Παρά τους φόβους και την κινδυνολογία που προηγήθηκαν, το μήνυμα που έστειλαν οι Βλαντιμίρ Πούτιν και Αλέξης Τσίπρας κατά την πρόσφατη συνάντησή τους στη Μόσχα ήταν ενθαρρυντικό. Ο πρόεδρος της Ρωσίας ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν προσπάθησε να εκμεταλλευθεί τα προβλήματα στις σχέσεις της Ελλάδας με τους δανειστές της και γενικότερα με την Ευρωζώνη, ο Ελληνας πρωθυπουργός τόνισε δύο φορές ότι η λύση στα οικονομικά ζητήματα της χώρας θα βρεθεί σε ευρωπαϊκό πλαίσιο και οι δύο ηγέτες φρόντισαν να κοσμεί τη συνάντησή τους και η σημαία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Αυτά, πριν από περίπου μία εβδομάδα. Από τότε πληθαίνουν όμως συνεχώς οι ενδείξεις ότι η κυβέρνηση επιδιώκει ουσιαστικά τη ρήξη με τους εταίρους και το ΔΝΤ. Αλλωστε και οι δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα ότι η λύση θα είναι ευρωπαϊκή μπορεί να έχει την έννοια ότι η Ευρώπη θα αναγκαστεί να υποχωρήσει και να προσαρμοστεί στις ελληνικές απαιτήσεις. Γι’ αυτό ίσως και ο Αλέκος Φλαμπουράρης (ο ίδιος που είχε προβλέψει την αποχώρηση των αντεξουσιαστών από την πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών ώς το Πάσχα, αλλά φαίνεται ότι εκείνοι επιδιώκουν να αποκτήσουν δικαίωμα χρησικτησίας) βλέπει συνεχώς συμφωνίες μπροστά του, ενώ οι ημερομηνίες-ορόσημα έρχονται και παρέρχονται, τα σενάρια περί πιστωτικού γεγονότος και εξόδου της χώρας από το ευρώ διαδέχονται το ένα το άλλο και η πραγματική οικονομία καταρρέει, χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
Ως τώρα τουλάχιστον, η γενική διαπίστωση είναι ότι η Ευρώπη, οι εταίροι, το ΔΝΤ, αλλά και η Ουάσιγκτον, δεν δείχνουν καμία διάθεση να κάνουν πίσω από τους όρους που έχουν θέσει και εξακολουθούν να θέτουν για να στηρίζουν την ελληνική οικονομία. Τους αφήνουν παγερά αδιάφορους ή και εξοργίζονται όλο και περισσότερο από τις δημιουργικές ασάφειες του Γιάνη Βαρουφάκη, τις επιτροπές της Ζωής Κωνσταντοπούλου και της Σοφίας Σακοράφα, τη στάση των Π. Λαφαζάνη, Π. Σκουρλέτη, Δ. Στρατούλη, Γ. Κατρούγκαλου, τις παλινωδίες του Θ. Δρίτσα, τις απειλές του Π. Καμμένου. Θεωρούν ότι ολόκληρη η ελληνική κυβέρνηση υπαναχωρεί από τις υποσχέσεις και τις υπογραφές της και απλώς κωλυσιεργεί και κοροϊδεύει για να κερδίσει χρόνο, εξ ου και η σκλήρυνση από την πλευρά τους τις τελευταίες ημέρες.
Το ερώτημα που ζητεί απάντηση είναι πού αποβλέπει η κυβέρνηση με αυτή τη συμπεριφορά. Είναι ο στόχος της να φτάσει κουτσά – στραβά στον Ιούνιο και τότε να διαπραγματευτεί με τους ξένους ένα νέο Μνημόνιο με διαφορετική ονομασία; Αν είναι, περιλαμβάνει πολλά «αν». Αν τα λεφτά φτάνουν ώς τον Ιούνιο, αν δεν έχουμε πιστωτικό γεγονός, χρεοκοπία ή στάση πληρωμών στο μεταξύ, αν οι δανειστές θα είναι πρόθυμοι για μια συμφωνία με την εμπειρία που έχουν πλέον από το πάρε – δώσε με την Αθήνα και αν η κυβέρνηση διαθέτει πλέον την αξιοπιστία να εγγυηθεί ότι μπορεί και θέλει να εφαρμόσει τα απαραίτητα μέτρα. Παραλλαγή αυτού του σχεδίου είναι επίσης να φτάσει η κατάσταση στο μη περαιτέρω κατά τον Ιούνιο ή λίγο πριν, να γίνουν εκλογές ή δημοψήφισμα ώστε με απόφαση του λαού να γίνει η «κωλοτούμπα» ή το Grexit.
Υπάρχει πάντως και ένα τρίτο πιθανό σχέδιο, αν όλα αυτά υπολογίζονται και δεν σουρνόμαστε γιατί το Μαξίμου αδυνατεί να πάρει αποφάσεις. Το τρίτο αυτό σχέδιο λέει ότι η κυβέρνηση ήταν από την πρώτη στιγμή αποφασισμένη να βγάλει τη χώρα από την Ευρωζώνη και βαδίζει μεθοδικά προς αυτή την κατεύθυνση για να μπορεί να επιρρίψει τις ευθύνες στους ξένους. Απώτερος στόχος, η αλλαγή του κοινωνικοοικονομικού καθεστώτος σε αυτή τη χώρα, κάτι που ήδη συντελείται.