Ηταν πολύ λυπηρό γεγονός η άρνηση του Αλ. Τσίπρα να πάρει μέρος στο τηλεοπτικό debate των υποψηφίων για την προεδρία της Κομισιόν. Ελαμψε διά της απουσίας του ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, χάνοντας την ευκαιρία να απευθυνθεί σε ένα πανευρωπαϊκό κοινό για να το πείσει «να καταψηφίσει τη σημερινή Ευρώπη των τραπεζών, των πολυεθνικών, του νεοφιλελευθερισμού, της λιτότητας, της Μέρκελ, του Σουλτς, της γερμανικής επικυριαρχίας και του ιμπεριαλισμού» και, αντίθετα, «να υπερψηφίσει την άλλη Ευρώπη … της εργασίας, των δικαιωμάτων, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας … της ισότιμης συνεργασίας των λαών, του σοσιαλισμού κ.λπ.», όπως τονίζει η πρόσφατη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει ευρωεκλογών.
Κρίμα. Τέτοιες ευκαιρίες δεν μπορούν και δεν πρέπει να χάνονται από έναν υποψήφιο που επίσης διεκδικεί την προεδρία της Κομισιόν εν ονόματι διαφόρων κομμάτων της Αριστεράς από ολόκληρη την Ευρώπη. Οταν μάλιστα η ίδια διακήρυξη διαλαλεί ότι ο Αλ. Τσίπρας επιλέχθηκε από αυτά τα κόμματα για «να εκφράσει την αμφισβήτηση, τη ριζοσπαστική κριτική και την εναλλακτική πρόταση» επισημαίνοντας παράλληλα ότι «η επιλογή αυτή (του Αλ. Τσίπρα δηλαδή) συσπειρώνει τις δυνάμεις μας και δίνει νέα πνοή στον αγώνα που δίνουμε από κοινού και ενωμένοι οι λαοί της Ευρώπης».
Το βεβαρημένο πρόγραμμά του σε συνδυασμό με την καθυστερημένη πρόσκληση επικαλείται ο Αλ. Τσίπρας ως δικαιολογία για την απουσία του. Τώρα υπόσχεται να αξιοποιήσει το debate της 15ης Μαΐου. Θα είναι η μοναδική ευκαιρία του για να εμφανιστεί μπροστά στους Ευρωπαίους ψηφοφόρους, να τους συσπειρώσει και να τους δώσει νέα πνοή, ώστε να τους οδηγήσει στην αντικατάσταση της «σημερινής Ευρώπης» με την «άλλη Ευρώπη».
Φτάνει μία και μοναδική εμφάνιση για να τα καταφέρει όλα αυτά ένας ηγέτης; Θα το δούμε. Αν τα καταφέρει, θα αποδείξει περίτρανα ότι η απουσία του από το τελευταίο debate δεν οφειλόταν σε ανασφάλεια λόγω φτωχών αγγλικών, σε άγνοια περί την Ευρωπαϊκή Ενωση ή σε έμφυτο επαρχιωτισμό. Αν όμως όχι;