Μέρες πριν ο πρωθυπουργός αποφασίσει την επίσπευση της διαδικασίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, έτυχε να έχω μια συζήτηση με διπλωμάτη ισχυρής δυτικής χώρας και όπως ήταν φυσικό τον ρώτησα πώς βλέπει εκείνος τις πολιτικές εξελίξεις και το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Μου έδωσε να καταλάβω πως θεωρεί σχεδόν βέβαιη την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και έδειχνε έκπληκτος με την ανικανότητα ή την απουσία βούλησης της σημερινής κυβέρνησης να προχωρήσει κάποια συμφωνημένα με τους δανειστές, κυρίως στον τομέα των μεταρρυθμίσεων. Και πώς φαντάζεστε εσείς την επόμενη μέρα στο Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, το Λονδίνο ή και την Ουάσιγκτον, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα; τον ρώτησα.
«Εννοείτε στο Βερολίνο, γιατί εκεί παίζονται όλα», μου απάντησε και άρχισε να μου αναπτύσσει τις εκτιμήσεις του για τα πιθανά μελλούμενα, μαυρίζοντάς μου την ψυχή.
«Δεν νομίζω ότι έχει καμία τύχη ο Τσίπρας, αν επιχειρήσει να εκβιάσει μ’ αυτά που λέει ότι θα κάνει πρωί πρωί την επομένη του σχηματισμού κυβέρνησης», ξεκίνησε να λέει. «Η Μέρκελ είναι σκληρή, πολύ σκληρή γυναίκα, ίσως πιο σκληρή και από τη Θάτσερ, μολονότι δεν της φαίνεται. Νομίζετε ότι θα τρομάξει; Ή μήπως θα επιτρέψει να τραυματιστεί η εικόνα της ως ηγέτιδος και της Γερμανίας γενικότερα; Σκέφτεστε ότι μπορεί να την υποχρεώσει ο Τσίπρας, σκίζοντας όπως λέει τα μνημόνια από την πρώτη κιόλας μέρα που θα γίνει πρωθυπουργός και καταργώντας τις συμφωνίες, να αλλάξει την πολιτική της στην Ευρωζώνη; Αν υποκύψει στον ελληνικό “τσαμπουκά”, όπως τον λέτε, τι θα πρέπει να κάνει στη συνέχεια με την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, ακόμα και τη Γαλλία, που έχουν σοβαρά προβλήματα και οι δύο πρώτες απείρως μεγαλύτερο ειδικό βάρος στην οικονομία της Ευρώπης; Δεν θα προκαλέσουν αυτές οι υποχωρήσεις ντόμινο που θα οδηγήσει εντέλει σε κατάρρευση την Ευρωζώνη; Προσωπικά δεν έχω ακούσει να επιθυμεί κάτι τέτοιο η Γερμανία και ούτε νομίζω ότι θα το επιτρέψει, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον».
Θα αναγκαστεί να κάνει πίσω υπό την πίεση των χωρών του Νότου, που θα συνταχθούν με τον κ. Τσίπρα, και των λαών τους που θα ξεσηκωθούν κατά του Βερολίνου, αντέτεινα. «Μπορείτε να μου πείτε μία χώρα που δηλώνει σύμμαχος του κ. Τσίπρα; Ποια; Η Ιταλία; Η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Γαλλία; Εγώ δεν έχω δει καμία…».
Και λοιπόν; «Δεν υπάρχει “λοιπόν”, οι δανειστές με πρώτη τη Μέρκελ δεν πρόκειται να κάνουν πίσω. Μην τρέφετε αυταπάτες. Το Grexit παραμένει στο τραπέζι και μάλιστα προβάλλει πιο απειλητικό από το 2012. Τώρα ύψωσαν προστατευτικά τείχη για να ελαχιστοποιήσουν τις επιπτώσεις ενός “ατυχήματος”».
Ο.k., τότε δεν θα πάρουν τα χρωστούμενα, ήταν η τελευταία μου άμυνα. Γέλασε, δεν το σχολίασε καν, προφανώς το εξέλαβε ως αστείο.
Καταθέτω τη συζήτηση γνωρίζοντας ότι καταχωρίζομαι σε «καταλόγους» κινδυνολόγων, συνωμοτών κ.λπ. Δεν μπορώ όμως να μην το κάνω.