Πολλές φορές στη δημοσιογραφική μου ζωή έχω ευχαριστήσει τον Θεό που δεν είμαι ξένος ανταποκριτής. Να έχω την υποχρέωση να ενημερώνω ξένους αναγνώστες για όσα ανούσια, παράλογα και ευτελή μονοπωλούν επί εβδομάδες ή και μήνες το «εσωτερικό ενδιαφέρον». Παράδειγμα, το δημοψήφισμα για τη Μικρή ΔΕΗ. Δεν αναφέρομαι στις οξύτατες αντιθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, οι οποίες, στα δημοκρατικά πολιτεύματα, είναι απόλυτα θεμιτές. Εννοώ το αίτημα και τη διαδικασία διεξαγωγής δημοψηφίσματος για το θέμα αυτό. Παίρνω, λοιπόν, τη θέση του ξένου ανταποκριτή. Από την πρώτη κιόλας ανταπόκρισή μου θα είχα ενημερώσει τους ξένους αναγνώστες για τις λεπτομέρειες τους στόχους και τις σκοπιμότητες του αιτήματος της αντιπολίτευσης. Στο κλείσιμο, όμως, της ανταπόκρισής μου θα επισήμαινα -και μάλιστα εμφατικότατα- ότι ουδεμία περίπτωση υπήρχε να διεξαχθεί δημοψήφισμα. Διότι χρειαζόταν 180 ψήφους, ενώ η αντιπολίτευση μετά βίας θα συγκέντρωνε 120. Με φόβο σκέπτομαι τη συνέχεια, αφού η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη κ.ο.κ, ανταποκρίσεις μου θα ήταν «αφιερωμένες» στο ζήτημα του δημοψηφίσματος. Ακούω το οργισμένο τηλεφώνημα του αρχισυντάκτη μου. «Μα, καλά, έχεις τρελαθεί; Γιατί εξακολουθείς να μου στέλνεις κείμενα για το ίδιο θέμα; Εσύ δεν έγραψες ότι είναι αδύνατον να πάνε σε δημοψήφισμα; Μήπως σ’ έχει πιάσει μονομανία; Στην Ελλάδα βρίσκεται, εδώ και μέρες, η τρόικα. Λέει όχι σ’ όλες τις ελαφρύνσεις που μελετά η κυβέρνηση. Ο Σαμαράς θέτει και θέμα φορολογικών μειώσεων», προσθέτει ο ενημερωμένος αρχισυντάκτης μου. «Εσύ δεν γράφεις λέξη για όλα αυτά, αλλά συνεχίζεις να μας ζαλίζεις με ένα ανύπαρκτο θέμα. Ολες τις ανταποκρίσεις σου τις πετάω».
Προσπαθώ να ψελλίσω μια δικαιολογία. «Μα, ξέρετε, εδώ κανείς δεν ασχολείται με την τρόικα ή με αλλά θέματα. Ολα τα κόμματα είναι επί εβδομάδες απασχολημένα με το δημοψήφισμα. Το ίδιο κι όλα τα ΜΜΕ». Ακούω το τρανταχτό κλείσιμο του τηλεφώνου και σκέπτομαι αν πρέπει ν’ αρχίσω να ψάχνω για δουλειά. Ομως ξεπερνώ, επιτέλους, αυτή την εφιαλτική φαντασίωση. Ξαναγίνομαι ημεδαπός δημοσιογράφος, υποχρεωμένος να «ενημερώνω» για τις εξελίξεις μόνον τους Ελληνες αναγνώστες, τους οποίους τα κόμματά μας θεωρούν ιθαγενείς (όχι με την καλή έννοια).
Πρέπει, λοιπόν, να γνωρίζετε τα εξής: για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος υπάρχουν έξι διαφορετικά αιτήματα της αντιπολίτευσης (το ένα εκπροσωπεί μόνον τον κ. Πολύδωρα) με 127 υπογραφές και ένα του ΚΚΕ με 12 υπογραφές. Καίτοι ανεπιθύμητη η Χ.Α., οι ψήφοι των βουλευτών της θα συνυπολογιστούν στη σούμα για την πρόταση. Το «μείζον ζήτημα» ήταν αν τα έξι αιτήματα θα μπορούσαν να θεωρηθούν ομοειδή ή αποκλίνοντα. Σ’ αυτό το ζήτημα δεν συμφώνησε η Διάσκεψη των Προέδρων ούτε συνήλθε το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής για να αποφανθεί. Η κ. Βούλτεψη δήλωσε ότι τον τελευταίο λόγο έχει η κυβέρνηση. (Ούτε ο πρόεδρος της Βουλής ούτε τα όργανά της ούτε καν το ίδιο το Κοινοβούλιο, εν ολομελεία, όπως είχε προτείνει, και ορθώς, ο κ. Μεϊμαράκης). Κυβέρνηση και αντιπολίτευση προτίμησαν να «διαχειριστούν» το θέμα με αδίστακτη πολιτική φαυλότητα. Και επαναλαμβάνω:Συναθροιζόμενες, ακόμη και «βιαίως», οι ψήφοι της πρότασης φτάνουν τις 139. Για το δημοψήφισμα απαιτούνται 180. Κάπου, όμως, εδώ, φίλες και φίλοι, συνειδητοποιώ ότι ίσως θα ’ταν προτιμότερο να είμαι απολυμένος ξένος ανταποκριτής παρά «επιτυχημένος» Ελληνας δημοσιογράφος…