Οταν άκουσα εκείνο το πρωί της περασμένης Πέμπτης ότι σαράντα φοιτητές και συνδικαλιστές είχαν εισβάλει στη συνεδρίαση της Συγκλήτου του Καποδιστριακού, τη διέλυσαν και κράτησαν ομήρους (για λίγο έστω) τους καθηγητές, ένιωσα μέσα μου ένα κύμα θαυμασμού για τον πρύτανη Θεόδωρο Φορτσάκη. Κάτω από την «μπεμπέ» φυσιογνωμία του, είπα, αυτός πρέπει να είναι δαιμόνιος στα όρια του σατανικού! Και ικανότατος. Γιατί όχι μόνο σκέφθηκε να βρει κάποια πανεπιστημιακά περιτρίμματα και να τα πείσει (προφανώς με ανταλλάγματα…) να κάνουν μπάχαλο τη Σύγκλητο, αλλά το έκανε κιόλας!
Εντάξει, παραδέχομαι ότι τα έλεγα αυτά με διάθεση χιουμοριστική, χωρίς να πιστεύω τίποτε τέτοιο για τον Θ. Φορτσάκη. Βλέπετε, όμως, περισσότερο δύσκολο μου ήταν να πιστέψω ότι οι εισβολείς είχαν ενεργήσει με δική τους πρωτοβουλία και με την πεποίθηση ότι εξυπηρετούσαν τους σκοπούς τους. Διότι οι ενέργειές τους ήταν τόσο προφανέστατα αντίθετες με τα συμφέροντά τους, ώστε μόνον κάποιοι τελείως ηλίθιοι (ή κάποιοι πληρωμένοι) θα μπορούσαν να τις κάνουν. Και τόσο ηλίθιοι στη ζωή δεν υπάρχουν. Αυτά έλεγα, αλλά η πραγματικότητα, διά των σαράντα Βανδάλων, διέψευσε εμένα και, ασφαλώς, επαλήθευσε τη σοφή ρήση του Αϊνστάιν για το άπειρον του σύμπαντος και της ανθρώπινης βλακείας.
Η απόφαση του νέου πρύτανη να καθιερώσει έλεγχο εισερχομένων στους πανεπιστημιακούς χώρους και, κυρίως, η επιμονή του να την εφαρμόσει και να μην υποχωρήσει, είχε μεγάλη ανταπόκριση στην κοινή γνώμη, που καταλαβαίνει ότι η ανομία στο πανεπιστήμιο, με το πρόσχημα του ασύλου, έχει πια υπερβεί τα όρια της ανοχής, ακόμη και για τα μέτρα της χώρας. Αυτό, φυσικά, αδυνατούν όχι να το συλλάβουν, έστω και να το φαντασθούν απλώς, οι σαράντα μπαχαλάκηδες της άκρας Αριστεράς που έκαναν έφοδο στη Σύγκλητο. Πού να τους περάσει από το μυαλό ότι το μπάχαλο ενίσχυσε περισσότερο τη θέση του νέου πρύτανη και εξασθένησε αντιστοίχως τη δική τους; (Το καλό με τις ιδεολογίες αυτές είναι ότι βυθίζεσαι μέσα τους και παύεις να σκέπτεσαι. Ολα γίνονται άσπρα ή μαύρα, οπότε γλιτώνεις δυσάρεστες εκπλήξεις τέτοιου είδους…). Στη συμπεριφορά των εισβολέων, όμως, όλοι είδαν μια πραγματικότητα, που ώς τώρα προτιμούσαν να αποφεύγουν: ότι κάτι παρόμοιες θρασείες μειοψηφίες καταδυναστεύουν το πανεπιστήμιο, ασκώντας συστηματικό εκφοβισμό και επιβάλλοντας τη μιζέρια τους σε όλους τους άλλους. Λαμβανομένου υπ’ όψιν μάλιστα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), που συνήθως υπερασπίζεται κάθε παλαβό ακτιβιστή, επισήμως δεν έβγαλε άχνα για το γεγονός, συνέβαλε ώστε όλοι οι στοιχειωδώς νοήμονες να καταλάβουν πια τι είδους ρεμάλια κρύβονται πίσω από τη φθαρμένη αριστερή ρητορεία του δήθεν ελεύθερου πανεπιστημίου.
Γι’ αυτό είχε τόσο μεγάλη σημασία η επιμονή του Φορτσάκη στην απόφασή του. Δείτε, π.χ., πώς εκείνοι που ώς τώρα κολάκευαν τις βίαιες μειοψηφίες ξαφνικά σιωπούν. Ο Αλέξης ο Μητρόπουλος, ας πούμε, σε ρόλο ειρηνοποιού, συνιστούσε «ψυχραιμία και καταλλαγή» με ραδιοφωνική συνέντευξή του και παραπονιόταν ότι ίσως ο Θ. Φορτσάκης «να ερέθισε» τους συγκεκριμένους κύκλους, λόγω της υπερπροβολής των θέσεών του. Μα, ακόμη και ο Ανδρέας ο Loveρδος, ξαφνικά ξεπροβάλει πίσω από την πλάτη του Φορτσάκη και τα βάζει και αυτός με την ανομία των αριστεριστών. Ο Loveρδος, σημειωτέον, ο οποίος μόλις προ εβδομάδων έλεγε ειρωνικά ότι δεν είναι «εκσυγχρονιστής», ώστε να ασχολείται με τα πανεπιστήμια που τραβάνε τη δημοσιότητα και, γι’ αυτό, προτιμά να ασχολείται με τα Δημοτικά…
Τουλάχιστον πέρασε στην Ιστορία
Τέτοιο κάζο, βρε παιδάκι μου, του άξιζε; Τι να πω…
Εγώ, πάντως, τον φαντάζομαι ευτυχή εκείνη την ημέρα να ξυπνάει αργά και να μένει στο κρεβάτι για λίγο, έτσι για να απολαύσει και μόνο την πολυτέλεια ότι μπορεί να χουζουρέψει. Επειτα σηκώνεται αργά, χασμουριέται, τεντώνεται και σέρνει τα βήματά του μέχρι το μπάνιο του. Πλένεται και, καθώς σκουπίζεται, κοιτάζεται στον καθρέπτη και του αρέσει αυτό που βλέπει. Γυρίζει κάπως να δει τον εαυτό του κι από άλλη γωνία. Ναι, του αρέσει ο εαυτός του στον καθρέπτη. Τραβιέται λίγο πίσω, για να μαλακώσουν οι σκιές από τα φώτα. Χαμογελά, συνοφρυώνεται, ανασηκώνει το ένα φρύδι, αγριεύει. Αλλάζει εκφράσεις διαρκώς και, ναι, του αρέσει πολύ αυτό που βλέπει στον καθρέπτη, του αρέσει όλο και περισσότερο.
Βγάζει την πιτζάμα του, παίρνει το άγριο βλέμμα του, τα χείλη του τραβηγμένα αποκαλύπτουν τα σφιγμένα δόντια του. Σφίγγει τους μυς του. Θώρακας, βραχίονες, τραπεζοειδείς φουσκώνουν, πετάγονται οι φλέβες. Είναι πιο ωραίος από τον Βαρουφάκη που το παίζει μοντέλος, σκέφτεται. Στο κάτω κάτω, ο ίδιος είναι και αρκετά μεγαλύτερός του στην ηλικία. Και δεν φουσκώνει σίδερα σε γυμναστήρια! Οχι, κύριε. Αυτός αθλείται κανονικά, κάνει σπορ, παίζει μπάσκετ. (Ενίοτε υπογράφει και αυτόγραφα ως μπασκετμπολίστας! Αλλά σε μαθητές της επαρχίας και των πρώτων τάξεων του Δημοτικού μόνον ― στις παραπάνω τον παίρνουν χαμπάρι…). Νιώθει καλά με τον εαυτό του. Πλησιάζει τα εξήντα, αλλά κρατιέται φιγουρίνι ― χαρτωσιά δεν πιάνει μπροστά του ο Βαρουφάκης! Είναι και υπουργός! Ο Βαρουφάκης είναι υπουργός; Δεν είναι! Θα πάει ο Βαρουφάκης να στηθεί καμαρωτός στην εξέδρα και να παρελάσουν μπροστά του τα σχολεία της Αθήνας, όπως θα κάνει σε λίγο αυτός; Δεν θα πάει! Και κάπου στο σημείο αυτό, κάποιος χτυπάει δειλά την πόρτα του μπάνιου και ακούγεται η φωνή της γυναίκας του: «Αντρέα, είναι από το γραφείο σου κάποιος και λέει ότι σε περίμεναν στη δοξολογία αλλά δεν πήγες. Τι να του πω;».
Τι ρωτώ, όμως, αν του άξιζε; Βεβαίως του άξιζε του Ανδρέα του Loveρδου και με το παραπάνω! Στο κάτω κάτω, ευτυχής πρέπει να είναι, διότι ουδείς άλλος προκάτοχός του πέρασε στην Ιστορία τόσο εύκολα, έστω και ως χιουμοριστική υποσημείωση: ο μόνος υπουργός Παιδείας που ξέχασε να πάει σε δοξολογία για εθνική επέτειο…
Με των δειλών τα παρακάλια
Την περασμένη Πέμπτη, όταν ο μπαρμπα Φώτης είπε στους δικούς του ότι διακόπτονται οι συνομιλίες με το ΠΑΣΟΚ και συνεχίζονται μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ, οι της δεξιάς πτέρυγας αντέδρασαν τόσο άσχημα, ώστε ο μπαρμπα Φώτης άλλαξε την απόφαση και πρόσθεσε ότι οι συνομιλίες διακόπτονται και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Την επομένη, ωστόσο, με τους αντιδρώντες να έχουν φύγει πια από την εικόνα, το γραφείο του προέδρου διευκρίνισε επισήμως ότι οι συνομιλίες με τον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζονται και δεν διεκόπησαν. Παρακολουθώ τον νεκρικό ρόγχο της ΔΗΜΑΡ, διότι δίνεται στον καθένα η ευκαιρία να παρακολουθήσει την κατάρρευση του τελευταίου και πιο καλά φυλαγμένου μύθου της Μεταπολίτευσης, για την υποτιθέμενη ηθική ανωτερότητα της ανανεωτικής Αριστεράς. Ανωτερότητα πράγματι επέδειξαν πολλοί από αυτούς, ως επαγγελματίες της Μεταπολίτευσης…