Η παροιμία του τίτλου μας προτρέπει σε κάτι ανάρμοστο για μια ειλικρινή σχέση, όπως πρέπει να είναι η επικοινωνία του δημοσιογράφου με τους αναγνώστες του. Οταν υπάρχουν διαφωνίες ή ακόμη και δυσαρμονία στη διάθεση, μας καλεί να αποφεύγουμε αυτήν τη διάσταση και να επιλέγουμε την υποκρισία. Δηλαδή, να προτιμούμε τα ευχάριστα στις σχέσεις μας, βάζοντας στην άκρη τα δυσάρεστα. Οι περισσότεροι από σας αποφεύγετε, τούτες τις μέρες, να διαβάσετε εφημερίδες, να δείτε τηλεόραση, να ακούσετε ειδήσεις στο ραδιόφωνο. Και καλά κάνετε. Η νηστεία της Σαρακοστής δεν υπαγορεύεται μόνον για θρησκευτικούς λόγους, αλλά και υγείας. Θα ’λεγα, μάλιστα, ότι οι περισσότεροι απορρίπτουμε την ενημέρωση, τις χρονιάρες μέρες, για λόγους ψυχικής υγείας. Αλλωστε, εμείς, δεν είχαμε λόγο στην κρίσιμη διαπραγμάτευση με τους εταίρους τη Μ. Πέμπτη ούτε θα επηρεάζαμε την έκβαση της συνάντησης Τσίπρα-Πούτιν τη Μ. Τετάρτη. Γιατί να συμπάσχουμε και να αγωνιούμε! Ετσι, προτιμήσαμε να ζήσουμε ευλαβικά τα Πάθη του Κυρίου και να χαρούμε ολόψυχα την Ανάσταση. «Γεγονότα», προδιαγεγραμμένα και γνωστά. Χωρίς αιφνιδιασμούς και δυσάρεστες εκπλήξεις, αλλά με μια «έκβαση» χαρμόσυνη και ευοίωνη.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις και επισημάνσεις αφορούν την πλειονότητα των συνελλήνων, αλλά όχι τους δημοσιογράφους. Εμείς θεωρούμε «χρέος» μας να παρακολουθούμε απερίσπαστοι την επικαιρότητα και να σας ενημερώνουμε αδιάλειπτα (ακόμη κι αν εσείς δεν θέλετε ούτε να μας ακούτε ούτε να μας βλέπετε) για τα συμβαίνοντα. Τα οποία συνήθως –και ιδίως στις ημέρες μας– είναι αγωνιώδη, δυσοίωνα, δυσάρεστα. Με αυτές τις σκέψεις αποφάσισα σήμερα το «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε». Σκέφθηκα, προς στιγμήν, να καταφύγω σ’ αυτό που κάνουμε, συνήθως, οι παλιότεροι. Να ανατρέξω σε παλαιότερες και πιο χαλεπές εποχές, όπως ο πόλεμος, η κατοχή, ο εμφύλιος, κ.λπ. Κάτι που νομίζουμε ότι προσφέρει παρηγορία, υπαγορεύοντας στις νεότερες γενιές την υπομονή και την καρτερία. («Και αυτό θα περάσει» έγραφαν οι χαλκογραφίες των περασμένων εποχών, που «κοσμούσαν» τους τοίχους μας). Μετά, όμως, το ξανασκέφθηκα. Μήπως αυτή η προσπάθεια παρηγορίας καλλιεργεί, ταυτόχρονα, τη μοιρολατρία και μας παρωθεί στην αναζήτηση ενός άλλοθι, για τα δικά μας λάθη και τις ευθύνες; Αυτός είναι ο ρόλος ημών των παλαιοτέρων; Κατ’ αρχάς, όσοι έχουμε περάσει τα 70, είναι ζήτημα αν εκπροσωπούμε το 15%, άντε το 20% του πληθυσμού. Το άλλο 80% γιατί να μας ακούσει, να σεβαστεί την άποψή μας –και πολύ περισσότερο– να ακολουθήσει τη συμβουλή μας; Το πιθανότερο είναι να μας θεωρεί συνυπεύθυνους (με τους πολιτικούς που επιλέξαμε), για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Να μας μέμφεται και να μας θεωρεί ασυγχώρητους, για τα βάρη που μεταθέσαμε, στις επόμενες γενιές.
Συνεπώς, το «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε», για μας τους υπερ-εβδομηντάρηδες, είναι και βολικό. Οταν, μάλιστα, συνοδεύεται και με κάποια αυτοκριτική για τα πεπραγμένα των εποχών μας, η επικοινωνία μας με τους νεότερους προσφέρει και τη μόνη διδακτική δυνατότητα της ηλικίας μας. Κατά τ’ άλλα, φίλες και φίλοι, που κάνατε την επιλογή να διαβάσετε και σήμερα την «Κ», ελπίζω να μη διατάραξα τη γιορτινή σας διάθεση. (Το πολύ-πολύ, να δυσαρέστησα μια μερίδα συνομηλίκων μου, που πιστεύουν ότι οι περασμένες γενιές είναι παράδειγμα προς μίμηση και κριτής των νεοτέρων)… Συγγνώμην.