Το σχετικό δημοσίευμα της «Καθημερινής» την περασμένη Κυριακή έβγαζε κυριολεκτικά μάτι. «Πάνω από 10 εκατ. παραπεμπτικά για εξετάσεις μηνιαίως», ήταν ο τίτλος του δημοσιεύματος στην πρώτη σελίδα, «Μια Ελλάδα παραπεμπτικά γράφονται κάθε μήνα» για διαγνωστικές εξετάσεις και φυσικοθεραπείες, ήταν ο τίτλος στις εσωτερικές σελίδες. Πολύ λογικά, η πρώτη αντίδραση του αναγνώστη ήταν ότι επρόκειτο περί υπερβολής με στόχο τον εντυπωσιασμό, όμως οι αριθμοί στήριζαν πλήρως τους δύο τίτλους: στα 10.450.700 έφτασαν τα παραπεμπτικά που έγραψαν γιατροί τον φετινό Ιανουάριο, μόλις 8.404.749 ήταν τον προηγούμενο Δεκέμβριο, ίσως λόγω γιορτών, 9.335.388 τον Νοέμβριο και 10.682.892 τον Οκτώβριο του 2013. Δηλαδή, τα παραπεμπτικά που γράφονται κάθε μήνα είναι περίπου ίσα με τον πληθυσμό της χώρας, λίγο πάνω–λίγο κάτω.
Με τον κοινό νου, οι αριθμοί αυτοί οδηγούν σε κάποιες εκδοχές. Η πρώτη είναι ότι το έθνος των Ελλήνων ταλανίζεται από ασθένειες και είναι αναγκασμένο να τρέχει σύσσωμο και συνεχώς σε γιατρούς και εξετάσεις για να επιβιώνει. Η δεύτερη εκδοχή είναι ότι οι Ελληνες, που είναι πρώτοι στο κάπνισμα, δεν φροντίζουν το βάρος τους και προτιμούν τον καναπέ και την καφετέρια από τη γυμναστική, υπακούουν στα κελεύσματα της προληπτικής ιατρικής και τρέχουν κάθε μήνα σε επαναλαμβανόμενες εξετάσεις για να προλάβουν το… κακό. Κατά την τρίτη εκδοχή, τα λεγόμενα κυκλώματα της υγείας έχουν βρει, μεταξύ άλλων, και αυτή τη φάμπρικα για να αποκομίζουν κέρδη. Γιατί τα ποσά που δαπανώνται δεν είναι αστεία και ξεπερνούν τα 77 εκατομμύρια ευρώ τους «καλούς» μήνες.
Αν όλα τα παραπάνω είναι φυσιολογικά, σημαίνει ότι στη Γερμανία των περίπου 82 εκατομμυρίων γράφονται ισάριθμα παραπεμπτικά κάθε μήνα και αντίστοιχα στη Γαλλία των 66 εκατομμυρίων, στην Ιταλία των 61, στη Βρετανία των 60 και ούτω καθ’ εξής. Αλλά δεν είναι φυσιολογικά. Ο υπογράφων εξέφρασε την απορία του και την καχυποψία του σε τρεις γιατρούς. Ο ένας απέδωσε την υπερβολή στο στρεβλό σύστημα οργάνωσης της δημόσιας υγείας, οι άλλοι δύο ήταν πιο κατηγορηματικοί. Ο πρώτος τόνισε ότι η Ελλάδα είναι μεταξύ των πρώτων, αν όχι η πρώτη χώρα «κατανάλωσης» αχρείαστων φαρμάκων και σε παραπεμπτικά μη αναγκαίων εξετάσεων. Ο δεύτερος, πιο αναλυτικός, αναφέρθηκε στη συνήθεια, των νεότερων κυρίως γιατρών, να παραπέμπουν σε διαγνωστικές εξετάσεις, είτε για να μην ασχολούνται πολύ οι ίδιοι είτε για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, προσθέτοντας ταυτόχρονα ότι τα κυκλώματα που λυμαίνονται τον χώρο της Υγείας είναι πολλά και άπληστα, καθώς οι μίζες πάνε και έρχονται.
Το αβίαστο συμπέρασμα, επομένως, είναι ότι η γνωστή ευχή «την υγεία μας να ’χουμε» έχει γίνει στην Ελλάδα αντικείμενο λεηλασίας των Ταμείων και ληστείας των ιδιωτών, όταν προστρέχουν για εξετάσεις ως «έκτακτο περιστατικό». Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ένα μεγάλο μέρος της γκρίνιας και των αντιδράσεων σε κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού του συστήματος τροφοδοτείται εντέχνως από τους «πειρατές» του χώρου. Οι αριθμοί των παραπεμπτικών το αποδεικνύουν περίτρανα!