Αν αποδεικνύει κάτι το σοκ προ δύο εβδομάδων, με τη φυγή κεφαλαίων και τη ραγδαία άνοδο των επιτοκίων δανεισμού της χώρας, είναι ότι η πλειονότητα του πολιτικού συστήματος εξακολουθεί να κινείται αγνοώντας τις συνθήκες που επικρατούν στον υπόλοιπο κόσμο. Κάνει ασκήσεις επί χάρτου, μη λαμβάνοντας υπ’ όψιν αυτά που συμβαίνουν στη διεθνή οικονομία, παρότι η Ελλάδα είναι μέλος μιας νομισματικής ένωσης. Ολα τα ιστορικά παραδείγματα τον τελευταίο αιώνα δείχνουν ότι οι οικονομίες που πήγαν καλά είναι εκείνες στις οποίες οι πολιτικές ελίτ έλαβαν αναπτυξιακές αποφάσεις προκειμένου να λειτουργήσουν αποτελεσματικά στο παγκόσμιο περιβάλλον και να εκμεταλλευθούν τις διεθνείς συνθήκες προς όφελός τους. Αντιθέτως, οι χώρες που επέλεξαν να κλειστούν στον εαυτό τους στο όνομα της ενίσχυσης της εθνικής τους ανεξαρτησίας και της αυτοδύναμης ανάπτυξης, έμειναν πίσω. Τρανά παραδείγματα της πρώτης κατηγορίας χωρών η Σιγκαπούρη και η Κίνα, τρανταχτό παράδειγμα της δεύτερης κατηγορίας η Αργεντινή.
Η Σιγκαπούρη ήταν τη δεκαετία του ’60 από τις πιο φτωχές χώρες του πλανήτη (το ΑΕΠ της ανερχόταν το 1968 σε 1,4 δισ. δολάρια, τη στιγμή που της Ουγκάντας ανερχόταν σε 1,04 δισ. δολάρια). Σήμερα το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Σιγκαπούρης είναι από τα υψηλότερα παγκοσμίως, διαθέτει ένα από τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα και ανήκει στις περισσότερο προηγμένες τεχνολογικά χώρες. Από τη δεκαετία του 1960 ακολούθησε πολιτική προσέλκυσης επενδύσεων. Κερδίζοντας σε τεχνογνωσία και αναπτύσσοντας το εκπαιδευτικό της σύστημα, έγινε παραγωγός προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας. Τον ίδιο δρόμο ακολουθεί η Κίνα, η οποία άρχισε να γίνεται οικονομική δύναμη, όταν με πρωτοβουλία του Ντεγκ Χσιάο Πινγκ έδωσε τέλος στην απομόνωση και άνοιξε την οικονομία της στον υπόλοιπο κόσμο. Εντελώς αντίθετο δρόμο ακολούθησε η Αργεντινή. Στις αρχές του 20ού αιώνα περιλαμβανόταν στις 10 πλουσιότερες χώρες, πλήρως διασυνδεδεμένη με το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και αποδεχόμενη κεφάλαια από ΗΠΑ και Ευρώπη. Μετά το 1945 άρχισε να μειώνει τη διεθνή έκθεσή της, να θέτει περιορισμούς στις εισαγωγές και να αναπτύσσει την οικονομία της επιδιώκοντας αυτάρκεια. Επί 50 χρόνια οι κυβερνήσεις επέβαλλαν δασμούς στις εισαγωγές και φόρους στις εξαγωγές (αυτή την παράδοση ακολουθεί και τώρα) με αποτέλεσμα μια πλούσια χώρα να μεταμορφωθεί σε τριτοκοσμική. Τον Μάιο του 2012, η Ε.Ε. προσέφυγε κατά της Αργεντινής στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου λόγω μέτρων που δυσκολεύουν τις εισαγωγές.
Στην Ελλάδα ποτέ δεν συζητήθηκε σοβαρά ο ρόλος της χώρας στην παγκόσμια οικονομία. Παρότι οι δύο τομείς που προσφέρουν περισσότερο είναι ο τουρισμός και η ναυτιλία, που έχουν σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, οι διεθνείς επενδύσεις έχουν συνδεθεί με το «ξεπούλημα» και οποιοσδήποτε θέλει να βάλει χρήματα στην Ελλάδα (προφανώς για να βγάλει κέρδος), θεωρείται «κοράκι». Ακόμη και σήμερα, ύστερα από 5 χρόνια κρίσης, οι πολιτικοί (σε Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ) σχεδιάζουν λες και απευθύνονται μόνο στους Ελληνες ψηφοφόρους τη δεκαετία του ’70, όταν υπήρχε χαμηλή ενσωμάτωση της ελληνικής οικονομίας στην παγκόσμια. Και ανάμεσα στην Κίνα, τη Σιγκαπούρη και την Αργεντινή είναι σαφές ότι πολλοί (δυστυχώς, σε όλους τους πολιτικούς χώρους, με εξαίρεση ίσως «Το Ποτάμι») προτιμούν την πολιτική του Περόν και όχι του Ντεγκ Χσιάο Πινγκ.