Οι οικονομικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών δεν συνιστούν μόνο αντιστροφή της τάσης που ξεκίνησε το 2010 με αποκλεισμό της Ελλάδας από τις αγορές, αλλά διαφοροποιούν πλήρως και το πολιτικό πλαίσιο της αντιπαράθεσης. Οπως το 2010, η ένταξη της Ελλάδας σε πρόγραμμα στήριξης, άλλαξε ριζικά το πολιτικό τοπίο με την υιοθέτηση του κάλπικου δίπολου μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί υποκαθιστώντας τις παραδοσιακές αντιθέσεις (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, Δεξιά-Αριστερά), η πραγματικότητα που δημιουργήθηκε τον τελευταίο χρόνο διαμορφώνει ένα εντελώς νέο περιβάλλον.
Οσο περνάει ο καιρός, τόσο η αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο ξεθωριάζει, αφού ύστερα από 4 χρόνια o δύσκολος δρόμος που βάδισε η χώρα φαίνεται να οδηγεί κάπου και φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο να τον εγκαταλείψει τώρα για να ακολουθήσει έναν άλλο με την προσδοκία ότι ύστερα από νέες περιπέτειες αυτή τη φορά ίσως οδηγηθεί κάπου καλύτερα.
Οδηγεί όντως κάπου ο σημερινός δρόμος ή ζούμε μια κατασκευασμένη πραγματικότητα ενόψει ευρωεκλογών; Σαφώς κάποια πράγματα υπερτονίζονται για προεκλογικούς λόγους. Μην ξεχνάμε ότι οι περικοπές δεν έχουν τελειώσει (κυρίως στον τομέα των συντάξεων), η ανεργία παραμένει σε πολύ υψηλό επίπεδο (27%) και θα παραμείνει υψηλή για καιρό, οι δημοσιονομικοί στόχοι που έχουν τεθεί για τα επόμενα χρόνια δεν είναι καθόλου εύκολο να επιτευχθούν, η ρευστότητα στην ελληνική οικονομία θα χρειαστεί χρόνο να αποκατασταθεί, πολλές κρίσιμες διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει να γίνουν. Παρά την προσπάθεια αποφυγής του, τρίτο πρόγραμμα χρηματοδότησης είναι πιθανόν να χρειαστεί. Το ελληνικό χρέος κρίνεται μη βιώσιμο και ώς το τέλος του 2014 αναμένονται νέα μέτρα για τη μείωσή του (περαιτέρω ελάφρυνση επιτοκίων στο χρέος του επίσημου τομέα που αποτελεί πλέον το 85% του ελληνικού δημόσιου χρέους και επιμήκυνση αποπληρωμής στα 50 χρόνια). Ολα αυτά συνιστούν ένα εξαιρετικά ρευστό περιβάλλον. Ομως πόσο πειστική θα είναι η θέση να οδηγηθούμε σε ρήξη με την Ε.Ε. για να διεκδικήσουμε νέα συζήτηση κι ακόμη μεγαλύτερη διαγραφή του χρέους; Κάποιος μπορεί να υποστήριζε το 2011 το σκίσιμο του μνημονίου, τον δανεισμό από εναλλακτικές πηγές, την ύπαρξη εύκολων λύσεων και την επιστροφή στην προ κρίσης κατάσταση. Ποιους πείθει όταν το υποστηρίζει σήμερα;
Εξαντλημένοι από 4 χρόνια σκληρών θυσιών, οι πολίτες αναζητούν ένα δρόμο που θα τους πάει παρακάτω. Η οργή σιγά-σιγά υποχωρεί και δίνει τη θέση της στην προσμονή. Οι κινητοποιήσεις έχουν υποχωρήσει. Η πλειοψηφία αναζητεί ρεαλιστικές προτάσεις ώστε να προχωρήσει η χώρα. Κι αυτό αφορά όχι μόνο την αντιπολίτευση αλλά και τη Ν.Δ. η οποία δεν δείχνει να διαθέτει άλλο σχέδιο πλην του μνημονίου. Η καχυποψία είναι διάχυτη, όμως όλο και λιγότεροι εμφανίζονται διατεθειμένοι για νέες περιπέτειες με άγνωστο προορισμό ή με προορισμό τη δραχμή ύστερα από 4 χρόνια σκληρών περικοπών προκειμένου να μείνουμε στο ευρώ. Οπως το 2010 μπαίναμε στην αρχή μιας νέας εποχής η οποία σάρωσε το παλιό σύστημα, έτσι και τώρα μπαίνουμε στην αρχή μιας νέας εποχής στην οποία θα είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσουν να ευδοκιμούν σχήματα και πολιτικοί που τους έφερε στην επιφάνεια η κρίση. Δεν θα ξεφουσκώσουν μονομιάς. Ομως η αντίστροφη μέτρηση για όσους δεν προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα έχει αρχίσει.