Από τις ευρωεκλογές έως σήμερα έχω ακούσει εκατοντάδες φορές στελέχη της ΔΗΜΑΡ να εκφράζουν τον καημό τους για την εκλογική συντριβή του κόμματός τους. Κάποιοι μάλιστα μαζί με τη θλίψη εκδηλώνουν και την οργή τους για την ηγεσία του κόμματος, καθώς πιστεύουν ότι η αποχώρηση από την κυβέρνηση αλλά και ο τρόπος με τον οποίο έκτοτε πολιτεύτηκε η ΔΗΜΑΡ την κατακρήμνισε από το 6,25% στο 1,2%. Η ένταση της οργής, οι λογομαχίες, οι αποχωρήσεις, οι απειλές αποχωρήσεων, οι διαγραφές και ο γενικός αλληλοσπαραγμός, εκτός του ότι έχει τα χαρακτηριστικά συμπαθών ερασιτεχνών, έχω την υποψία ότι βασίζεται σε μία θεμελιώδη παρεξήγηση: εκλαμβάνει το εκλογικό ποσοστό του Ιουνίου του 2012 ως το φυσιολογικό για το κόμμα. Αγνοεί δηλαδή ότι αποκτήθηκε σε ειδικές συνθήκες, μετά τη συντριβή του ΠΑΣΟΚ, μέρος των ψηφοφόρων του οποίου, όσοι δεν συμπαθούν τον ΣΥΡΙΖΑ, μετανάστευσαν, προσωρινώς απ’ ό,τι φάνηκε, στην Ανανεωτική Αριστερά. Ακόμη και την εποχή του ιστορικού του ηγέτη Λεωνίδα Κύρκου, ο χώρος αυτός, παρά τη συμπάθεια και τη γενική εκτίμηση, δεν κατάφερε να συγκεντρώσει στις εκλογές ποσοστό μεγαλύτερο του 2% ή 3%. Το 2012, όσοι ψηφοφόροι πιστεύουν σε μία αριστερή σοσιαλδημοκρατία άκουσαν με συμπάθεια τις διακηρύξεις του Φώτη Κουβέλη, που υποσχέθηκε ότι θα πολιτευτεί με ρεαλισμό, ως κυβερνώσα Αριστερά. Οτι θα συμβάλει και στη διαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου και στην ασφαλή πορεία της χώρας εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Πρακτικώς η ΔΗΜΑΡ δεν έβαλε τη σφραγίδα της πουθενά. Μπήκε στην κυβέρνηση χωρίς όρους και σχέδιο και όταν αισθάνθηκε ότι απειλείται η φυσιογνωμία της, εξήλθε για λάθος λόγο και με ανεπαρκείς εξηγήσεις. Υστερα από όλα αυτά, της απέμεινε ο σκληρός πυρήνας των οπαδών της. Και λίγο λιγότεροι, καθώς η έλξη της εξουσίας οδήγησε αρκετούς στον ΣΥΡΙΖΑ.
Εάν οι συλλογισμοί αυτοί έχουν κάποιαν αξία, αντί του κυνηγιού του φαντάσματος της Κεντροαριστεράς, φαίνεται ότι η μόνη πιθανότης να παραμείνει η ΔΗΜΑΡ αυτόνομη πολιτική οντότης είναι να εκπονήσει το δικό της σχέδιο για την ανόρθωση της χώρας. Οι προσδιορισμοί -ρεαλιστική, ευρωπαϊκή, ανανεωτική κ.ά.- από μόνοι τους δεν επαρκούν.