«Εεε…», ξεκίνησε αμήχανα ο Νίκος Παππάς, όταν ρωτήθηκε στο ραδιόφωνο αν η αποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ (Λαφαζανιστές-Τσιπριστές) από τη Βουλή ήταν προμελετημένη ή όχι. Αμέσως όμως, ο διευθυντής του γραφείου του Αλέξη Τσίπρα ανέκτησε αυτό το θάρρος που επιτρέπει στους κυνικούς πολιτευόμενους να λένε με ευχέρεια ό,τι τους συμφέρει, για να προσθέσει: «Το σκεπτόμασταν καιρό» ― και, φυσικά, μας έπεισε όλους.
Το λέω ειρωνικά, ασφαλώς, διότι η αποχώρηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης προχθές το βράδυ ήταν εμφανέστατα μια απεγνωσμένη απόφαση που ελήφθη την υστάτη ώρα. Φάνηκε αυτό από το σαθρό υπόβαθρο της αιτιολόγησης. Στην πολιτική όμως, η σωτηρία των προσχημάτων προέχει, έστω και αν σώζοντάς τα εκτίθεσαι περισσότερο. Στην προκειμένη περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ (Λ-Τ) προφανώς εξετέθη περισσότερο. Μια γκάφα οφειλόμενη σε μια απόφαση της στιγμής, υπό την πίεση των περιστάσεων, δικαιολογείται κάπως. Μια γκάφα, όμως, που την έχεις σκεφθεί καιρό, δεν δικαιολογείται με τίποτα. Ωστόσο, δεν στερείται χρησιμότητας, αφού αποκαλύπτει στους τρίτους το μέγεθος της επιπολαιότητας εκείνων που την αποφάσισαν. Είναι όμως κάτι καινούργιο η επιπολαιότητα της ομάδας των στελεχών περί τον Τσίπρα; Δεν το έχουμε αντιληφθεί εδώ και καιρό;
Η υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου ήταν, πρώτα απ’ όλα, ένα απαραίτητο βήμα για την έξοδο της χώρας από τη ζώνη κινδύνου και τη σταδιακή επάνοδό της στις αγορές. Ηταν, επίσης, μια πολύτιμη νίκη για την κυβέρνηση, παρά τις τρεις απώλειες που σημειώθηκαν. Οι δύο από αυτές ήταν μάλλον ασήμαντες. Σκληρός παίκτης (αλλά και «τραγανός σαν καραμέλα», για να θυμηθούμε το τραγουδάκι της Αλίκης…), ο Νικήτας Κακλαμάνης, ήταν από καιρό σε πορεία ανεξαρτητοποίησης. Ο πολιτικός που ως υπουργός Υγείας συνέβαλε όσο λίγοι στην εκτόξευση των φαρμακευτικών δαπανών και ως δήμαρχος μετέτρεψε την Αθήνα σε ένα απέραντο καφενείο, με τη στάση του προχθές στη Βουλή απλώς έδωσε στον παλαιό του πολιτικό φίλο Αντώνη Σαμαρά την ευκαιρία να κάνει κάτι για το οποίο εδώ και εβδομάδες κρατιόταν με τα χίλια ζόρια: να τον διαγράψει. Και ο πρωθυπουργός το έκανε με προφανή ευχαρίστηση, όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας από το γεγονός ότι έγραψε επιτόπου και ιδιοχείρως τη σχετική επιστολή προς τον πρόεδρο της Βουλής. Οσο για τον έτερο Κακλαμάνη, τον Απόστολο του ΠΑΣΟΚ, αυτός εδώ και καιρό έχει ελαττώσει την επαφή του με την πραγματικότητα και οπισθοχωρεί σιγά σιγά προς το παρελθόν. Μικρό το κακό και για τους δύο.
Δεν ισχύει, ωστόσο, το ίδιο για τον Γεώργιο Β΄ των Παπανδρέου. Δεν είναι δύσκολο να φαντάζεται κάποιος τους λόγους που τον οδήγησαν να καταψηφίσει τη ρύθμιση για τις τράπεζες. Προφανώς, δεν είναι δυνατόν (ακόμη και για τον Γιώργο…) να έχει ξεχάσει ότι αυτός συμφώνησε με την πορεία που ακολουθεί σήμερα η χώρα, έστω και αν ποτέ δεν κατάλαβε επαρκώς τι συνεπάγεται αυτή. Η αιτία της διαφοροποίησής του πρέπει μάλλον να αναζητηθεί στις «εκκρεμότητες που έχει με το ΠΑΣΟΚ», για να παραπέμψω στη χθεσινή δήλωση του Ευάγγελου του Βενιζέλου σχετικά με το ζήτημα.
Εντούτοις, όσο ανεπαρκής ή αστείος και αν είναι ο Γιώργος ως προσωπικότητα, δυστυχώς το όνομά του μετράει ακόμη για κάτι (τι ακριβώς, ομολογουμένως δεν μπορώ να το προσδιορίσω με ακρίβεια…) στον χώρο που ονομάζουμε για την οικονομία του λόγου «Κεντροαριστερά». Συνεπώς, η στάση του αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο ό,τι έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ. Βρισκόμαστε πια σε νέα εποχή, στην οποία κανένα κόμμα δεν μπορεί να ελπίζει σε αυτοδύναμη πλειοψηφία και, για τον λόγο αυτό, η στοιχειώδης συνοχή της Κεντροαριστεράς είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την κυβερνητική σταθερότητα. Σε αυτό ακριβώς ποντάρει ο τελευταίος πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να διαπραγματευθεί την εξασφάλιση ενός ανέφελου μέλλοντος για τον ίδιο και την οικογένειά του. Εύλογο, από πλευράς του. Ο χειρισμός όμως απαιτεί ιδιαίτερη δεξιότητα. Αν δεν την έχει, διακινδυνεύει να βρεθεί σε θέση χειρότερη από αυτή στην οποία βρίσκεται σήμερα…
O tempora!
Πληροφορούμαι ότι ο Σύλλογος Αποφοίτων της Γερμανικής Σχολής Αθηνών έχει προσκαλέσει αύριο τον Μανόλη Γλέζο για να κάνει διάλεξη σχετικά με τις ελληνογερμανικές σχέσεις. Πάει, χάλασε ο κόσμος! Ακόμη και η γερμανική παιδεία δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε…
Μόνο για μερακλήδες
Ο πολύς Κ. Λουράντος των φαρμακοποιών ζήτησε να ανοίξουν σήμερα τα φαρμακεία, ώστε να λειτουργήσουν ως «κέντρα ενημέρωσης» των πολιτών για τα δεινά που υποτίθεται ότι επιφέρει ο νέος νόμος με τις ρυθμίσεις του για τα φαρμακεία. Επειδή ο Κ. Λουράντος κόπτεται τόσο εμφανώς για την ευημερία των πελατών του κλάδου που εκπροσωπεί, θα έπρεπε να μεριμνά και για την ευημερία των φαρμακοποιών που τον ψηφίζουν. Υπό το πρίσμα αυτό, θα ήταν καλό να απευθύνει την έκκλησή του να γίνουν τα φαρμακεία «κέντρα ενημέρωσης» μόνον στους ―ούτως ειπείν― μερακλήδες φαρμακοποιούς, με ροπή στον μαζοχισμό. Γιατί δυσκολεύομαι να φαντασθώ με πόση ευχαρίστηση θα υποστούν το κήρυγμα εκείνοι που υπέστησαν τον εκβιασμό της απεργίας…