Από την κ. Γιάννα Γλυνού έλαβα την παρακάτω επιστολή:
«Στις 29 Μαΐου κλείνει ένας χρόνος από τον θάνατο του συζύγου μου Γιώργου Γλυνού. Σκέφθηκα να κάνω μια μικρή συγκέντρωση στη μνήμη του, στα Εξάρχεια όπου ζω και κατοικώ. Μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσα να βρω χώρο, γιατί προέκυψε η αδιανόητη δυσκολία να μη μου διαθέτουν για τον σκοπό αυτό τις αίθουσες οι ιδιοκτήτες τους, φοβούμενοι επιθέσεις των “υπερασπιστών της ελευθερίας”, επειδή ανάμεσα στους καλεσμένους μας θα ήσαν και ορισμένοι πολιτικοί. Σήμερα, ακόμη αναποφάσιστη και απογοητευμένη, αναρωτιέμαι σε ποιον να απευθυνθώ. Είναι δυνατόν να είμαστε σε τέτοιο βαθμό έρμαια της τρέλας, της ιδεοληψίας ή και του μίσους μικρών δυναμικών μειονοτήτων; Τι άλλο να πω; Αν βρεθεί κάποιος να μπορεί να μου απαντήσει, ας το κάνει».
Από πλευράς μου, να θυμίσω ότι ο αείμνηστος Γιώργος Γλυνός ήταν ένας άνθρωπος με σπάνια καλλιέργεια. Η σταδιοδρομία του στην Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν λαμπρή και την ολοκλήρωσε ως επικεφαλής της Γενικής Διεύθυνσης Περιφερειακής Πολιτικής και Διεύρυνσης της Κομισιόν. Είχε σπουδάσει Οικονομικά στην Αθήνα και το Παρίσι (Σορβόννη). Η ειρωνεία -την οποία, δυστυχώς, τα κτήνη που τρομοκρατούν τα Εξάρχεια αδυνατούν να τη συλλάβουν- είναι ότι ο Γλυνός υπήρξε από τους λίγους πραγματικούς αντιστασιακούς την περίοδο της χούντας. Οτι ποτέ δεν το εξαργύρωσε απλώς μαρτυρεί την ποιότητα του ανθρώπου…
Μαρξιστής και Ιππότης
Ολα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει; Σε βαρυσήμαντη συνέντευξη που παραχώρησε στην ιστοσελίδα «Μπορώ» της Aννας Δρούζα, ο Ιππότης της Λεγεώνος της Τιμής Aρης Σπηλιωτόπουλος απεκάλυψε ότι «βασική επιρροή» στη διαμόρφωση της σκέψης του ήταν «ο διαλεκτισμός και ο μαρξισμός ως εργαλείο ανάλυσης». Τόσο βασική, προσθέτω εγώ, ώστε από μικρό παιδί στρατεύθηκε με το κατ’ εξοχήν μαρξιστικό κόμμα της χώρας: τη Νέα Δημοκρατία…
Ποιoν κοροϊδεύει ο Σπηλιωτόπουλος με αυτή την μπαρούφα; Φαντάζομαι ότι προσπαθεί να κοροϊδέψει τους ψηφοφόρους του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, τις ψήφους των οποίων θα χρειασθεί οπωσδήποτε, αν ο ίδιος καταφέρει να περάσει στον δεύτερο γύρο. Είναι πολύ αμφίβολο, όμως, ότι θα τις προσελκύσει. Και, πάντως, αν τόσο πολύ νοιάζεται να γίνει αρεστός στους αριστερούς ψηφοφόρους, θα όφειλε τουλάχιστον να χρησιμοποιήσει τον σωστό όρο, δηλαδή «διαλεκτική»· όχι τον δικής του επινοήσεως όρο «διαλεκτισμός».
Ως εκ τούτου, περιττεύει να συζητήσουμε την ουσία του ισχυρισμού του και να ασχοληθούμε με τη χονδροειδή απλοϊκότητα της μαρξιστικής διαλεκτικής που οδηγεί σε έναν τύπο επιστημονικοφανούς μοιρολατρίας. Ο Σπηλιωτόπουλος δηλώνει μεν «μαρξιστής-διαλεκτιστής», αλλά -προς Θεού- δεν το εννοεί. Πόσο μαρξιστής μπορεί να είναι, άλλωστε, όταν η πρώτη ιδιότητα που παραθέτει στο επίσημο βιογραφικό του είναι αυτή του «Chevalier de la Légion d’ Honneur»; Ενδιαφέρον παρουσιάζει το ότι δεν μεταφράζει τη συγκεκριμένη ιδιότητα στην ελληνική, ενώ την ίδια ώρα την προβάλλει επιλέγοντας bold χαρακτήρες και υπογραμμίζοντάς την. Ισως αυτή η λεπτομέρεια να είναι περισσότερο χρήσιμη από οτιδήποτε άλλο λέει ο ίδιος για τον εαυτό του, αν θέλει κάποιος να καταλάβει τι είναι στην πραγματικότητα ο Σπηλιωτόπουλος.
Στην ίδια συνέντευξη, ο τέως βουλευτής και υποψήφιος δήμαρχος απαντά και στο δύσκολο ερώτημα ποιο ελάττωμά του αγαπά και πιο προτέρημά του μισεί: «Απολαμβάνω το αποτέλεσμα της ανυπομονησίας μου να γίνονται τα πράγματα στην ώρα τους και ακριβώς γι’ αυτό είναι κάποιες φορές δύσκολο ότι επιδιώκω τη σύνθεση»! Ομολογουμένως, δυσκολεύομαι να κατανοήσω τι θέλει να πει· κατανοώ όμως πόσο δύσκολο είναι για ανθρώπους όπως ο Aρης, που μιλούν μόνο μία γλώσσα, την ξύλινη, να μιλήσουν για τον εαυτό τους.
Ξεχωρίζω, επίσης, ότι, ερωτηθείς περί του ρόλου του πεπρωμένου στη ζωή, δηλώνει: «Σημασία έχει όταν το πεπρωμένο περνάει μπροστά σου, εσύ να έχεις πάρεις τη σωστή θέση»…
Αληθινή ιστορία
Είχε μόλις ολοκληρωθεί η ανέγερση ξενοδοχειακής μονάδας στη Νοτιοδυτική Ελλάδα, όταν χτύπησε το τηλέφωνο του υπεύθυνου για τη λειτουργία της. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν μια αυθάδης κυρία, η οποία αμέσως δήλωσε την ιδιότητά της, φανταζόμενη προφανώς ότι ο συνομιλητής της θα έπεφτε ξερός: ήταν η διευθύντρια του πολιτικού γραφείου του βουλευτή τάδε, του ΠΑΣΟΚ. (Σ.σ.: για όσους δεν γνωρίζουν, ο τίτλος του διευθυντή του πολιτικού γραφείου σημαίνει απλώς τον αρμόδιο για τα ρουσφέτια…)
Η κυρία ζήτησε τον αριθμό του φαξ, για να στείλει το βιογραφικό του ανιψιού του βουλευτή τάδε, ώστε να προσληφθεί ως διευθυντής της μονάδας. Ο υπεύθυνος της εταιρείας τής εξήγησε, πολύ ευγενικά, ότι είχαν ήδη βρει τον διευθυντή και, επομένως, η αποστολή του βιογραφικού περίττευε. Η κυρία ενοχλήθηκε σφοδρά με την απάντηση, έδωσε όμως μια δεύτερη ευκαιρία στον συνομιλητή της: «Μα, δεν καταλάβατε, είναι ο ανιψιός του τάδε», του είπε. Ο διάλογος συνεχίστηκε για λίγα λεπτά στο ίδιο μοτίβο: με την κυρία να επαναλαμβάνει (με νόημα, που λένε και οι δημοσιογράφοι…) ότι πρόκειται για τον ανιψιό του βουλευτή, με τον συνομιλητή της να επαναλαμβάνει ότι διευθυντής υπάρχει.
Αναρωτιέμαι, ωστόσο, πόσο ζώον πρέπει να είναι ο βουλευτής τάδε, ώστε να αναθέσει στην υπάλληλό του το θέμα της επαγγελματικής αποκατάστασης του ανιψιού του, αντί να χειρισθεί το ζήτημα ο ίδιος. Σημειωτέον ότι ο τάδε ακόμη υπάρχει στο προσκήνιο και μεγαλουργεί. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, σύντομα θα εκλείψει…
Απορία αδαούς
Κυκλοφορώντας στην Αθήνα και τα περίχωρα, είναι αδύνατο να μην προσέξει κανείς ότι στις περισσότερες εκκλησίες κυματίζει η κίτρινη σημαία με τον μαύρο δικέφαλο· και διερωτώμαι: πώς εξηγείται αυτή η εκπληκτική διείσδυση της ΑΕΚ στον κόσμο της Εκκλησίας; Γιατί δεν συναντούμε ναούς με αναπεπταμένο το λάβαρο του Παναθηναϊκού ή έστω του Ολυμπιακού; Περίεργο δεν είναι;