεταξύ των οποίων είναι η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, που συνέπραξαν στο πρώτο κυβερνητικό σχήμα, μετά τις τελευταίες εκλογές.
Η επιτεινόμενη θολούρα στα πολιτικά μας νερά πιστοποιείται με την πρώτη, κιόλας, δημοσκόπηση, μετά την εμφάνιση του «Ποταμιού». Το 5,7% του Σταύρου Θεοδωράκη, πέραν των «διαχειρίσιμων», ακόμη, απωλειών του ΣΥΡΙΖΑ, καθιστά κρισιμότατο το όριο του 3% εισόδου στη Βουλή, για τη ΔΗΜΑΡ (2,8%), το ΠΑΣΟΚ (3,8%) και τους ΑΝΕΛ (4%). Αν, δε, η εφαλτήρια εκκίνηση του Στ. Θεοδωράκη επιταχυνθεί, όπως είναι πιθανότατο, μέχρι τις ευρωεκλογές, τα τρία παραπάνω κόμματα είναι βέβαιον πως θα εισέλθουν σε φάση οξύτατης εσωτερικής κρίσης. Με πρώτο ζήτημα την αλλαγή ηγεσίας και συνακόλουθο ενδεχόμενο τη διάλυσή τους. Οπως είναι φυσικό, ο Χορός του πολιτικού δράματος εστιάζει τις θρηνωδίες του στο ΠΑΣΟΚ. Στο κόμμα, που αποτέλεσε κατά την τελευταία 30ετία τον βασικότερο από τους δύο πυλώνες του πολιτικού μας συστήματος. Στο κόμμα, που πρωτοκλασάτα στελέχη του, όπως ο κ. Κ. Σκανδαλίδης, διαπιστώνουν σήμερα πως «όπως το ξέραμε, έχει πεθάνει». Στο κόμμα, που ως ύστατη ελπίδα σωτηρίας προσπαθεί να πιαστεί απ’ τα μαλλιά του. Χθες και σήμερα διεξάγεται στο ΣΕΦ η συνδιάσκεψη της «Ελιάς». Καίτοι οι «58» έχουν διαλυθεί στα εξ ων συνετέθησαν και επιπλέον, ως «βαρόμετρο» σημασίας της συνδιάσκεψης, εθεωρείτο η συμμετοχή ή όχι του Γιωργάκη Παπανδρέου (!). (Είτε οπαδός, είτε πολέμιος, είτε και αδιάφορος, για το κόμμα που ίδρυσε ο Α. Παπανδρέου, ασφαλώς θα περίμενες μια λιγότερο εξευτελιστική ταφόπλακα).
Ωστόσο, το κακό, φίλες και φίλοι, είναι το εξής: Οσο ανακατεύονται, θολώνουν και συγχέονται τα πολιτικά μας νερά, τόσο περισσότερο νηφάλιοι, σαφείς και υπεύθυνοι, οφείλουμε να είμαστε εμείς οι ψηφοφόροι. Θα με ρωτήσετε πώς. Ειλικρινά, δεν το γνωρίζω. Μπορώ, ίσως, να σας απαντήσω μόνον για το γιατί. Διότι, τελικά, οι περισσότεροι απ’ αυτούς που ζητούν σήμερα την ψήφο μας, αποβλέπουν να μας καταστήσουν (μετεκλογικά) συνυπεύθυνους, για τα λάθη, την ανευθυνότητα και τα αδιέξοδα των επιλογών τους…