Δυσαρέσκεια, φόβος, ελπίδα είναι τα ανάμεικτα συναισθήματα των πολιτών, όταν προσέρχονται στις κάλπες. Αναλόγως του ποσοστού που καταλαμβάνει στη συνείδηση κάθε ένα από τα παραπάνω, γίνεται και η τελική επιλογή. Αν κυριαρχεί ο φόβος, οι επιλογές είναι πιο συντηρητικές, αν επικρατεί η δυσαρέσκεια δίνεται αρνητική ψήφος, αν επικρατεί η ελπίδα η επιλογή γίνεται με θετικά κριτήρια. Τα κόμματα προσπαθούν να εκμεταλλευθούν τα συναισθήματα, αποκομίζοντας οφέλη στην κάλπη. Η Ν.Δ. προσπαθεί να πείσει ότι η χώρα οδηγείται στον γκρεμό εάν εκείνη χάσει την εξουσία. Με αυτό τον τρόπο ελπίζει να περάσει σε δεύτερη μοίρα η δυσαρέσκεια απέναντι στη δική της πολιτική, και ο φόβος να κρατήσει τους πολίτες συσπειρωμένους γύρω από την κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως κάνει η εκάστοτε αντιπολίτευση πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση) προσπαθεί να πουλήσει ελπίδα. Να πείσει τους πολίτες ότι έχει τον μαγικό τρόπο να κάνει όλα αυτά που δεν κάνει η κυβέρνηση και ότι η υλοποίησή τους δεν είναι τίποτε άλλο παρά ζήτημα πολιτικής βούλησης.
Συνήθως οι αναμετρήσεις κρίνονται από τη δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση. Το 2012, όμως, οι εκλογές κρίθηκαν από τον φόβο τι θα συμβεί εάν έρθει στην εξουσία ένα κόμμα που έλεγε ότι «το νόμισμα δεν είναι ταμπού» και «καμία θυσία για το ευρώ» τη στιγμή που η πλειοψηφία επιθυμούσε την παραμονή στην Ευρωζώνη. Αυτό καθόρισε το αποτέλεσμα και όχι η καμπάνια της Ν.Δ. εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ ή η παρέμβαση ξένων δυνάμεων.
Σήμερα ακούμε ξανά περί «εκστρατείας τρόμου». Η Ν.Δ. πράγματι έχει κάθε λόγο να ενισχύει την αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα και να θέλει να προβάλλει ως «η μοναδική επιλογή σταθερότητας». Οι πολίτες πράγματι νιώθουν ανασφάλεια. Αλλά αυτό οφείλεται στην τακτική της Ν.Δ. ή στο ότι δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει όταν ακούν θέσεις που δείχνουν ότι βαδίζουμε στο άγνωστο, προτάσεις μη ρεαλιστικές και υποσχέσεις που είναι προφανώς ανέφικτο να πραγματοποιηθούν; Την ίδια στιγμή, οι εταίροι υπενθυμίζουν σε κάθε ευκαιρία ότι θα εφαρμόσουν τους ισχύοντες κανόνες και θα επιμείνουν στην τήρηση των συμφωνηθέντων ανεξαρτήτως ποιος είναι στην κυβέρνηση, κόβοντας έτσι τον βήχα σε εκείνους που προσμένουν ειδική μεταχείριση. Και μπορεί εσχάτως να αποκλείονται από τον Αλ. Τσίπρα οι μονομερείς ενέργειες και η κατά μέτωπον αντιπαράθεση με την Ε.Ε., όμως ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει το πώς θα διαμορφωθούν οι σχέσεις με τις Βρυξέλλες. Σε αυτό το κλίμα, όσοι σκέπτονταν να κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα έχουν πατήσει φρένο, όσοι εγχώριοι επιχειρηματίες ετοιμάζονταν να κάνουν ανοίγματα περιμένουν και οι πολίτες δεν ξέρουν ποια θα είναι η κατάσταση στην οικονομία τους επόμενους μήνες. Η αβεβαιότητα δεν είναι τεχνητή και δεν οφείλεται στην εκστρατεία σκοτεινών κύκλων, ούτε μόνο στην ανησυχία για τις πραγματικές προθέσεις μιας μελλοντικής κυβέρνησης του Αλ. Τσίπρα, αλλά και στις προγραμματικές ασάφειες, τη διαφαινόμενη ανεπάρκεια, τον ερασιτεχνισμό, την ατζαμοσύνη, τις ιδεοληψίες. Οσο τα παραπάνω υποχωρούν, τόσο ο φόβος θα μετριάζεται. Οσο δεν υποχωρούν, ο φόβος θα είναι εύλογος και η Ν.Δ. θα κάνει κάθε προσπάθεια να τον εκμεταλλευθεί και να τον διογκώσει.