Οι προθέσεις της κυβέρνησης Τσίπρα είναι ορθές σε ό,τι αφορά δύο σπουδαία ζητήματα. Το ένα είναι ότι η λιτότητα δεν αποτελεί οδηγό για την ιδιωτική οικονομία, αλλά μόνον για τον δημοσιονομικό τομέα. Με αυτή την απαραίτητη διάκριση, η νέα κυβέρνηση θα αποκτήσει ένα χρήσιμο εργαλείο συνεννόησης με τους εταίρους, τις αγορές, τους θεσμικούς παράγοντες αλλά και τον ευρύτερο των ψηφοφόρων του κύκλου εντίμων πολιτών.
Το άλλο ζήτημα αφορά τη διευθέτηση των δανειακών υποχρεώσεων. Πρωθυπουργός και επικεφαλής διαπραγματευτής, ευπειθώς παραιτήθηκαν από τον παραλογισμό μιας μονομερούς άρνησης πληρωμής των υποχρεώσεων του κράτους, αν και δεν θα έχουν πείσει κανέναν μέχρι να περάσουν από τα λόγια στις πράξεις.
Εφόσον σταθούμε σε αυτά τα δύο σημεία, η Ελλάδα θα βρεθεί με πολλούς περισσότερους συμμάχους από όσους φανταζόμαστε.
Στα δύο προηγούμενα σημεία, ο Αλέξης Τσίπρας υπόσχεται, όπως όλα δείχνουν, να συμπεριλάβει τη μεγάλη κάθαρση, πολεμώντας τους ολιγάρχες, τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή.
Η συνταγή είναι καλή και θα μπορούσε να προκαλέσει «ενθουσιασμό» ακόμη και σε έναν τόσο πραγματιστή πολιτικό όπως είναι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Θα είναι αυτονοήτως απογοητευτικό να κατορθώσει η νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία να ξοδέψει παρόμοιο πλεόνασμα συμπάθειας και συμμαχιών.
Ομως, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Για παράδειγμα, όπως διάβασα στο σημερινό φύλλο της «Κ», στη βραχεία λίστα των υποψηφιοτήτων του κ. Τσίπρα για την Προεδρία της Δημοκρατίας, προστέθηκε το ήδη γνωστό, για κάποιες υπόγειες επαφές με το κυβερνητικό κόμμα, όνομα του κ. Προκόπη Παυλόπουλου.
Μια τόσο «αταίριαστη συμπάθεια» προκαλεί έκπληξη μεγάλη. Εκτός κι αν οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ πιστώνουν τον καθηγητή για το δώρο που τους είχε κάνει με τα Δεκεμβριανά του 2008, όταν, για πρώτη φορά, αποκαλύφθηκαν οι δυνατότητες μαζικής επιρροής του εκλογικού σώματος από τον κ. Τσίπρα.
Επιλογή του κ. Παυλόπουλου σε μια τόσο διακεκριμένη θέση, θα επιβεβαίωνε τον φόβο πολλών στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ότι επίκειται παρέμβαση στην ηγεσία της Στατιστικής Αρχής. Ο γνωστός συνταγματολόγος, τον οποίο ο Κώστας Καραμανλής θεωρεί ως τον «καλύτερο υπουργό του», έχει κατευθύνει παρασκηνιακά τις περίφημες δήθεν αποκαλύψεις για «κατασκευή του ελλείμματος του 2009», ενώ θεωρείται παράγων των δικαστικών εμπλοκών που κρατούν ανοικτό το θέμα αυτό κι ας βλάπτει πολλαπλώς τη χώρα.
Κυρίως όμως θα καλλιεργήσει την πεποίθηση ότι η νέα κυβέρνηση ετοιμάζεται «να μαγειρέψει» τα στατιστικά στοιχεία, εφόσον αυτό φανεί χρήσιμο στο νέο κατεστημένο. Ας κοιτάξουν τουλάχιστον τι κοστίζει στην Αργεντινή μια ελεγχόμενη υπηρεσία στατιστικών στοιχείων.