Ηταν πριν από δύο ή τρία χρόνια όταν, στην επέτειο της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου κι ενώ όλη η υπόλοιπη Ευρώπη γιόρταζε το γεγονός, το ΚΚΕ είχε εκδώσει ανακοίνωση για να μας θυμίσει πως το οικοδόμημα προστάτευε τους πολίτες του σοσιαλισμού από τον ιμπεριαλισμό. Ηταν ο καιρός εκείνος που η ηγεσία του ιστορικού κόμματος έκανε μέλος του και πάλι τον Ζαχαριάδη και αποκαθιστούσε, χωρίς να τον εντάξει σε κομματική οργάνωση όμως, τον Αρη Βελουχιώτη. Σοφόν το σαφές: όντως, αν δεν υπήρχε ο ιμπεριαλισμός για να εκμαυλίζει με τις ανέσεις του τους υπηκόους της ΣΤΑΖΙ και του συντρόφου Ούλπριχτ, τότε δεν θα υπήρχε και το Τείχος. Η Σοβιετική Ενωση δεν υπάρχει, όμως το πιο φιλοσοβιετικό κόμμα του πολιτισμένου κόσμου, πλην του κυπριακού, παραμένει φιλοσοβιετικό μιας και η Ιστορία δεν χαμπαριάζει από οικοδομικά έργα και κατεδαφίσεις. Ο διαλεκτικός υλισμός έχει περιγράψει με σαφήνεια την πορεία της προς την κομμουνιστική κοινωνία, αναπόφευκτη όπως και η ημέρα της κρίσεως για τους χριστιανούς, ως εκ τούτου λίγη υπομονή, θα βγούμε από την παρακαμπτήριο και τα πράγματα θα ξαναπάρουν τον δρόμο τους. Κοινώς, και η πτώση του Τείχους είναι θέμα άποψης: έριξαν τα ντουβάρια, όμως η ιδέα έμεινε σώα και αβλαβής.
Και η ιδέα αυτή ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της επιρροής, εκλογικής ή πολιτικής, του ΚΚΕ. Πόσοι από αυτούς που ψηφίζουν «συστημικά» κόμματα δεν πιστεύουν πως ο κόσμος ήταν πιο ασφαλής όσο υπήρχε ισορροπία υπερδυνάμεων; Δεν χρειάζεται να θυμηθούμε το αρνητικό πρόσημο που ακόμη συνοδεύει τη λέξη αντικομμουνισμός στα ελληνικά, λέξη που στις υπόλοιπες γλώσσες σημαίνει απλώς εναντίωση στο ολοκληρωτικό καθεστώς. Και αν δεν κάνω λάθος, όταν στο Ευρωκοινοβούλιο ετέθη θέμα καταδίκης των εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων, οι εκπρόσωποι του ελληνικού έθνους, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης, διεφώνησαν. Και να σκεφτεί κανείς πως η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που κινδύνευσε από τη δικτατορία του προλεταριάτου και πλήρωσε βαρύ τίμημα σε ανθρώπινες ζωές για να σώσει αυτήν την έστω ανάπηρη τότε Δημοκρατία. Αλήθεια, πόσοι ψηφοφόροι της Αριστεράς, οι οποίοι δεν έχουν σχέση με το ΚΚΕ, δεν πιστεύουν ακόμη και σήμερα πως είναι κρίμα που ο Δημοκρατικός Στρατός έχασε τον εμφύλιο και ότι αυτό που δεν κατάφεραν τότε με τα όπλα θα μπορέσουν να το καταφέρουν τώρα με όσα μέσα έχουν στη διάθεσή τους;
Στη μικρή, αδύναμη, πτωχή και πτωχευμένη Ελλάδα τα τείχη υψώνονται με τη δύναμη της φαντασίας. Ολο το πλέγμα της «αντιμνημονιακής» πολιτικής, από τη Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Ελληνες ώς τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους πυρομανείς σειληνούς του μπάχαλου, στην πραγματικότητα ονειρεύεται τη δημιουργία ενός τείχους που θα μπορούσε να μας περιχαρακώσει από τον υπόλοιπο κόσμο. Πόσοι δεν ονειρεύονται μια Ελλάδα που θα ήταν η πραγματική εξαίρεση στην παγκοσμιοποίηση, μια νησίδα της οποίας οι κάτοικοι θα συνομιλούν μεταξύ τους με iΡhone 6 αλλά δεν θα υφίστανται τις συνέπειες των αγορών; Και επειδή η φαντασία έχει κι αυτή τη δύναμή της και υποβάλλει συμπεριφορές, όταν δεν τις επιβάλλει, την υπόθεση της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου, γεγονότος που μεταμόρφωσε τον κόσμο μας, εξακολουθούμε να την παρουσιάζουμε ως μια υπόθεση που αφορά μόνον τους Γερμανούς. Αλήθεια έπεσε το Τείχος ή μήπως είναι κι αυτό κόλπο της προπαγάνδας των εβραιομασόνων που θέλουν να βλάψουν τα συμφέροντα του λαού;
ΥΓ.: Σύμφωνα με πληροφορίες, ο υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων κύριος Ανδρέας Λοβέρδος δεν συμμετείχε στον 32ο Μαραθώνιο της Αθήνας διότι απουσίαζε στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Να θυμίσω πως στον 31ο Μαραθώνιο είχε δηλώσει πως είναι «κάτι που δεν μπορεί να το καταλάβει κανείς αν δεν το ζήσει», όπως όταν φωτογραφίζεσαι με αλογάκια στο γραφείο σου ένα πράγμα.