Είναι ο πιο φθαρμένος, ο πιο κοινοτοπικός, ο πιο παρωχημένος όρος του πολιτικού λεξιλογίου. Ο Mαυρογιαλούρος (όχι της ταινίας του Σακελλάριου, που όταν ανακαλύπτει την έλλειψη εκτίμησης των ντόπιων προς το πρόσωπό του αυτοφασκελώνεται και εξιλεώνεται αυτοτιμωρούμενος, αλλά όπως έμεινε στην πολιτική παράδοση, ο τσαρλατάνος πολιτικάντης) έχει ως «κοσμητικό» επίθετο υποψηφίων σαρακοφαγωθεί από τη χρήση. Οι ψηφοφόροι ούτε που τη δανείζονται πια για να περιγράψουν τον λαοπλάνο αριβίστα θεσιθήρα αμοραλιστή επαγγελματία, ο οποίος δημοκοπεί ανεξέλεγκτα με μόνο στόχο τη συγκομιδή ψήφων. Και όμως, βλέπουμε, με την είσοδο στην προεκλογική περίοδο, να υιοθετείται και πάλι, κατά κόρον, από τους ίδιους τους πολιτικούς στην πολεμική τους κατά των ανταγωνιστών τους. Ακόμη και σήμερα, εν έτει 2014, ο ένας πολιτικός κατηγορεί τον άλλο για μαυρογιαλουρισμό, προκαλώντας στον φιλοθεάμον κοινό δυσάρεστα αισθήματα πισωπατήματος και απωθητικά ντεζά-βου.
Σίγουρα εντάσσεται στην κατεδαφιστική τακτική που ακολουθείται κατά την προεκλογική αναμέτρηση, όταν πιο δελεαστική φαντάζει όχι η αντιπαράθεση προτάσεων και ιδεών, όχι η κριτική με επιχειρήματα, αλλά η ανταλλαγή κατηγοριών. Είναι η περίοδος που απορρίπτονται και αμαυρώνονται ακόμη και τα θετικά έργα των ανταγωνιστών με στόχο την προσωπική πολιτική επικράτηση. Είναι η εποχή που οι υποψήφιοι αλληλοπροπηλακίζονται προσάπτοντας ο ένας στον άλλο ανικανότητα, υποκρισία, φαυλότητα, και υποδαυλίζουν ανάμεσα στους υποστηρικτές τους την αποδοκιμασία και τη χλεύη του αντιπάλου. Αυτά, κατά τον πόλεμο της εξέδρας ή των ανακοινώσεων. Διότι, είναι πιθανόν, όταν οι ανταγωνιστές συναντηθούν, να αλληλοσυμπεριφερθούν σαν φίλοι. Το προαιώνιο θεατράκι της προεκλογικής σκηνής. Στο οποίο ο ψηφοφόρος συχνά παγιδεύεται. Πιστεύει στον θυμό του αρχηγού και αντιδρά με την ψυχολογία του οπαδού απορρίπτοντας τον αντιφρονούντα, καμιά φορά με πάθος. Οι αέναοι μηχανισμοί των αναμετρήσεων, που «μπολιάζουν» τις προεκλογικές μέρες με σασπένς, φλόγα, παλμό, ελπίδα και την ψευδαίσθηση της ισότητας, της ισηγορίας και της ελεύθερης επιλογής.
Ομως, ο όρος «Μαυρογιαλούρος» φέρει βαριά τη σφραγίδα ενός ναι μεν γνώριμου, αλλά ενοχλητικού παρελθόντος, τις «αράχνες» που θα έπρεπε να είχαμε αφήσει πίσω μας, τα σημάδια μιας εποχής που η συναλλαγή και η συντήρηση προνομίων ήταν το αυτονόητο, τα συστατικά ενός πολιτικού πολιτισμού χρεοκοπημένου, λήξαντα. Θα έπρεπε να είχαμε απομακρυνθεί από το καταστροφικό μοντέλο σκέψης και δράσης που παγίωσε τις ελληνικές παθογένειες. Ειδικά στις μέρες μας, μέρες ναι μεν κρίσης, κόπωσης, αποκαρδίωσης, όχι ακόμη σαφώς ευνοϊκές, αλλά κατά τις οποίες έχει αρχίσει λίγο να διακρίνεται ένα θετικό ελληνικό πρόσωπο. Θα μπορούσε σε κάποιες κινήσεις να διαφανεί η αρχή μιας απάντησης. Τα εκφραστικά υλικά της οποίας θα έπρεπε να είναι και αυτά νέα. Ο λόγος προδίδει. Και σηματοδοτεί. Μπορεί να γίνει όργανο εκφαυλισμού, αλλά μπορεί να μετατραπεί και σε πολιτισμικό υπερόπλο.