Είναι παιδί μιας άλλης εποχής, ένα τέλειο προϊόν των καιρών της ανεμελιάς όπου η ζωή κρινόταν κάπου ανάμεσα στο σινιέ ντύσιμο και στις κάζουαλ εμφανίσεις στη Μύκονο και στην Αράχωβα. Αυτό κατέθεσε με την είσοδό του στην πολιτική σκηνή. Σε μια εποχή που το κοινό είχε χορτάσει από πολιτική και είχε βαρεθεί τους καβγάδες και τις κλωτσοπατινάδες, αυτός εμφανίστηκε ως πολιτικός που παίρνει τις αποστάσεις του από την πολιτική. Ηταν τα χρόνια που το life style βάραινε περισσότερο από τις ιδεολογίες και ο εξευρωπαϊσμός της χώρας κρινόταν από το μέγεθος του πούρου, και τα κυβικά του 4Χ4. Αθόρυβος, όσο πιο αθόρυβος γίνεται, τόσο αθόρυβος που σχεδόν δεν τον άκουσε κανείς να μπαίνει και να βγαίνει στο υπουργείο Παιδείας και στο υπουργείο Τουρισμού ως υπουργός ο οποίος, αν και εκσυγχρονισμένος δεν είχε εγκαταλείψει τη χαριτωμένη προφορά της ιδιαίτερης πατρίδας του.
Για κάποιους λόγους που δεν έχω προσωπικά αντιληφθεί η Ν.Δ. έκρινε πως ο κ. Σπηλιωτόπουλος είναι ο καλύτερος υποψήφιος για τον Δήμο της Αθήνας. Ισως γιατί κάποιοι δεν έχουν αντιληφθεί πως οι καιροί έχουν αλλάξει. Αν στα χρόνια της ανεμελιάς, όσο λιγότερη πολιτική παρήγαγες, τόσο περισσότερες πιθανότητες είχες να επιπλεύσεις στο πέλαγος μιας κοινωνίας που είχε βρει τον τρόπο να περνάει την εβδομάδα στο ύφος του Σαββατοκύριακου και είχε ανακαλύψει τη γοητεία του σκι και των λοιπών χειμερινών σπορ, στα χρόνια της κρίσης τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η πατίνα της κοσμικότητας έχει θαμπώσει και η σοβαρότητα των περιστάσεων επιβάλλει και τη στοιχειώδη σοβαρότητα σε όσους θέλουν να σταθούν στο ύψος τους. Ο κ. Σπηλιωτόπουλος εμφανίστηκε υπενθυμίζοντας στους θαυμαστές του τον παλιό του καλό εαυτό. Μη έχοντας τίποτε καλύτερο να κάνει, δήλωσε πως την Αθήνα την έχει στην ψυχή του, ως εκ τούτου η Αθήνα του χρωστάει να τον κάνει δήμαρχο, αποκάλεσε τον επικρατέστερο αντίπαλό του διαχειριστή, και αφού είπε πως η πόλη του μυρίζει άσχημα κατέληξε πως θέλει να την κάνει μια πόλη ζωντανή και καλοφωτισμένη. Διαπιστώνοντας δε, πως το κοινό του προτιμάει τον «διαχειριστή» αντίπαλό του στις δημοσκοπήσεις κι ότι στις πολιτικές αναμετρήσεις, όπως οι δημοτικές εκλογές στους μεγάλους δήμους, χρειάζονται πού και πού κάποιες δόσεις πολιτικής, σαν τον πανικόβλητο σεφ που ξαφνικά συνειδητοποίησε πως ξέχασε το βασικόν, βασικότατον άλας, άδειασε ολόκληρο το κουτί. Και προανήγγειλε πως αν εκλεγεί θα κάνει δημοψήφισμα για την ίδρυση τεμένους στην ευρωπαϊκή μας πρωτεύουσα.
Ας αφήσουμε κατά μέρος το προφανές και εθνικόν. Τι θα κάναμε και πώς θα αντιδρούσαμε αν οι γείτονές μας αποφάσιζαν να κάνουν δημοψήφισμα για το αν η Αγιά Σοφιά θα γίνει τζαμί και αν θα επιτραπεί η συνέχιση της λειτουργίας των χριστιανικών εκκλησιών στην Πόλη; Θα κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να το αποτρέψουμε, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως το αποτέλεσμά του θα ήταν μάλλον τρομακτικό. Αν θέλεις να γίνεις Λωζάννη, τουλάχιστον βεβαιώσου πως σε προστατεύουν οι Αλπεις. Ομως το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Μήπως ο κ. Σπηλιωτόπουλος ξέρει ότι υπάρχουν ορισμένες αρχές οι οποίες δεν υπόκεινται στον νόμο της πλειοψηφίας, παρά μόνον σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως για παράδειγμα οι ελευθερίες του Τύπου ή οι θρησκευτικές ελευθερίες; Ψιλά γράμματα για τον μύστη του life style που θέλει να μετατρέψει την Αθήνα σε πόλη του φωτός.
Η μέχρι στιγμής περφόρμανς του κ. Σπηλιωτόπουλου αναδεικνύει και το ουσιαστικό πρόβλημα της χώρας. Η πολιτική τάξη αδυνατεί να βρει τον ρυθμό που θα την εναρμονίσει με τα προβλήματα, και τα αιτήματα, της κοινωνίας που υποτίθεται ότι θέλει να εκπροσωπήσει. Ξεσυνήθισαν να κάνουν πολιτική τόσα χρόνια, και οι νεότεροι δεν έμαθαν ποτέ.