And now for something completely different: κάτι εντελώς διαφορετικό, σήμερα· καθώς έχω την τιμή να κρατώ στα χέρια μου τον καρπό που γεννήθηκε από την έμπνευση του Αγίου Θεσσαλονίκης, όταν αυτή -ούτως ειπείν- γονιμοποιήθηκε από πρόσφατο σημείωμα της στήλης. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της επιστολής και κατόπιν η απάντηση στον σχολιασμό του επιστολογράφου.
«Στην Καθημερινή της 28ης-11-2014 ανέγνωσα το δημοσίευμα του κ. Στεφάνου Κασιμάτη υπό τον περίεργο τίτλο “Οταν ο Υμάθ έχει κέφια”. Ενα ακόμη κείμενο του κ. Σ. Κ. υβριστικό, ειρωνικό και απαξιωτικό για τον υπουργό Μακεδονίας και Θράκης κ. Γεώργιο Ορφανό, επειδή παρευρέθηκε σε μια εκπληκτική λαοσύναξη στην αίθουσα συνάξεων και συνεδρίων του Επισκοπείου της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, με θέμα την αποτροπή της ιδρύσεως “Κατευθύνσεως Ισλαμικών Σπουδών” στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ. Διοργανωτές ήσαν φοιτητές της Θεολογικής Σχολής με την συμπαράσταση της Ι. Μητροπόλεώς μας. Το ακροατήριο αποτελούσαν φοιτητές και φοιτήτριες, αρχιερείς, βουλευτές, πολιτικά πρόσωπα και κυρίως πανεπιστημιακοί καθηγητές. Κατά τα ειθισμένα, στην έναρξη της διαδικασίας, οι εκπρόσωποι των φορέων απηύθυναν χαιρετισμό και διετύπωσαν απόψεις για το επίμαχο θέμα της αναμείξεως της ορθοδόξου Θεολογίας με το Τουρκοϊσλάμ και μεταξύ αυτών και ο υπουργός Μακεδονίας-Θράκης κ. Γεώργιος Ορφανός. Αυτόν, λοιπόν, παρέλαβε ο κ. Κασιμάτης και αποπειράθηκε να τον εξουθενώση.
Ο κ. Κασιμάτης απηξίωσε αρχικά το υπουργείο Μακεδονίας και Θράκης, που κατορθώσαμε με πολλές δυσκολίες να το κρατήσωμε, έστω και με μειωμένες αρμοδιότητες. Δεν καταλαβαίνουν μερικοί στην Αθήνα πως κάθε πλήγμα στην καρδιά της Μακεδονίας, που είναι η Θεσσαλονίκη, είναι απαξιωτική πράξη εις βάρος όλης της Ελλάδος. Και αν μεν κάποιο ζήτημα στη Θεσσαλονίκη είναι κατακριτέο, βεβαίως να επικριθή. Οταν όμως ολόκληρο το εν λόγω υπουργείο και προσωπικά ο υπεύθυνος υπουργός του απαξιώνεται σε βαθμό γελοιοποιήσεως, με υπόβαθρο το ψεύδος και την κακότητα του δημοσιογράφου, τότε ο αναγνώστης στρέφεται εναντίον του και απορρίπτει τις αυθαίρετες καταδίκες. Βεβαίως, κάπου στο εν λόγω δημοσίευμα, ο κ. Κασιμάτης ομολογεί για τον κ. Ορφανό ότι “πρόκειται για έντιμο άνθρωπο”, αλλ’ ευθύς αμέσως τον ονομάζει “πολιτικό προϊόν” που “όταν τον κοιτάζεις, λες μέσα σου: Ωχ, Παναγία μου…”! Στο σημείο αυτό, οφείλω εγώ να δηλώσω ότι ο κ. Γεώργιος Ορφανός εκτιμάται από όλη την κοινωνία της Θεσσαλονίκης, είναι μηχανικός επιστήμων, έγκριτος οικογενειάρχης και χρησιμώτατος παράγων για την κοινωνία μας, και βεβαίως τελεί εν πλήρει αγνοία της παρούσης επιστολής μου.
Χάριν των αναγνωστών της Καθημερινής, θέλω να δηλώσω ότι εκτός από την προαναφερθείσα εκπληκτική συγκέντρωση της Μητροπόλεως και των Φοιτητών της Θεολογικής Σχολής της Θεσσαλονίκης για την ματαίωση της ιδρύσεως “Κατευθύνσεως Ισλαμικών Σπουδών” στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, καταβάλλονται πολλές άλλες προσπάθειες για να επιτευχθή αυτός ο στόχος, η δε μεγίστη λαϊκή συμμετοχή ενισχύει τα μέγιστα την ελληνορθόδοξη αυτή επιδίωξη.
Ακόμη και ο κ. Στ. Κασιμάτης στο ως άνω δημοσίευμά του σημειώνει: “Για να είμαι εντελώς σαφής, θα σας πω ότι αν είχα γιο και μου έλεγε ότι θέλει να σπουδάσει Ισλαμικές Σπουδές, εγώ, απλά και πολιτισμένα, θα δεχόμουνα στωικά το χτύπημα της μοίρας και θα τον αποκλήρωνα αμέσως”. Εύγε! Γι’ αυτό λέμε ότι τελικά όλοι οι Ελληνες έχομε ελληνορθόδοξη συνείδηση».
Αυτή ήταν η επιστολή του Θεσσαλονίκης Ανθίμου, στην οποία υπάρχουν τρία σημεία που χρήζουν απαντήσεως. Το πρώτο. Στο επίμαχο δημοσίευμα της στήλης, δεν επικρίνεται ο Υμάθ Γ. Ορφανός «επειδή παρευρέθηκε στην εκπληκτική λαοσύναξη», όπως ανακριβώς αναφέρει ο επιστολογράφος, αλλά για την αφελή πεποίθηση την οποία εξέφρασε· ότι, δηλαδή, η εξέλιξη της γνώσης πρέπει να τυγχάνει της εγκρίσεως της όποιας Εκκλησίας ή να συμπλέει με τα επίγεια, τα κοσμικά συμφέροντά της.
Το δεύτερο. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί η κατάργηση ενός δήθεν υπουργείου, όπως το Μακεδονίας-Θράκης, θα ήταν πλήγμα για τη Θεσσαλονίκη και, κατ’ επέκταση, για ολόκληρη την Ελλάδα. Ειλικρινά, αδυνατώ… Για να αντιστρέψω το ερώτημα, διερωτώμαι τι αξία προσθέτει στη Θεσσαλονίκη η λειτουργία ενός δήθεν υπουργείου. Νομίζω ότι, αντιθέτως, η λειτουργία του επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του κράτους και, άρα, η κατάργησή του θα απέβαινε προς όφελος της χώρας και, επομένως, και της συμπρωτευούσης.
Επίσης, με στενοχωρεί οπωσδήποτε ότι ο Σεβασμιότατος μου καταλογίζει «κακότητα» και, με τη δέουσα από πλευράς μου σοβαρότητα και περίσκεψη, λαμβάνω υπ’ όψιν τη μομφή που μου απευθύνει. Το «ψεύδος», όμως, που μου καταλογίζει ο Αγιος, πού ευρίσκεται; Είπε ο Υμάθ Γ. Ορφανός τα όσα του αποδίδει η στήλη ως δηλώσεις του ή όχι; Αφού γνωρίζουμε ότι τα είπε, πού είναι το ψεύδος; Με την ευκαιρία αυτή, να υπενθυμίσω μία διάκριση που είναι απαραίτητο να έχουμε στον νου μας, όταν κρίνουμε πρόσωπα και πράγματα: το ότι μπορεί να μας ενοχλεί μία άλλη άποψη δεν σημαίνει αυτομάτως ότι αυτή είναι ένα ψεύδος· αντιστρόφως, δε, το ότι μας ικανοποιεί μια άποψη δεν της προσδίδει την ιδιότητα της αλήθειας.
Το τρίτο. Η τελική παρατήρηση του επιστολογράφου, για την αντίδρασή μου στην υποθετική περίπτωση που είχα γιο και μου δήλωνε ότι θέλει να ακολουθήσει Ισλαμικές Σπουδές, δείχνει ότι, παρά την εκπεφρασμένη πρόθεσή μου, τελικά δεν κατάφερα να γίνω «εντελώς σαφής». Διότι ίδια ακριβώς θα ήταν η αντίδρασή μου αν μου δήλωνε ότι θέλει να σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ…