Η συνταγματική πρόβλεψη για εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας με αυξημένη πλειοψηφία 2/3 της Βουλής και σε περίπτωση αδυναμίας σχηματισμού της, προσφυγή στις κάλπες, δημιουργεί πολιτικές παρενέργειες, τις οποίες μάλλον είχε υποτιμήσει ο συνταγματικός νομοθέτης. Μονίμως, περίπου 1 χρόνο πριν από την προεδρική εκλογή, η πολιτική ζωή αποσυντονίζεται και τα σενάρια των πρόωρων εκλογών κυριαρχούν. Μολονότι διάλυση της Βουλής λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας έχει γίνει μόνο μία φορά (το 1990, όταν η Ν.Δ. είχε προτείνει τον Κ. Καραμανλή), στις περισσότερες των περιπτώσεων προκαλείται αβεβαιότητα για το αν σχηματίζεται η προεδρική κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 180, ενώ για τη συμπλήρωση του αναγκαίου αριθμού έχουν σημειωθεί «παζάρια» και διαδικασίες καθόλου κολακευτικές για το πολιτικό μας σύστημα, με κορυφαία την περίπτωση με τα έγχρωμα ψηφοδέλτια το 1985 για την εκλογή του Χρ. Σαρτζετάκη. Αποτελεί κανόνα πλέον, τα κόμματα να χρησιμοποιούν τον θεσμό του Προέδρου για λόγους που υπηρετούν πρωτίστως τις βραχυπρόθεσμες επιδιώξεις της ηγεσίας τους. Το 2009 ο Γ. Παπανδρέου είχε προεξοφλήσει ότι δεν πρόκειται να συναινέσει στην επανεκλογή του Κ. Παπούλια. Είχε τονίσει επανειλημμένως ότι θα προκαλέσει εκλογές τον Μάρτιο του 2010 και θα ψηφίσει στη συνέχεια τον Κ. Παπούλια. Η τοποθέτηση αυτή έδωσε την αφορμή στον Κ. Καραμανλή να προσφύγει στις κάλπες τον Οκτώβριο του 2009, αντί να προχωρήσει στη λήψη δύσκολων μέτρων και να συνεχίσει την κυβερνητική θητεία του, η οποία έληγε το 2011. Ετσι χάθηκε πολύτιμος χρόνος για τη χώρα και η συνέχεια (με τις τραγικές συνέπειές της) γνωστή. Αντιθέτως, δεν υπάρχει «πειρασμός» για χρησιμοποίηση της προεδρικής εκλογής ως μέσου για την πρόκληση εθνικών εκλογών, όταν η κυβέρνηση βρίσκεται στην αρχή της θητείας της (όπως έγινε με την εκλογή του Κ. Παπούλια το 2005 από το ΠΑΣΟΚ και την επανεκλογή του το 2010 από τη Ν.Δ.).
Σήμερα η αντιπολίτευση είναι κατηγορηματική ότι «κι ο Θεός ο ίδιος να προταθεί, εμείς θα πούμε όχι». Η χώρα σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία βρίσκεται ξανά εν μέσω μιας παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου.
Μιας και βρισκόμαστε στην αρχή της συζήτησης για τη Συνταγματική Αναθεώρηση είναι ευκαιρία να συζητηθεί η τροποποίηση του άρθρου 32 για τον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Εχουν διατυπωθεί πολλές προτάσεις για το αν ο Πρόεδρος πρέπει να εκλέγεται απευθείας από τον λαό, αν πρέπει να του δοθούν πρόσθετες αρμοδιότητες κι αν αυτό συνιστά αλλοίωση του χαρακτήρα του πολιτεύματος. Σε κάθε περίπτωση ίσως πρέπει να συζητηθεί η αποσύνδεση της εκλογής του προέδρου από τη διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών. Ηδη έχουν διατυπωθεί διάφορες προτάσεις, όπως αυτή του καθηγητή Α. Μακρυδημήτρη για εκλογή του Πρόεδρου από τον λαό, όταν οι ψηφοφορίες στη Βουλή αποβούν άκαρπες και δεν συγκεντρώνεται ο αριθμός των 180. Σήμερα, που η ανάγκη για ενδυνάμωση των θεσμών αποτελεί όρο sine qua non για να υπερβούμε την κρίση, οφείλουμε να βρούμε τρόπους ώστε να σταματήσει μια κορυφαία θεσμική διαδικασία να αποτελεί αντικείμενο μικροκομματικών παιχνιδιών και πολιτικής συναλλαγής και να λειτουργεί ως παράγων πολιτικής αστάθειας, αντί για ευκαιρία συνεργασίας και συναίνεσης.