Προθύμως ομολογώ την τεράστια άγνοια που έχω σε ζητήματα σημαντικά για την κοινωνία, για τον πολιτισμό, για τη βελτίωση του ατόμου. Το ομολογώ με αφορμή όσα έμαθα καθώς ο νεαρός ένοπλος ληστής συνέχιζε να ασκεί πίεση στο κράτος ώστε να του παράσχει τα πρακτικά μέσα προκειμένου να ασκήσει -ενώ είναι κρατούμενος για βαρύτατη παράβαση του νόμου- τα φοιτητικά του καθήκοντα.
Αν δεν ομολόγησα τόσες ημέρες την άγνοιά μου, ήταν διότι δεν ήθελα να εμπλακώ στη σχετική συζήτηση όσο ακόμη το συναίσθημα κυριαρχούσε επί της λογικής. Οσο δηλαδή ο νεαρός συνέχιζε την αποχή του από το φαγητό, ευτυχώς υπό την ιατρική παρακολούθηση.
Εμαθα, λοιπόν, ότι η πολιτεία φροντίζει, εδώ και πολύ καιρό, να έχουν οι κατάδικοι το δικαίωμα στη μόρφωση. Από το εξαιρετικό ρεπορτάζ της Μαριάννας Κακαουνάκη («Κ», 7 Δεκεμβρίου 2014) έμαθα επίσης ότι, τα τελευταία χρόνια, ο υπουργός Δικαιοσύνης πηγαίνει τακτικά στη φυλακή για να βραβεύσει τους κρατούμενους που πετυχαίνουν στις Πανελλήνιες. Ετσι έκανε και τoν περασμένο Σεπτέμβριο, πλην όμως ο νεαρός ληστής δεν άδραξε την ευκαιρία για να του ζητήσει να διευκολύνει τις σπουδές του.
Ακόμη πιο περίεργο είναι πως όταν ο Κάρολος Παπούλιας κάλεσε τους φυλακισμένους νέους φοιτητές για να τους γνωρίσει, αδιαφόρησε για την τεράστια ευκαιρία που του προσφέρθηκε να διαμαρτυρηθεί και να προωθήσει τις ρυθμίσεις για καλύτερες συνθήκες φοίτησης και δεν πήγε μέχρι την Ηρώδου Αττικού, έξοδο χωρίς χειροπέδες και «βραχιολάκια», που θα απέφευγε να αρνηθεί ο ανακριτής.
Και όμως, λίγο αργότερα αποφάσισε «να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του». Με την αποχή από τη σίτιση θέλησε να υποχρεώσει την εξουσία να τον βγάλει από τη φυλακή.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το αίτημα είναι σοβαρό. Οχι τόσο επί της ουσίας, δηλαδή της δυνατότητας να σπουδάζουν οι φυλακισμένοι. Πολλά πρέπει να γίνουν ακόμη για να έχει το σωφρονιστικό σύστημα ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά και να είναι αποτελεσματικό ώστε να επιτυγχάνει τον μέγιστο βαθμό επανένταξης. Αλλωστε και ο διαμαρτυρόμενος κρατούμενος σε αυτό αποσκοπούσε, σύμφωνα με δημόσια ομιλία του κατά τη δέκατη μέρα της αποχής του: να σκίσει το προσωπείο του κράτους που θέλει να ευνουχίσει τους πολιτικούς κρατουμένους και να πείσει τους πολίτες ότι σέβεται τις ανθρωπιστικές αρχές.
Πρόσθεσε, μάλιστα, ότι η διεκδίκησή του «δεν αφορά το δικαίωμα στην εκπαίδευση» αφού, όπως εξήγησε στην ίδια ομιλία του, «τα πανεπιστήμια είναι χώρος περιστολής του ελεύθερου πνεύματος».
Κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Οπως φοβόμουν, το θέμα δεν είναι νομικό. Ευτυχώς, όμως, ο άνθρωπος σταμάτησε την ασιτία και οι βουλευτές ομονόησαν. Εξάλλου, όπως είπε κι ο ίδιος το έκανε «σαν εκβιασμό, προκαλώντας τον δήθεν ανθρωπιστικό χαρακτήρα του συστήματος».