Οποτε τις τελευταίες ημέρες άντεξα, διακινδυνεύοντας την οικογενειακή μου γαλήνη, να παρακολουθήσω υποψηφίους σε ζωντανή μετάδοση στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο, η μόνη σκέψη που κατάφερε να διασωθεί από το οικτρό ναυάγιο της φαιάς ουσίας μου ήταν η ακόλουθη: όσοι συγκαταλέγονται στους τυχερούς που έχουν αποφασίσει τι και ποιον θα ψηφίσουν θα ήταν φρόνιμο να αποφεύγουν να παρακολουθούν τους υποψηφίους της αρεσκείας τους. Η πιθανότητα να αλλάξουν γνώμη και να μετανιώσουν για την απόφαση πού πήραν όσο ήσαν ψύχραιμοι, είναι πολύ μεγάλη. Μπορούν, αντιθέτως, να παρακολουθούν με όλη τους την άνεση όσους υποψηφίους δεν πρόκειται να ψηφίσουν, εάν είναι αρκούντως «μερακλήδες» και ξέρουν να απολαμβάνουν το θέαμα ναυαγών που διαγκωνίζονται, ή «σμπρώχνονται» επί το ελληνικότερον, για να κερδίσουν την πολύτιμη θέση στη ναυαγοσωστική λέμβο. Ετσι θα ανακτήσουν την αυτοπεποίθησή τους και θα υποστυλώσουν την αυτοεκτίμησή τους. Ινα μην είπω άλλον τι για τα περίφημα σποτάκια, από το υπέρβαρο παιδί με το τρενάκι ώς τον θλιμμένο πρωθυπουργό με τον μικρό Νικόλα και το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ που παραπέμπει σε σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο, όπου θυμάσαι ότι κάτι είδες αλλά δεν μπορείς με τίποτε να θυμηθείς τι ήταν αυτό που είδες. Οσοι, αντιθέτως, δεν έχουν ακόμη καταλήξει πού θα δώσουν την ψήφο τους το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να απέχουν από ένα θέαμα και ακρόαμα που δεν τους αφορά. Ας μην ξενυχτούν άνευ λόγου. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να τους πείσει. Οταν ο κ. Σαμαράς μάς διαβεβαιώνει πως ποτέ δεν θα φύγουν οι εικόνες από τους τοίχους των δημοσίων υπηρεσιών, αναρωτιέμαι αν αναρωτιέται ότι το πρόβλημά μας με τις δημόσιες υπηρεσίες δεν είναι ακριβώς αυτό. Ανθρωποι με σπασμένα νεύρα είναι κι αυτοί, όπως όλοι μας, με τη μόνη διαφορά ότι πιστεύουν πως η κατάσταση των νεύρων τους αφορά την κατάσταση του έθνους.
Το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι κανείς τους δεν μοιάζει να συνειδητοποιεί ότι τις εκλογές αυτές που τις προκάλεσε η αντιπολίτευση με τη βοήθεια του κυρίου Κουβέλη –του ευτυχούς αυτού ανθρώπου ο οποίος έχει πάρει οριστικό διαζύγιο με την πραγματικότητα, και καλά κάνει– δεν τις ζήτησε ο κυρίαρχος λαός. Γίνονται γιατί κάποιοι αξιοποίησαν προς όφελός τους ένα τεχνικό ζήτημα της δημοκρατίας μας, που είναι ο τρόπος με τον οποίον γίνεται η εκλογή του Προέδρου. Ως εκ τούτου, δεν χωράνε ούτε ενθουσιασμοί, ούτε κορώνες περί λύτρωσης, ούτε πείθουν κανέναν οι εθνικοαπελευθερωτικές κραυγές εκτός από όσους έχουν ήδη πεισθεί πως «αύριο είναι μια άλλη μέρα», όπως λέει η γλυκυτάτη Σκάρλετ Ο’ Χάρα. Εμείς οι υπόλοιποι οι δυστυχείς που δεν αισθανόμαστε πρωταγωνιστές στο «Οσα παίρνει ο άνεμος» κοιμόμαστε αγκαλιά με την αμηχανία που μας προκαλεί το επίπεδο της πολιτικής ελίτ της χώρας. Οχι, αγαπητοί, δεν αναφέρομαι στην κυρία Στανίση, η οποία επιθυμεί να αναλάβει τον πολιτισμό, ούτε τον κ. Πελεγρίνη του οποίου το όνομα δεν ήταν δυνατόν να λείπει από το ψηφοδέλτιο της νίκης – υποθέτω τρόμαξαν από το βάρος του κ. Τσουκαλά στην πρώτη θέση του Επικρατείας και είπαν να βάλουν μια νότα από ευτράπελη διανόηση, γιατί αλλιώς θα κινδύνευαν να τους πάρουν στα σοβαρά.
Το χειρότερο το άφησα για το τέλος. Μέχρι τώρα πίστευα πως ό,τι κι αν λέμε για την πολιτική μας τάξη, αν μη τι άλλο οφείλουμε να της αναγνωρίσουμε πως κατέχει την τέχνη των εκλογών. Οι άνθρωποι αυτοί δυσκολεύονται όταν τους ανατεθεί ο ρόλος της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης, ενώ στις προεκλογικές περιόδους τούς δίνεται η ευκαιρία να αναπτύξουν τα ταλέντα τους. Γι’ αυτό και ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν εξαντλήθηκε η προβλεπόμενη τετραετής θητεία της Βουλής. Βαριούνται να τσακώνονται άνευ λόγου, τους βλέπεις πώς πλήττουν στα άδεια έδρανα, και προκηρύσσουν εκλογές. Μέχρι τώρα, γιατί η παρούσα προεκλογική εκστρατεία δείχνει πως κι αυτήν την τέχνη την ξέχασαν.