Στο ραδιόφωνο τελευταία ακούγεται πολύ μια εκνευριστική διαφήμιση. Αυτό δεν είναι τίποτε καινούργιο, φυσικά. Κατά κανόνα, το ραδιόφωνο είναι γεμάτο από εκνευριστικές διαφημίσεις, επειδή αυτή είναι η φύση του μέσου: ο διαφημιστής στο ραδιόφωνο πρέπει με τον λόγο να φτιάξει μια ολόκληρη εικόνα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, εξ ου λοιπόν η υστερική υπερβολή των ηθοποιών, οι ηλίθιες φωνές και τα σχετικά. Oμως αυτή για την οποία θέλω να σας μιλήσω είναι εξόχως εκνευριστική.
Η συγκεκριμένη διαφήμιση είναι, κατά κάποιο τρόπο, μια χειρονομία του ΟΠΑΠ προς τους πελάτες του. Και, ως αντιπροσωπευτικό είδος του κόσμου που στηρίζει τις δραστηριότητες του ΟΠΑΠ, η διαφήμιση μας παρουσιάζει ένα φανταστικό πρόσωπο, τον Πάρι, ο οποίος τραγουδά τα συνθήματα της ομάδας του. Τώρα, όταν λέμε ότι ο Πάρις τραγουδά, το λέμε κατ’ ευφημισμόν. Διότι ο Πάρις μουγκανίζει τα διάφορα γηπεδικά συνθήματα («θα τρελαθώ», «δεν σταματώ» κ.ά.) σαν καθυστερημένο και μαστουρωμένο μοσχάρι, αν ποτέ υπήρξε κάτι τέτοιο. Με τη φωνή του, δηλαδή, συρτή και βραχνή, όπως την αλλοιώνουν σκοπίμως οι χούλιγκαν όταν κραυγάζουν. (Γιατί αλλοιώνουν έτσι τη φωνή, δεν ξέρω. ίσως από την επιθυμία να δείξουν πιο ηλίθιοι από όσο είναι…)
Δεν είναι όμως μόνον η φωνή που κάνει τον Πάρι του ΟΠΑΠ αντιπροσωπευτικό της συνομοταξίας των χούλιγκαν· είναι και η συμπεριφορά του. Ο Πάρις είναι το αυθεντικό ζώον που επιδίδεται σε μια μορφή αυνανισμού (τα γηπεδικά συνθήματα), αδιαφορώντας για τους γύρω του που ενοχλούνται. Σε κάθε παρατήρηση που του κάνουν, για να το βουλώσει επιτέλους, ο Πάρις βρίσκει μια λέξη που τον πηγαίνει στο επόμενο σύνθημα και, με την ίδια φωνή του ηλίθιου, συνεχίζει να μουγκανίζει ή, κατά το σενάριο της διαφήμισης, να τραγουδά.
Oλο αυτό, οι εμπνευστές της διαφήμισης προφανώς το βρήκαν χαριτωμένο. Iσως ακόμη και τρυφερό, αν κρίνω από την ξελιγωμένη φωνή που εκπροσωπεί τον ΟΠΑΠ στο τέλος της διαφήμισης και η οποία, αφού μας τον συστήνει, τον παινεύει επειδή «επιμένει να τραγουδά τα συνθήματα της αγαπημένης του ομάδας αψηφώντας»―τι ακριβώς αψηφά ο Πάρις, ομολογουμένως, δεν θυμάμαι. Ωστόσο, μπορεί να είναι και χαριτωμένο, για όσους δεν σιχαίνονται τους χούλιγκαν των γηπέδων όσο εγώ. Aλλωστε, σήμερα έχουμε ώς και καταφύγια για άγρια ζώα που έχουν τραυματισθεί, γιατί να μην περισσεύει και λίγη στοργή για τους χούλιγκαν από τον ΟΠΑΠ;
Eτσι επιβιώνουν
«Πώς επιβιώνουν τέτοιοι τύποι στην πολιτική…». Ποιος από όσους ζουν εδώ και καταφέρνουν να αντιστέκονται στη σαγήνη του Υπαρκτού Ελληνισμού δεν έχει αυτή την απορία; Ακόμη και μετά τον αποδεκατισμό που προκάλεσε η χρεοκοπία στο παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό της Μεταπολίτευσης, πάντα υπάρχουν οι περιπτώσεις εκείνων που προκαλούν την απορία για το ότι κατάφεραν να επιζήσουν, ενώ δεν το άξιζαν. Η απάντηση βρίσκεται στην ομιλία του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου των ΑΝΕΛ προχθές στη Βουλή. Αναζητήστε το βίντεο της ομιλίας του Νίκου «γέροντα η ευχή» Νικολόπουλου και θα δείτε πώς ακριβώς επιβιώνουν κάτι τέτοιοι τύποι.
Η θέρμη με την οποία υπερασπιζόταν τον Αλ. Τσίπρα, λες και ήταν προσωπικό του ζήτημα η υπεράσπιση του πρωθυπουργού, επίσης η οικειότητα που επεδίωκε να δείξει ακόμη και με τη στάση του σώματός του, καθώς μιλούσε στραμμένος σχεδόν ολόκληρος προς τον Τσίπρα, γενικώς όλο το θέαμα που παρουσίαζε προχθές ο Ν. Νικολόπουλος μας έδινε το μυστικό της επιβίωσης του είδους που υπερηφάνως εκπροσωπεί: πρόκειται, φυσικά, για την κολακεία. Αν μάλιστα είναι ξεδιάντροπη, τόσο το καλύτερο. Η μαχητικότητα με την οποία υπερασπιζόταν τον Τσίπρα ο Νικολόπουλος, η εντύπωση που έδινε ότι ο Τσίπρας είναι δικός του και δεν επιτρέπει να τον θίγουν, είχε κάτι βαθιά γελοίο. Ιδίως όταν θυμάσαι ότι ολόιδια ήταν η στάση του και προς τον Σαμαρά, τότε που προσπαθούσε να προβάλει τον εαυτό του ως φίλο του.
Ωστόσο, εύκολα το λες, αλλά δύσκολα το κάνεις. Η κολακεία είναι κάτι εντελώς συνηθισμένο και τη χρησιμοποιούμε όλοι, όμως λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να τη διοχετεύουν ακούραστα, σχεδόν προς πάσα κατεύθυνση και σε μεγάλες ποσότητες. Ο Ν. Νικολόπουλος είναι ένας από αυτούς. Οπωσδήποτε, υπάρχουν ένα σωρό άλλοι πολύ πιο επικίνδυνοι από τον Νικολόπουλο. Αυτός όμως είναι ο πιο δυσάρεστος. Oπως, λ.χ., είναι δυσάρεστο ένα κομμάτι τυρί που έχει χαλάσει…
Κακά ξεμπερδέματα
«Οι δυνάμεις καταστολής δεν έχουν καμία θέση στο πανεπιστήμιο», ανέφερε ανακοίνωση της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Προκύπτει, επομένως, ότι οι αναρχικοί που έχουν καταλάβει την πρυτανεία του Καποδιστριακού έχουν θέση στο πανεπιστήμιο, διότι η ανακοίνωση εκδόθηκε με αφορμή τη νέα κατάληψη. Ως συνήθως, ενώ όλοι οι αρμόδιοι ζητούν από την Αστυνομία να βγάλει τους καταληψίες, οι αρμόδιες αρχές περιμένουν να βγουν μόνοι τους. Καλά ξεμπερδέματα…