Φως φανάρι. Ο πρωταθλητής μας στο άλμα επί κοντώ κ. Κώστας Φιλιππίδης είναι άνθρωπος μετρημένος. Σπουδαγμένος αλλά και καλλιεργημένος. Εχω την αίσθηση ότι ο συνδυασμός των προσόντων του τον καθιστά πρότυπο για κάποια παιδιά. Και πολλοί γονείς θα ήθελαν τα παιδιά τους να μοιάσουν στον 27χρονο Κώστα. Η διαδρομή του αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον αν θυμηθούμε ότι επτά χρόνια πριν, πιτσιρικάς, βρέθηκε στη δίνη σκληρής πολεμικής για χρήση «βοηθητικής» ουσίας. Αθωώθηκε πανηγυρικά από τους καθ’ ύλην αρμοδίους διεθνείς φορείς που αναγνώρισαν το λάθος τους.
Η ηθική δικαίωση έδωσε φτερά στον αθλητή. Ηταν θέμα χρόνου να κατακτήσει την κορυφή, κάτι που έγινε το περασμένο Σάββατο. Χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου με 5.80 μ. Οι αδαείς ας σκεφθούν ότι με το κοντάρι του υπερέβη σε ύψος το αντίστοιχο δύο ορόφων σύγχρονης πολυκατοικίας (με ημιυπαίθριους χώρους). Πρώτο σκαλί στο βάθρο, εθνικός ύμνος, βαρύγδουποι τίτλοι και υμνολόγια για τον Κώστα. Η επιτυχία του τονώθηκε σημειολογικά από την παρουσία του απόστρατου θρύλου του αγωνίσματος Σεργκέι Μπούμπκα που βρέθηκε στις κερκίδες ίσως για να ξεχάσει λίγο τα δρώμενα στην πατρίδα του Ουκρανία. Αυτό δεν επισημάνθηκε όσο θα έπρεπε: Ο Ελληνας πρωταθλητής ενίσχυσε με το ρυθμικό του χειροκρότημα την τελευταία προσπάθεια του Τσέχου ομολόγου του. Εάν αυτός τα κατάφερνε, υπερπηδώντας τα 5.85 μ., ο Κώστας θα έχανε το χρυσό. Επίδειξη ευ αγωνίζεσθαι και ψυχικής λεβεντιάς έτσι; Ούτε αντίπαλοι υποψήφιοι των προσεχών δημοτικών εκλογών να ήσαν. Επιπροσθέτως, η πρωτιά του έστειλε και ένα ηχηρό μήνυμα προς τους δανειστές μας – αν μπορούν να το καταλάβουν. Από τους αθλητές των χειμαζόμενων οικονομικά χωρών της Ευρώπης, μόνον ένας έφυγε με το χρυσό μετάλλιο στο στήθος. Ο δικός μας Κώστας.
Η γκάμα των επινικίων εκ μέρους της πολιτειακής ηγεσίας, αρχηγών κομμάτων, υπουργών και βουλευτών κυμάνθηκε από τα θερμά συγχαρητήρια προς τον αθλητή έως τη σιγουριά ότι έκανε όλους τους Ελληνες περήφανους. Εμπειριοκρατικά ανυπόστατο συμπέρασμα το τελευταίο, για δύο βασικούς λόγους. Κατά πρώτον έχει εκτιναχθεί ο αριθμός των Ελλήνων που δεν αισθάνονται, όπως εκδηλωνόταν παλαιότερα, κανενός είδους περηφάνια επειδή κάποια αξιοθαύμαστα παιδιά τρέχουν, πηδούν, παλεύουν καλύτερα από αλλοεθνείς. Το είχαμε παραξηλώσει είναι αλήθεια. Η ελληνική απότομη προσγείωση επανέφερε τα πράγματα στην πρέπουσα διάσταση. Τι κρίμα που πλέον μια εφήμερη, αυθόρμητη χαρά δεν συνιστά εθνική κατάκτηση ούτε ωθεί σε συνολική ανάταση… Κατά δεύτερον, έχει εκτιναχθεί ο αριθμός των Ελλήνων που αδυνατούν να δηλώσουν συμμετοχή ακόμα και στα πιο φευγαλέα, ευφρόσυνα διαλείμματα. Κυνικόν πλην αληθές. Και τι κρίμα που δημόσια πρόσωπα παίζουν ακόμα με τις λέξεις «δι’ ασήμαντον αφορμήν». Εθνικά περήφανοι; Σ’ αυτούς τους καιρούς; Ας κοροϊδευόμαστε. Μεταξύ μας. Σε καλό να μας βγει.