Αναγνωρίζεις έναν καλό πολιτικό όταν κατορθώνει να σου εξηγήσει με απλό και παραστατικό λόγο τις προκλήσεις της εποχής μας, να σε «παρασύρει» στην υποστήριξη φιλόδοξων ίσως και δύσκολων στόχων, να πάρει πάνω του μια δύσκολη στιγμή. Αν μάλιστα είναι σε θέση να οραματιστεί έναν «εθνικό στόχο», όπως πολύ καλά αποκαλούμε τις μακρόπνοες θετικές προοπτικές της συλλογικής μας μοίρας, και να παραμείνει ακλόνητος στην κατάκτησή του, τότε ο πολιτικός γίνεται ηγέτης. Το αποδεικνύει η ανάγνωση της νέας σειράς βιογραφικών δοκιμίων που προσφέρει «Η Καθημερινή».
Μεγάλες κρίσεις -όπως αυτή που βιώνουμε, τις συνέπειες της οποίας όλοι υφιστάμεθα αναζητώντας το πρώτο ξέφωτο οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής εξισορρόπησης- προσφέρουν την ευκαιρία στους πολιτικούς να δείξουν από τι είναι φτιαγμένοι.
Οι εκλογές είναι θεμέλια στήριξης του δημοκρατικού καθεστώτος. Οι εκλογείς κρίνουν με σύνεση (σπάνιο!), με ψυχραιμία (πολύ σπάνιο!) και χωρίς να παρασύρονται (εξαιρετικά σπάνιο!) από τις όποιες ανεδαφικές προτάσεις των πολιτικών. Είναι αλήθεια ότι το σπάνιο έγινε πραγματικότητα το 2012. Παραμένει όμως πολύ δύσκολο έργο για τους ιστορικούς, που θα χρειαστεί να ξεχωρίσουν ποιο από τα δύο μηνύματα του λαού ήταν εκείνο που βοήθησε τη χώρα στις προ διετίας εκβιασθείσες πρόωρες εκλογές. Το πρώτο, όταν τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης έχασαν 45 εκατοστιαίες μονάδες από την ψήφο του 2009, με τον ΣΥΡΙΖΑ να κερδίζει μόνο τις 12 από αυτές; Ή μήπως το δεύτερο, όταν ο λαός επέστρεψε 11 μονάδες στη Ν.Δ. και την έβαλε επικεφαλής του κυβερνητικού συνασπισμού;
Πιστεύω ότι όπως και οι δύο ψηφοφορίες του 2012 ήταν εντολές συνεργασίας και ανοχής, επομένως συγκυβέρνησης, την ίδια κατεύθυνση θα δείξουν οι πολίτες και τον Μάρτιο 2015. Ακόμη κι αν βρεθούν 180 νουνεχείς βουλευτές, οπότε θα αποφύγουμε τις αναταράξεις της σφοδρής σύγκρουσης που ήδη προκαλεί η αμφίρροπη έκβαση της προεδρικής εκλογής, η εντολή παραμένει σαφής: ζητείται συναίνεση.
Το ίδιο ζητούν οι εταίροι. Είναι απολύτως λογικό από την πλευρά τους -των δανειστών- όταν σκεφτεί κανείς ότι έχουν δώσει στην Ελλάδα ένα ποσό χρημάτων που δεν έχει όμοιό του στην ιστορία των διακρατικών πιστωτικών διευκολύνσεων.
Δεν είναι τυχαίο ότι η ισχύς της γραμμής εγγύησης, επειδή απευθύνεται στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου και όχι στους Ελληνες φορολογουμένους, πολλαπλασιάζεται όσο ευρύτερη είναι η συνεννόηση γύρω από το περιεχόμενο, το εύρος και την ταχύτητα των μεταρρυθμίσεων.
Η διαιρετική στάση των πολιτικών και η άρνησή τους να συγκλίνουν στα μεγάλα θέματα επαναφοράς της ελληνικής οικονομίας, κυρίως μάλιστα στη συμφωνία διευθέτησης του χρέους, αποδεικνύει πόσο λίγο αντιλαμβάνονται το παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης και τη λειτουργία των αγορών.