Μα τι ωραία που το είπε ο νέος υπουργός Οικονομικών, μετά το Ecofin! «Ολοι καταλαβαίνουν», δήλωσε, «ότι δεν υπάρχει πια δωρεάν γεύμα»· και ημάς τους Θατσεριστάς πολύ μας συνεκίνησε (εξ ου η περιστασιακή υποτροπή στην καθαρεύουσα…), διότι ενεθυμήθημεν το υπέροχο εκείνο «there’s no free lunch» της αειμνήστου βαρόνης, από τον θάνατο της οποίας συνεπληρώθη ένας χρόνος στις 8 Απριλίου. Η υπουργική δήλωσις εξελήφθη ως, οιονεί, αυτοσχέδιο μνημόσυνο…
Επαναλαμβάνω ότι μου άρεσε πολύ που το άκουσα από τα χείλη του Γκίκα Χαρδούβελη, διότι το γεγονός επιβεβαιώνει ότι ο άνθρωπος έχει πλήρη επίγνωση του ρόλου που ανέλαβε. Επίσης, θα ήθελα πάρα πολύ και να το πιστέψω, αλλά δεν μπορώ. Αν είχαμε καταλάβει ότι τελείωσε το «free lunch», δεν θα δίναμε 27% στον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ). Απέχουμε ακόμη έτη φωτός από την ωριμότητα που θα μας επέτρεπε να δεχθούμε την πραγματικότητα ως έχει. Αναφέρω σχετικώς ένα μικρό παράδειγμα από τη διεθνή επικαιρότητα. Την περασμένη Τετάρτη, οι περισσότερες αγγλικές εφημερίδες είχαν στην πρώτη σελίδα τους την είδηση ότι το σωματείο των νοσοκόμων στη Βρετανία πρότεινε τη θέσπιση της καταβολής 10 λιρών για κάθε επίσκεψη ασθενούς στον προσωπικό γιατρό του. Το μέτρο αντίκειται στην ιδρυτική αρχή του βρετανικού ΕΣΥ (ΝΗS), υπαγορεύεται όμως από την πραγματικότητα, καθώς στο τέλος της δεκαετίας που διανύουμε η μαύρη τρύπα του ΝΗS θα έχει φθάσει τα 30 δισ. λίρες. Αν όμως εφαρμοσθεί το μέτρο, θα αποφέρει έσοδα 1,2 δισ. τον χρόνο. Οι συνδικαλιστές που το προτείνουν αντιλαμβάνονται μερικά βασικά στοιχεία της πραγματικότητας: ότι, εφόσον οι δαπάνες του συστήματος ολοένα διευρύνονται, δεν γίνεται να πληρώνει κάποιος τρίτος γι’ αυτό. Αναρωτιέμαι πόσοι το καταλαβαίνουν αυτό στη χώρα μας. Ούτε καν όσοι ψήφισαν Ν.Δ. στις ευρωπαϊκές εκλογές, πολύ φοβάμαι…
Ομοιος ομοίω…
Ο Αλέξης Τσίπρας συναντήθηκε προχθές με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας του ισπανικού κόμματος Podemos (Μπορούμε), το οποίο έλαβε ποσοστό 8% στις ευρωπαϊκές εκλογές. Πέρασαν πολύ καλά μαζί, διότι έχουν πολλά κοινά οι δυο τους. Ο Τσίπρας εντάχθηκε στην ΚΝΕ όταν ήταν 15 χρόνων, ο δε Ιγκλέσιας αντιστοίχως στη νεολαία του Κ.Κ. της Ισπανίας όταν ήταν μόλις 14. Στα τριάντα πέντε του σήμερα, ο Ιγκλέσιας έχει κοτσίδα, όπως είχε και ο Τσίπρας κάποτε. Τέλος, αμφότεροι ηγούνται κομμάτων με σαφή νεοκομμουνιστικό προσανατολισμό. Χαρακτηριστικό της εγκαρδιότητας στις σχέσεις των δύο ανδρών ήταν και το γεγονός ότι, στις δηλώσεις που ακολούθησαν, ο Τσίπρας εκδήλωσε (ακουσίως έστω) μια αυτοσαρκαστική διάθεση. Είπε, συγκεκριμένα, αναφερόμενος στον εαυτό του και τον επισκέπτη του, «δεν είμαστε πολιτικοί επαγγελματίες» (!) και ότι ανήκουν «σε μια γενιά που δεν θέλει να πάρει σύνταξη από την πολιτική». Αν πράγματι το εννοεί αυτό, θα συμβούλευα –με όλο το θάρρος– να βρει μια κανονική δουλειά, γιατί όπου να ’ναι θα σαρανταρίσει…
Παίζουν με τα νεύρα του
Τον τελευταίο καιρό, ακούγεται από διάφορους απίθανους ανθρώπους (λ.χ., τον Γιάννη Τραγάκη) το όνομα του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή Β΄ του Ακάματου για την προεδρία της δημοκρατίας. Σας προειδοποιώ να μη δίνετε καμία σημασία στις προτάσεις αυτές. Ο μοναδικός σκοπός για τον οποίον γίνονται είναι επειδή έχει πολλή πλάκα να εκνευρίζεται ο Αντώναρος…
Ενας πρόεδρος στο Ηρώδειο
Την περασμένη Κυριακή, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε κάτι που είμαι βέβαιος δεν είχε ξανακάνει στη ζωή του: πήγε στο Ηρώδειο να παρακολουθήσει όπερα, την παράσταση του Ντον Τζοβάνι του Μότσαρτ από τη Λυρική Σκηνή. Ευνόητο, λοιπόν, είναι ότι ήταν κάπως ντροπαλός. Εφθασε στην ώρα του, συνοδευόμενος μόνο από την κυρία του, πήρε τη θέση του αθόρυβα και παρακολούθησε το έργο σαν καλό παιδί. Στο διάλειμμα, βέβαια, έγινε αντιληπτός, με αποτέλεσμα να περικυκλωθεί από ένα πλήθος χαρούμενων κολάκων. Καταλογίζεται στους υπεύθυνους για τη λειτουργία του αρχαίου ωδείου ότι δεν εμφανίσθηκε καθαρίστρια να μαζέψει τα σάλια με τη σφουγγαρίστρα, ίσως επειδή έχουν απολυθεί λόγω Μνημονίου. Στο τέλος της παράστασης, έστρεψε το βλέμμα πίσω του και, εμφανώς εντυπωσιασμένος, με τα ματάκια του να έχουν γίνει τεράστια, θαύμαζε τους aficionados άλλοι των οποίων χειροκροτούσαν ενθέρμως και άλλοι γιουχάιζαν. Αυτό που κυκλοφόρησε αργότερα, ότι δήθεν ρώτησε μετά το τέλος της όπερας «γιατί δεν είχε φυσαρμόνικα», ουδέποτε συνέβη, αλλά πρόκειται για επινόηση των κακόβουλων επικριτών του. Αντε και του χρόνου, με το καλό, στο Μπαϊρόιτ.
Να οργανωθούμε παιδιά!
Τα νέα που μας είπε ο πρωθυπουργός είναι υπέροχα: χάρη στην άνοδο του τουριστικού ρεύματος, «φέτος αντιστοιχούν δύο τουρίστες για κάθε Ελληνα». Επισημαίνω, ωστόσο, ότι εδώ ακριβώς ανακύπτει ο οργανωτικός, συντονιστικός ρόλος του κράτους, διότι η κατανομή των φύλων πρέπει να είναι η αρμόζουσα στα γούστα του καθενός μας…
Αστειευόταν;
Ο Ανδρέας ο Λοβέρδος, πρόεδρος (ΣΥΜΕΛΛ), υπουργός (Παιδείας), λεβεντόπαιδο και καραμπουζουκλής, δεν έχει σκοπό να εφαρμόσει τον προϋπολογισμό, επειδή δεν τον έχει ψηφίσει. Αυτό είπε κάποια στιγμή και προκάλεσε δικαιολογημένο εκνευρισμό στην κυβέρνηση. Υποψιάζομαι, όμως, ότι δεν το εννοούσε. Διότι, μόλις στις 9 Μαΐου φέτος, ο Α. ο Λοβέρδος είχε ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής. (Οχι μόνος του, μαζί με τον πιστό ακόλουθό του Αηδόνη…). Οπως αναφέρεται στο πρώτο άρθρο του συγκεκριμένου νόμου, το Μεσοπρόθεσμο περιλαμβάνει «τα ανώτατα όρια για τις δαπάνες των υπουργείων και των αποκεντρωμένων διοικήσεων, για μια κυλιόμενη περίοδο τεσσάρων ετών, εκ των οποίων τα δύο πρώτα χρόνια κάθε φορά είναι δεσμευτικά». Εκτοτε δεν έχουν περάσει καν δύο μήνες, όχι τα δύο χρόνια κατά τα οποία το όριο δαπανών είναι δεσμευτικό. Αν το έχει ξεχάσει, δεν τον παρεξηγούμε ― πολιτικός είναι ο άνθρωπος, φυσικό είναι να μη θυμάται τι είπε ή τι έπραξε. Αν το είπε για να αστειευθεί, μήπως, βρε παιδάκι, ήταν κάπως τολμηρό το αστείο υπό τις σημερινές συνθήκες; Τέλος, αν το είπε, επειδή μας θεωρεί ηλίθιους, του αναγνωρίζω το δικαίωμα, αφού εκλέγεται με την ψήφο του λαού…
Μας ξεκούφανε
Διαβάζω –και μένω κατάπληκτος– ότι σε ημερίδα του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, στις 17 του μηνός, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης πραγματοποίησε «ηχηρή πολιτική παρέμβαση»! Καλά, πώς συνέβη και δεν ακούσαμε τίποτε, αλλά έπρεπε να περάσουν κάποιες μέρες έως ότου διαβάσουμε για την «ηχηρή παρέμβαση»; Προφανώς ήταν τόσο ηχηρή, ώστε μας ξεκούφανε…