Στον απόηχο της Μάχης του Φρέσκου Γάλακτος, όπως πιστεύω ότι θα μείνει στην Ιστορία η πρόσφατη επιτυχής από ελληνικής πλευράς διαπραγμάτευση με την τρόικα, παίρνω απόσταση από τα γεγονότα και κοιτάζω τον καμβά συνολικά.
Η σκόνη έχει κατακαθίσει πια και την κλαγγή των όπλων και των κανατών του γάλακτος την έχει πάρει ο αέρας. Επικρατεί γαλήνη και το τοπίο είναι συναρπαστικό και σχεδόν μεγαλειώδες. Σαν να κοιτάζεις την αφρικανική σαβάνα από ψηλά. Και όμως, παρά τη γαλήνη και τη λαμπρότητα της εικόνας, δράματα και τραγωδίες εκτυλίσσονται σε σημεία που δεν τα πιάνει το βλέμμα μας. Ας πούμε, πίσω από μια συστάδα δένδρα, αόρατο σε εμάς που θαυμάζουμε την εικόνα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή μια αγέλη λεαινών μπορεί να κατασπαράσσει (ζωντανό, εννοείται, γιατί αλλιώς δεν έχει πλάκα…) τον Ντάμπο το γλυκό ελεφαντάκι!
Κατ’ ανάλογο τρόπο, στην πολιτική το ασήμαντο (που, ωστόσο, είναι σημαντικό για τον Ντάμπο και τις λέαινες…) υπάρχει μέσα στη γενική εικόνα χωρίς να το προσέχουμε. Οπως προχθές, όταν όλοι ασχολούμασταν με το πλεόνασμα και τα συμπαρομαρτούντα, ο εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜΑΡ, Χρήστος Μαχαίρας, επετέθη στον Σταύρο (το επώνυμο περιττεύει) του «Ποταμιού», επειδή ως δημοσιογράφος ο πρόεδρος Σταύρος εκπροσωπεί το «κατεστημένο».
Ας τα βάλουμε κάτω, να δούμε τι σόι «κατεστημένο» είναι ο πρόεδρος. Από ό,τι ξέρω, ο πρόεδρος Σταύρος έφτιαξε τη δική του εταιρεία παραγωγής, έκανε εκπομπές και έγραφε κομμάτια που τα πουλούσε σε ιδιωτικά ΜΜΕ. Εφτιαξε, επίσης, ένα εστιατόριο (στο οποίο δεν έχω πατήσει το πόδι μου και ούτε πρόκειται…), καθώς και μια ιστοσελίδα (την οποία ποτέ δεν κοιτάζω, εκτός αν ένας φίλος μού υποδείξει κάτι συγκεκριμένο). Δεν ξέρω τι είδους κατεστημένο είναι αυτό που εκπροσωπεί ο πρόεδρος Σταύρος· πάντως, αυτό που έφτιαξε ήταν με τα δικά του μέσα και στο πεδίο της ιδιωτικής οικονομίας. Αν οι εκπομπές του δεν βλέπονταν, θα τις έκοβαν. Αν το φαγητό στο εστιατόριό του δεν τρωγόταν, θα είχε κλείσει έπειτα από τρεις μήνες το πολύ. Οπωσδήποτε, ο πρόεδρος αξιοποίησε γνωριμίες και διασυνδέσεις που είχε αποκτήσει από τη δημοσιογραφία. Αλλά ποιος δεν το κάνει αυτό; Είναι αναπόφευκτο, τουλάχιστον για όποιον δεν βολεύεται με την αποτυχία ώστε να την προβάλλει ως αρετή.
Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, δυσκολεύομαι να καταλάβω την επίθεση του Χρ. Μαχαίρα. Μένω δε με τη βεβαιότητα ότι, από τη δική του οπτική γωνία, όχι μόνον γνωρίζει κάτι περισσότερο από εμένα, αλλά και αυτό το περισσότερο που γνωρίζει εγώ δεν μπορώ να το φαντασθώ. Διότι ο Χρ. Μαχαίρας είχε επί χρόνια πολλά μια περίφημη εκπομπή στην κρατική τηλεόραση, που δεν θυμάμαι τον τίτλο της δυστυχώς, την οποία όμως όλοι γνωρίζετε, γι’ αυτό και η υπενθύμιση περιττεύει…
Ασύλληπτο
Ο κλονισμός ήταν τεράστιος. Τις πρώτες στιγμές δεν ξέρεις καλά καλά πού βρίσκεσαι. Ψάχνεσαι να δεις αν σου λείπει τίποτε ― κανένα χέρι, κανένα πόδι κ.λπ. Γιατί αυτό που σε έχει χτυπήσει είναι ασύλληπτο. Επειτα, σιγά σιγά συνέρχεσαι και σταδιακά συμφιλιώνεσαι με τη φρικτή πραγματικότητα ότι η Χρυσούλα Γιαταγάνα παραιτήθηκε από κοινοβουλευτική εκπρόσωπος των ΑΝΕΛ, ίσως μάλιστα και από το κόμμα…
Αλλος ένας για δήμαρχος
Διαβάζω ότι στους υποψηφίους δημάρχους Αθηναίων έχει προστεθεί από χθες και ο συνθέτης Μάριος Στρόφαλης. Ο υποψήφιος δήλωσε για την υποψηφιότητά του: «Αυτό που με πληγώνει είναι ο κοινωνικός λήθαργος που υπάρχει γύρω μας. Και θα φύγει με τον πολιτισμό» ― όπου «πολιτισμός» είναι μετωνυμία του «Μάριος Στρόφαλης», προφανώς. Από τα σχετικά δημοσιεύματα πληροφορούμαι ότι ο κ. Στρόφαλης διετέλεσε «καλλιτεχνικός διευθυντής των φεστιβάλ που διοργάνωνε η Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων». Μα υπήρχε φεστιβάλ (και μάλιστα πολλά φεστιβάλ, η άκλιτη λέξη είναι στον πληθυντικό) που διοργάνωνε η Τεχνόπολις και δεν το ξέραμε; Θα μου πείτε όμως ότι εδώ δεν ξέραμε ότι υπάρχει συνθέτης που λέγεται Στρόφαλης! Και θα έχετε δίκιο. Πάντως, τώρα το μάθαμε και αυτό…
Φύγε συ, έλα συ
Μια ξανθιά έφυγε, μια άλλη έρχεται ― natura abhorret a vacuo. Η Ελένη Αυλωνίτου, ως επιλαχούσα, καταλαμβάνει τη βουλευτική έδρα της Ρένας Δούρου, η οποία παραιτήθηκε από τη Βουλή προκειμένου να δώσει αξιοπιστία στην υποψηφιότητά της για την Περιφέρεια Αττικής-Πειραιώς. Και πετυχαίνει, πράγματι, να μας πείσει με την παραίτησή της η Ρ. Δούρου ότι έχει πάρει στα σοβαρά τη διεκδίκηση της περιφέρειας. Αυτό θα ήταν μικροψυχία αν δεν το αναγνωρίσει κάποιος. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η υποψηφιότητά της είναι η καλύτερη. Η εντιμότητα είναι μόνον ένα από τα προαπαιτούμενα, αλλά δεν φθάνει. Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος, ως γνωστόν, με τις καλύτερες προθέσεις…
Το χάος και ο ΓΑΠ
Ακουσα κάποιους δημοσιογράφους να ψέγουν εντόνως τον Γιώργο Ελενόπουλο για μια μακροσκελή ανακοίνωση που εξέδωσε για λογαριασμό του ΓΑΠ. Την αναζήτησα και μέτρησα τις λέξεις στις 1.451. Επειτα τη διάβασα -διαγωνίως, ομολογώ- και δεν ντρέπομαι να παραδεχθώ ότι δεν κατάλαβα ποιος ακριβώς ήταν ο σκοπός της ανακοινώσης ούτε ποιο ήταν το θέμα της. Για σταθείτε, όμως! Αυτό δεν ήταν πάντα ο Γιώργος που αγαπήσαμε; Η ακατάσχετη λογοδιάρροια, χωρίς ειρμό και συνοχή, δεν ήταν πάντα το σήμα κατατεθέν του; Ναι, πράγματι. Επομένως, αν συμφωνούμε σε αυτό, τότε γιατί ψέγουμε τον Ελενόπουλο; Ο άνθρωπος εκπροσωπεί ένα χαοτικό μυαλό· και το εκπροσωπεί πιστά: με χαοτικές ανακοινώσεις.