Προτού ο Αντώνης Σαμαράς γίνει πρωθυπουργός, ο στενός φίλος και συνεργάτης του Χρύσανθος Λαζαρίδης ήταν γνωστός για τις σκληρές, εθνικιστικές θέσεις του στα ζητήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ως σύμβουλός του, θεωρείται (εν μέρει τουλάχιστον) εκ των υπευθύνων για την αντιμνημονιακή αντιπολίτευση του Α. Σαμαρά, η οποία πέτυχε τον αντίθετο στόχο από τον επιδιωκόμενο: επέτεινε δηλαδή τις φυγόκεντρες τάσεις στη δεξαμενή ψήφων της Ν.Δ. μεταξύ της άκρας και της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς. Του καταλογίζεται, επίσης, ότι δεν κατάλαβε τους κινδύνους που έκρυβε το ζήτημα της ΑΟΖ ― αλλά, εν πάση περιπτώσει, αφού γλιτώσαμε τα χειρότερα, ας μην τα σκαλίζουμε τώρα.
Σημασία έχει ότι, από κυβερνητική θέση πλέον, ο Λαζαρίδης σύντομα κατάλαβε ότι το χάσμα της γραμμής που είχε εισηγηθεί ως αντιπολίτευση από την πραγματικότητα ήταν αγεφύρωτο και συνέβαλε καίρια για τη μεταστροφή της κυβερνητικής πολιτικής σε ρεαλιστικότερες θέσεις έναντι των δανειστών. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. Στις επαφές της κυβέρνησης με την τρόικα, ο Λαζαρίδης συμμετέχει (και συμμετείχε στο παρελθόν) ως εκπρόσωπος του πρωθυπουργού, για να έχει ο Σαμαράς στη διαπραγμάτευση έναν δικό του άνθρωπο από τον εσώτερο στενό κύκλο.
Καλώς ή κακώς, έτσι ήταν από την αρχή. Προς τι, λοιπόν, η ενόχληση από το ΠΑΣΟΚ (και δεν εννοώ τον Γκίκα Χαρδούβελη) για τη συμμετοχή του Λαζαρίδη στη συνάντηση με την τρόικα; Αν ο Ευάγγελος ο Βενιζέλος θέλει και αυτός, ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, τον προσωπικό του εκπρόσωπο στη διαπραγμάτευση ας τον ορίσει. Δόξα τω Θεώ, στον δικό του στενό κύκλο οι εγκέφαλοι περισσεύουν. Εντάξει, δεν τολμώ να πω να στείλει τη Φώφη τη Γεννηματά! Το κύρος της είναι δυσανάλογα μεγάλο εν σχέσει με όλων των υπολοίπων, οπότε η παρουσία της μάλλον θα προκαλούσε αμηχανία. Αλλωστε, οι συναντήσεις με την τρόικα δεν είναι δα Διάσκεψη των Παρισίων του 1919-1920 για να στείλεις, που λέει ο λόγος, τον Κέινς. Επιπροσθέτως, ούτε υπάρχει λόγος να φθαρεί το εθνικό κεφάλαιο Φώφη, που μπορεί να αξιοποιηθεί παραγωγικά σε σημαντικότερα θέματα (π.χ., επανένωση της Κύπρου, διευθέτηση εκκρεμοτήτων στο Αιγαίο, κλείσιμο του Μακεδονικού κ.λπ.).
Ωστόσο, έχει γύρω του άλλα λαμπρά μυαλά, που θα μπορούσαν να τον εκπροσωπήσουν επαξίως και να αφήσουν άριστες εντυπώσεις στα στελέχη της τρόικας. Ο Χρηστάρας ο Πρωτόπαπας, ο Παρασκευάς (ο Πάρις) ο Κουκουλόπουλος, γιατί όχι και αυτός ο Δημήτρης ο Καρύδης; Βρες κι εσύ τον δικό σου Λαζαρίδη, πρόεδρε, και δεν χρειάζεται να εύχεσαι να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα ― ή, εν πάση περιπτώσει, ο τράγος του γείτονα, μια και την αφορμή για το σημείωμα αυτό προκάλεσε η υπόθεση Λαζαρίδη…
Εύγε!
Ο σκοπός του σημειώματος αυτού είναι να εκφράσει τα συγχαρητήρια της στήλης προς τον υπεύθυνο της Google. Εψαχνα προχθές τις ειδήσεις στο Διαδίκτυο, μέσω της συγκεκριμένης μηχανής αναζήτησης. Κοίταξα πρώτα τις ειδήσεις στην κατηγορία «Ελλάδα», έπειτα τις άλλες στην «Πολιτική», τέλος πήγα και στην κατηγορία «Κόσμος». Εκεί, διέτρεξα στα γρήγορα τους τίτλους: «Το Πεκίνο στηρίζει την κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ»· «Κάμερον: "Δεν θα σπάσει η καρδιά μου αν φύγουμε από την Ε.Ε."»· «Η Unesco καταγγέλλει την καταστροφή πολιτιστικών μνημείων από τους τζιχαντιστές» και μετά… Μετά ένιωσα αυτό που μία θεία μου (προ πολλού μακαρίτισσα ― ο κόσμος της έχει περάσει ανεπιστρεπτί) θα έλεγε «ένα frisson». Διότι η επόμενη είδηση ήταν η εξής: «Παπαμιμίκος: "Ν’ αφήσει ο Τζιτζικώστας τις τζάμπα μαγκιές"».
Με την ευκαιρία αυτή, λοιπόν, συγχαίρω τον αρμόδιο, για την ορθή (και γενναία) απόφασή του να εντάξει τη συγκεκριμένη είδηση στην κατηγορία ειδήσεων «Κόσμος». Μπράβο! Ηταν ο μόνος που έπιασε αμέσως ότι οι διεθνείς επιπτώσεις από την αναμέτρηση Παπαμιμίκου και Τζιτζικώστα θα είναι σημαντικότερες, μεσοπρόθεσμα, από τον αντίκτυπό της στο εσωτερικό της χώρας.
Θα ευχόμουν, βέβαια, στην αναμέτρηση να μην ισχύσουν οι ομώνυμοι κανόνες που θέσπισε ο μαρκήσιος Κουίνσμπερι για την πυγμαχία, αλλά να τελεσθεί παραδοσιακά: γυμνοί από τη μέση και πάνω, αλειμμένοι με λάδι, σε ένα λάκκο, όπως οι πεχλιβάνηδες…
Περί Ελλήνων και σκύλων
Ενα μικρό αλλά πραγματικό παράδειγμα από τη ζωή, που δείχνει πόσο απαραίτητη είναι η γνώση των συμφραζομένων για τη σωστή ερμηνεία της γλωσσικής έκφρασης και σε τι παρεξηγήσεις μπορεί να οδηγήσει η άγνοιά τους. «Γκέκας: "είμαι λίγος για την Ελλάδα"». Το πήρα τοις μετρητοίς και έμεινα κατάπληκτος: «Λίγος για την Ελλάδα ένας γκέκας που λέει το παράπονό του; Ενας ελληνικός ποιμενικός, ελληνικός ιχνηλάτης κατ’ άλλους, που έχει καταφέρει να εκφράζεται στη γλώσσα των γλωσσών; Ενας γκέκας που αποδεικνύει ότι και ο Ελλην σκύλος είναι φύσει ανώτερος του Ευρωπαίου τοιούτου; Ποιος άσχετος μπορεί να το λέει αυτό μικρό για την Ελλάδα;». Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου συνέρρευσαν παρόμοιες σκέψεις στον νου μου και διήρκεσαν ακόμη λιγότερο, διότι αμέσως κατάλαβα ότι ο περί ου ο λόγος Γκέκας είναι φημισμένος Ελλην φουτμπολιστής, που διαπρέπει στην Τουρκία…
Dura lex
Αν σωστά ερμήνευσα την απόφαση του δικαστηρίου για τους ληστές του Βελβεντού, οι δικαστές εξάντλησαν τη σκληρότητά τους. Δεν εννοώ τις ποινές που μοίρασαν (16 χρόνια ο ένας κατηγορούμενος, 11 χρόνια ένας άλλος και από 15 χρόνια οι υπόλοιποι τέσσερις), αλλά το γεγονός ότι δεν αναγνώρισαν στους δράστες της ληστείας το ύψιστο «προνόμιο» (ή μήπως «τίτλος τιμής»;) της συμμετοχής τους σε τρομοκρατική οργάνωση…