Το πόσο παραπειστικά είναι τα επιχειρήματα ορισμένων κυβερνητικών κύκλων για να εξηγήσουν αυτό που ονομάζουν «κόκκινες γραμμές» είναι εύκολο να το διαπιστώσετε με το παράδειγμα των «εργασιακών». Οταν τους ακούς πως δεν θέλουν «να επιτρέψουν τις ομαδικές απολύσεις», σου δημιουργείται η εντύπωση ότι χωρίς τους πολιτικούς δεκάδες επιχειρήσεις θα έδιωχναν αύριο το πρωί μεγάλες ομάδες εργαζομένων, ενώ τίποτε παρόμοιο δεν ισχύει.
Δυστυχώς, το ισχύον καθεστώς απολύσεων δεν εμπόδισε να χαθούν οι δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας τα χρόνια της κρίσης. Ο πραγματικός ρυθμιστής της αγοράς εργασίας είναι η ανεργία και το ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ και, δυστυχώς, τα πάμε εξίσου χάλια και στα δύο.
Θα έχετε προσέξει, επίσης, ότι αυτό που προτείνεται δεν είναι κάποια ρύθμιση που επινόησαν οι τροϊκανοί ειδικά για τη χώρα μας, αλλά η υιοθέτηση από τους κοινωνικούς εταίρους ενός νέου πλαισίου ρύθμισης της αγοράς εργασίας, κατόπιν μάλιστα συνεργασίας με τα στελέχη του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, που αποτελεί τον ιστορικά φιλικό οργανισμό της απαραίτητης συνδικαλιστικής δράσης.
Είμαι σίγουρος ότι Γερμανοί και άλλοι του σκληρού πυρήνα προτιμούν να μην ανοίξει τώρα νέα διελκυστίνδα για τα εργασιακά, ούτε όπως το επιχειρεί το ΔΝΤ ούτε όπως το προσπαθεί το υπουργείο Εργασίας. Η κοινή δήλωση Τσίπρα – Γιουνκέρ επιβεβαιώνει αυτήν την ορθολογική κατεύθυνση.
Αυτό που ζητούν οι εταίροι είναι να διαθέτουμε πλαίσιο κανόνων όμοιο με των άλλων κρατών που επιτυγχάνουν καλύτερες αναπτυξιακές επιδόσεις. Δεν υπάρχει κανείς λόγος να είναι η Ελλάδα το μόνο κράτος που αναθέτει σε κομματικούς παράγοντες ζητήματα καθημερινής επιχειρηματικής λειτουργίας.
Προφανώς δεν σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις θα μπορούν να κάνουν με τις πολυάριθμες απολύσεις ό,τι επιθυμούν, όποτε το αποφασίζουν, με όποιον τρόπο τις διευκολύνει. Ο βασικός κανόνας, που τηρείται παντού όταν υπάρχει ανάγκη αναδιαρθρώσεων ή οριστικής παύσης εργασιών, είναι η συνεννόηση για την επίτευξη συμφωνημένων λύσεων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα συνδικάτα έχουν πολύ μεγάλη δύναμη σε χώρες με ευέλικτες αγορές εργασίας.
Οσοι συμφωνούμε ότι η Ελλάδα χρειάζεται σοβαρές, πολλές και μεγάλες διεθνείς επενδύσεις για να κινήσει την οικονομία, οφείλουμε να συμφωνήσουμε και σε όσα θα τις εξασφαλίσουν. Οι διεθνείς επενδυτές δεν έρχονται αναζητώντας κράτη με εργαζομένους-σκλάβους.
Οταν όμως πρόκειται να αποφασίσουν μια επένδυση κοιτούν αν υπάρχουν ειδικά εμπόδια στην επιχειρηματικότητα. Αν τα ισχύοντα είναι όμοια με τους γενικώς παραδεκτούς κανόνες, περνούν στα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Οπως είναι το εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό, το ισχυρό νόμισμα και η ανοικτή δημοκρατική κοινωνία. Η μόνη πραγματική «κόκκινη γραμμή» είναι η αύξηση της απασχόλησης.