Η κύρια απειλή για την οικονομία είναι οι εκλογές. Οσοι δεν το παραδέχονται είναι γιατί προσμένουν κάποιο πολιτικό όφελος. Οικονομική ωφέλεια για τους πολλούς δεν υπάρχει με τις εκλογές.
Η αντιπολίτευση, κυρίως, που δείχνει να μην έχει διδαχτεί τίποτε απ’ όσα συνέβησαν το 2009, αλλά και η επίκληση, από την κυβερνητική πλειοψηφία, του εκλογικού εκβιασμού που επιχειρεί η αντιπολίτευση, αυξάνουν την αστάθεια στην οικονομία. Με δυο λόγια, η επίκληση της πρόωρης εκλογικής αναμέτρησης καταστρέφει, απ’ όποια πλευρά κι αν προέρχεται, τις άμεσες προοπτικές.
Οι εκλογές πρέπει να βγουν από την εθνική ατζέντα. Η πρωτοβουλία πρέπει να προέλθει από τον Αλέξη Τσίπρα, αφού πρώτος αυτός τις ζήτησε, κυρίως όμως επειδή είναι ο μόνος που έχει την επιλογή να τις επιβάλει. Ο κ. Τσίπρας πρέπει να εξηγήσει στη δική του πλευρά ότι η ευκαιρία να κερδίσουν και να κυβερνήσουν θα συνεχίσει να υπάρχει κι όταν θα έχουν εξομαλυνθεί οι ακραίες επιπτώσεις της κρίσης. Αντιστρόφως, σύμφωνα με την ίδια προσέγγιση, η κυβερνητική πλειοψηφία πρέπει να παύσει να πιστεύει ότι ο λαϊκισμός των δήθεν παροχών, συνδυασμένος με την απειλή της «αριστεράς», συγκροτούν πολιτικό επιχείρημα.
Η εκλογική σύγκρουση θα είναι ένα πανάκριβο λάθος. Η εμπλοκή με την τελευταία έκθεση προόδου της τρόικας αποδεικνύει ότι η προσπάθεια ανασυγκρότησης της οικονομίας, όπως και η διατήρηση της τόσο ακριβά κτηθείσας δημοσιονομικής ισορροπίας θα απαιτούν για πολύ καιρό ακόμη μέτρα διορθωτικά ή ενισχυτικά της προσπάθειας των τελευταίων ετών.
Την ανωριμότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας είδαν και «εκμεταλλεύτηκαν» οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Στην πράξη, η Αθήνα δεν έχει κανέναν απολύτως σύμμαχο στην προσπάθειά της να αποφύγει προσαρμογές, που όλα τα κράτη-μέλη επιχειρούν. Χάνουμε το δίκιο μας όταν προσπαθούμε, ενώ απαιτείται η προηγούμενη σύμφωνη γνώμη της τρόικας, να περάσουμε τον κρατικό προϋπολογισμό κατά παράβαση των κοινά συμφωνημένων κανόνων της υπό κατασκευήν δημοσιονομικής ένωσης.
Οι εταίροι βλέπουν με διαύγεια το προφανές. Διαπιστώνουν ότι όσο η χώρα πλησιάζει το σημείο στο οποίο η αντιπολίτευση μπορεί να εκβιάσει εκλογές, τόσο η συμπολίτευση χαλαρώνει τον ρυθμό προσαρμογής. Οσο η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το κράτος για να προετοιμαστεί έναντι της επαπειλούμενης πολιτικής αναμέτρησης, τόσο η αντιπολίτευση επείγεται να θέσει τη χώρα σε κατάσταση προεκλογικής αναμέτρησης.
Το αποτέλεσμα είναι θλιβερό. Αντί να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να σιγουρέψουμε και να βελτιώσουμε την ομόφωνη πρόβλεψη ότι η ελληνική ανάκαμψη θα είναι μία από τις δύο ισχυρότερες της Ευρωζώνης για το 2015, επιμένουμε σε πολιτικές διαφωνίες που θα καταστρέψουν τη μόνη θετική έκβαση για την οποία πληρώσαμε πανάκριβα μετά το 2010.