Κάτι αλλάζει σε σχέση με την Ελλάδα στο εξωτερικό. Δημιουργείται ένα θετικό κλίμα, το οποίο φέρνει στην επιφάνεια ό,τι σχετίζεται με αυτήν. Πρόσφατα, Αμερικανός τηλεπαρουσιαστής θεμάτων διατροφής εκθείαζε σε άρθρο του στη Ηuffington Post την ατμόσφαιρα στη Βαρβάκειο Αγορά, που του θύμισε την παλιά Les Halles στο Παρίσι, «τον τρόπο που μετατρέπουν οι Ελληνες τη συνάθροιση γύρω από το τραπέζι σε πάρτι» στα εκατοντάδες υπαίθρια μεζεδοπωλεία και στέκια. Μια άλλη αμερικανική εφημερίδα, η Washington Post, φιλοξενούσε ρεπορτάζ για τον ελληνικό γύρο και το δημοφιλές σουβλατζίδικο που άνοιξε ένας Ελληνας πρώτα στη Νέα Υόρκη και τώρα στην Ουάσιγκτον. Παράλληλα, πλήθος ιστοσελίδες, ταξιδιωτικά περιοδικά, τηλεοπτικές εκπομπές φέρνουν την Ελλάδα συνεχώς στην επικαιρότητα, κατά βάση για το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, τη λαμπερή Αθήνα «με τη λιγότερη κίνηση και την πιο καθαρή ατμόσφαιρα», τα γκράφιτι και την τέχνη του δρόμου, τα εγκαταλειμμένα χωριά που νέοι τα ξαναζωντάνεψαν, τα πανηγύρια με τα όργανα, τους χορούς και τους πάγκους των εμπορευμάτων, τα τραχιά τοπία, τις κρυφές παραλίες, τα κοσμήματα που πωλούνται εν αφθονία παντού, τα εξαιρετικά κρασιά («η Ελλάδα είναι στην κορυφή του οινικού τουρισμού»), τη νέα νυχτερινή ζωή της, «τα urban-chic καφενεία, τα lounge-μπαρ, τα fusion-food εστιατόρια…».
Ενα πλήθος από νέα «κλισέ» αναπαράγονται για την Ελλάδα. Οχι πλέον μπλε τρούλοι, νησάκια που επιπλέουν στο πέλαγο, παλιά αρχοντικά, δροσερά ασβεστωμένα σοκάκια, ένας αργαλειός με φόντο τη θάλασσα, όσο μια Ελλάδα ζωντανή, νεανική και ενδιαφέρουσα, «γνήσια», νησιωτική ή ηπειρωτική, αδιακρίτως, αλλά ανόθευτη, ξεχασμένη ή πάλι δραστήρια, πρωτοποριακή, νεοσύστατη. Η νεοαναδυόμενη αυτή εικόνα διογκώνεται υπερκαλύπτοντας την αφροντισιά και την εγκατάλειψη, την προχειρότητα, την κακογουστιά, τη δύσκολη καθημερινότητα.
Ομως καλύτερα ένα νέος «μύθος», ένα θετικό στερεότυπο, του Ελληνα Οδυσσέα, του ευρηματικού «ήρωα» της κρίσης, που το έχουμε τόσο ανάγκη, παρά του γραικύλου, φαφλατά, ψευδολόγου, αναξιόπιστου, τεμπέλη, πότη, υπερχρεωμένου Ελληνίσκου.
Η Ελλάδα μοιάζει να μην είναι πλέον ολομόναχη σε έναν εχθρικό κόσμο, μια χώρα μικρή, διεφθαρμένη και καταχρεωμένη, απόλυτα υπεύθυνη για τη βραδυπορία, την καθυστέρηση, την υπανάπτυξή της. «Χτίζει» ένα νέο προφίλ, ενδεχομένως φολκλόρ, που όμως τη φέρει σταδιακά στην επιφάνεια. Ευνοϊκό αλλά εύθραυστο. Καλά τα σημάδια, ο ενθουσιασμός -κάθε «μπράβο» προκαλεί ομαδική ευφροσύνη και ευδαιμονία- αλλά καλή και η αυτογνωσία. Η άλλη Ελλάδα είναι εδώ κατά περίπτωση. Βέβαια από τα ολότελα, καλή και η Παναγιώταινα. Ομως αν δεν συμπορευτούν κι άλλοι, όλο και περισσότεροι, αν δεν πάψουν ορισμένοι να αισχροκερδούν με την τεχνητή υπερτίμηση των κεφαλαίων μας, τότε μειώνονται οι πιθανότητες η φιλελληνική τάση να γίνει ρεύμα αντοχής. Το success story όσο κι αν το φουσκώνουμε και το κραδαίνουμε, αν δεν έχει έρεισμα, θα σκάσει αφήνοντας πίσω μόνο μερικά σταγονίδια επιτυχίας.