Αντιλαμβάνομαι τους λόγους για τους οποίους ξεσήκωσε τέτοιο σάλο η ατυχήσασα κυρία, η οποία ομολογεί πως έχει τόσο καιρό να νιώσει την απόλαυση του έρωτα, που εν τη απελπισία της θα ψηφίσει «Ποτάμι». Οπως και η άλλη της οποίας θα είναι η πρώτη φορά, και υποθέτω λόγω απειρίας θα κάνει το ίδιο. Η ευαισθησία απέναντι σε θέματα «σεξισμού» είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας, όσο και η επίδειξη της οικονομικής άνεσης στην ψυχή του νεόπλουτου. Οσο περίπου και η δύναμη της υποκρισίας, ο ταρτουφισμός της κοινωνικής μας ζωής, κι ενώ μας σοκάρει η ατυχήσασα, ουδόλως μας στενοχωρεί το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ μ’ εκείνο το «Πότε θα κάνει ξαστεριά», που συνεχίζει πως θα κατέβει στον Ομαλό για να κάνει μάνες δίχως γιους και γυναίκες δίχως άντρες. Και τι ωραία τι καλά μια και το εν λόγω έχει παίξει τόσο στη μεταπολίτευση, που έχει βγάλει ρίζες στην ψυχή μας. Ή είσαι επαναστάτης ή δεν είσαι. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι στον ΣΥΡΙΖΑ είναι φεμινιστές, και φεμινίστριες εννοείται. Γεύση δε του φεμινισμού, αντίδοτο στους πάσης φύσεως σεξισμούς πήραμε το βράδυ της Κυριακής όταν η κυρία Δούρου, με το ύφος αυστηρής σοσιαλίστριας κόρης, διέταξε τους αντιπεριφερειάρχες της να κάνουν ένα βήμα πίσω και να βγουν από το τηλεοπτικό κάδρο. Αντε τώρα να βγουν και να την καταγγείλουν για σεξιστική συμπεριφορά.
Ολες αυτές τις μέρες αναρωτιόμουν ποια είναι η γνώμη του φίλου Σταύρου Τσακυράκη για όλ’ αυτά. Συνταγματολόγος, κυρίως όμως άνθρωπος με οργανωμένη πολιτική σκέψη και μεγάλη ευρωπαϊκή εμπειρία, ο Τσακυράκης είναι υποψήφιος στο ευρωψηφοδέλτιο του «Ποταμιού» και πραγματικά αναρωτιέμαι πώς μπορεί να αισθάνεται ένας άνθρωπος ο οποίος για πρώτη φορά στη ζωή του, όπως η τρυφερά ύπαρξις του σποτ, θα αισθανθεί την απόλαυση που προσφέρει η μεγάλη πολιτική. Διότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, μερικές μόλις ημέρες πριν από τις ευρωεκλογές το μείζον πολιτικό θέμα στο οποίο αισθάνεσαι αναγκασμένος να πάρεις θέση είναι το θέμα της πρώτης φοράς και του παρελκόμενου ή μη σεξισμού. Πώς αισθάνεται ο ίδιος τώρα που κατεβαίνει για πρώτη φορά; Εχει πέσει θύμα σεξιστικών σχολίων ή συμπεριφοράς και ποια η θέση του για τον φεμινισμό;
Ομως, για να σοβαρευτώ. Τον Σταύρο Τσακυράκη δεν τον αναφέρω μόνο γιατί είναι φίλος μου, και η υποψηφιότητά του, παρ’ ότι με εξέπληξε στην αρχή, με έφερε μετά από τόσες δεκαετίες που ψηφίζω μπροστά σε μια δική μου πρωτιά, για πρώτη φορά να ψηφίσω κάποιον άνθρωπο που τον αισθάνομαι δικό μου, οιονεί συμπατριώτη από τη Λέσβο εκτός των άλλων. Τον αναφέρω γιατί ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζει την Ευρώπη είναι ο τρόπος με τον οποίον πιστεύω ότι όλοι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε και θεωρώ ότι αυτόν είχαν στο μυαλό τους οι πρωτεργάτες της ένταξής μας. Ως έναν πολιτικό και πολιτισμικό οργανισμό ο οποίος θα μας βοηθήσει να ρυθμίσουμε τις δικές μας αρρυθμίες και να αποκαταστήσουμε τις δικές μας κακοτεχνίες. Από τις υποθέσεις που έχει χειριστεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, να επισημάνω δύο όπου κατάφερε να επιτύχει την καταδίκη της Ελλάδας για την άρνηση άρσης της ασυλίας βουλευτών για αδικήματα που διέπραξαν όσο δεν ήταν βουλευτές. «Εκτός, λοιπόν, από την περιφρόνηση της ισονομίας, επιδεικνύεται και αφάνταστη αδιαντροπιά με την κάλυψη πίσω από την ασυλία, η οποία φυσικά επιτείνει το κλίμα σήψης και διαφθοράς που επικρατεί σε όλη την κοινωνία», σημείωνε σε σχετικό του άρθρο. Την αδιαντροπιά την πληρώνουμε όλοι τώρα με τη Χρυσή Αυγή.
Θα ψηφίσω λοιπόν προσωπικά, όχι όμως συναισθηματικά. Και σας συμβουλεύω να κάνετε το ίδιο. Να στείλουμε στο Ευρωκοινοβούλιο ανθρώπους, ασχέτως ψηφοδελτίων, οι οποίοι κρίνετε ότι έχουν άποψη για την Ευρώπη και οι οποίοι μπορούν να βοηθήσουν την πορεία της ευρωπαϊκής Ελλάδας.