Η «Μελίνα η Ανεμόεσσα», με το φουλάρι της και το γενναιόδωρο γέλιο της, υποδέχεται τους επισκέπτες στον σταθμό του μετρό «Ακρόπολη». Λίγο πιο κάτω, στην είσοδο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στέκει και η προτομή της που φέρνει λίγο σε Μπετόβεν. Πολλές φορές αναρωτήθηκα για ποιον λόγο διάλεξαν τη Μελίνα και όχι τον Περικλή ή κάποιο από τα αριστουργήματα του μουσείου για να συμβολίζει την Αθήνα της κλασικής εποχής. Είναι και η Μελίνα κλασικό αριστούργημα της τέχνης, δεν λέω. Αναρωτήθηκα αδίκως θα μου πείτε.
Και στην περίπτωση του Παρθενώνα, ενός από τα σημαντικότερα μνημεία του δυτικού πολιτισμού, εκείνο που πρωτίστως ενδιαφέρει την ενδοχώρα της ελληνικής ψυχής δεν είναι η πολιτισμική αξία που παράγει στον κόσμο που ζούμε, αλλά η υψηλοφροσύνη που μας προκαλεί το αίσθημα πως είναι δικός μας. Και με τη Μελίνα, εννοείται, ο μέσος επιβάτης του μετρό ταυτίζεται πιο εύκολα από ό,τι με τον Περικλή ή τις αρχαϊκές Κόρες του Μουσείου της Ακρόπολης. Αφού ο μέσος Ελληνας ενδιαφέρεται περισσότερο για την επιστροφή των Γλυπτών παρά για τον ίδιο τον Παρθενώνα.
Οκτώ υπουργεία και ένας οργανισμός συνεργάσθηκαν για να φτιάξουν ταινία που προβάλλει στους σταθμούς του μετρό το αίτημα της Ελλάδας για την καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων από την περίοδο της γερμανικής Κατοχής. Μήνυμα ενός λεπτού που περιλαμβάνει εικόνα μαυροντυμένης γυναίκας, την τελευταία εκπομπή της Ελληνικής Ραδιοφωνίας με τη φωνή του Κώστα Σταυρόπουλου και το καυτό και άκρως επίκαιρο σύνθημα: «Χτίζουμε το μέλλον χωρίς φασισμό».
Η υπερπαραγωγή διάρκειας ενός λεπτού, σημειωτέον, είναι στα ελληνικά. Κοινώς δεν απευθύνεται στους επισκέπτες της χώρας μας, ανάμεσά τους και Γερμανοί, με στόχο να τους πείσει για το δίκαιο του ελληνικού αιτήματος. Απευθύνεται στους Ελληνες ψηφοφόρους για να αποδείξει πως η κυβέρνηση δεν έχει υποστείλει τη σημαία της διεκδίκησης. Κοινώς, κανείς δεν ενδιαφέρεται για να πείσει τους άλλους ενδιαφερόμενους για το δίκαιό μας. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να ξέρουμε εμείς πως έχουμε δίκιο και βέβαια να τονώνουμε το φρόνημά μας με το αίσθημα πως μας έχουν αδικήσει.
Οι γερμανικές αποζημιώσεις είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι ήταν η Μελίνα για το ΠΑΣΟΚ και η Τζοκόντα για το Λούβρο. Eνα εθνικολαϊκιστικό γκάτζετ για εσωτερική κατανάλωση πατριωτικού αισθήματος.