Επειτα από πέντε χρόνια προσπάθειας να αντιμετωπίσουμε την κρίση, ίσως το μόνο για το οποίο θα άξιζε να είμαστε περήφανοι ήταν ο νόμος Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια. Ηταν η μοναδική περίπτωση όπου, με δική μας πρωτοβουλία, χωρίς άμεση πίεση από το εξωτερικό, καταφέραμε να διορθώσουμε τα λάθη μας σε έναν καίριας σημασίας θεσμό για το μέλλον της χώρας μας. Το γεγονός δε ότι ο συγκεκριμένος νόμος υπερψηφίστηκε στη Βουλή από τα τρία τέταρτα του σώματος ήταν η περίτρανη απόδειξη ότι το αίτημα υπέρ της κάθαρσης των πανεπιστημίων από την κομματοκρατία ήταν πια τόσο ώριμο στην ελληνική κοινωνία ώστε λίγο ακόμη και θα άρχιζε να σαπίζει. Η αλλαγή στα πανεπιστήμια που έφερε ο νόμος Διαμαντοπούλου χρειάσθηκε κόπο και υπομονή για να σταθεί στα πόδια της (θυμηθείτε λ.χ. τον πόλεμο που είχε κηρύξει ο Πελεγρίνης)· ήταν, πάντως, η μόνη ολοκληρωμένη, στρατηγικού χαρακτήρα, παρέμβαση που κάναμε στο σύστημα.
Υπό το πρίσμα αυτό, ο άνθρωπος ο οποίος ανέλαβε να κατεδαφίσει τη μεταρρύθμιση στην ανωτάτη παιδεία (και την κατεδαφίζει απολαμβάνοντας κάθε στιγμή του έργου του) δεν μπορεί να είναι τυχαίος. Το διαπίστωσα την Κυριακή, παρακολουθώντας τη συνέντευξη του Αριστείδη Μπαλτά στον Παύλο Τσίμα στον ΣΚΑΪ. Ο άνθρωπος ο οποίος διέλυσε αυτό που φτιάχτηκε με τόσο κόπο πιστεύει (όχι συμπτωματικά) ότι στην παιδεία «δεν έχει νόημα η μέτρηση του κόπου». Εκτός από ιδεοληπτικός όμως, έχει και κάτι άλλο που τον κάνει ξεχωριστό ως προσωπικότητα: νομίζω πρέπει να είναι από τους πλέον δυσάρεστους ανθρώπους που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Το σκοτεινό, αγέλαστο ύφος του, η βαθιά κατάθλιψη του βλέμματός του αναδίδουν όλο τον φανατισμό του και τον κάνουν να θυμίζει κάπως τον Αλτουσέρ.
Κρίση ταυτότητας
Μετά την έξωση από τα Εξάρχεια που του επέβαλαν οι αναρχικοί, δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά ο κήρυκας του λιτού βίου Γιάννης Βαρουφάκης διέρχεται μια φάση αναπροσδιορισμού της εικόνας του ― δηλαδή, της ταυτότητάς του, καθώς αυτά τα δύο ταυτίζονται στην περίπτωσή του. Η δημοσιοποίηση των πολυτελών συνθηκών της ζωής του (η βίλα στην Αίγινα, το σπίτι στη Δ. Αρεοπαγίτου) και ο θόρυβος που ακολούθησε δεν αισθάνθηκε να τον πλήττουν. Και δεν θα έπρεπε, διότι πλούσιος και αριστερός στην Ελλάδα δεν είναι ντροπή, είναι μαγκιά· πλούσιος και αριστερός είναι η κορυφαία αξία στην ελληνική κοινωνία.
Φαίνεται όμως η αυτοπεποίθησή του κλονίσθηκε μετά το κραξίδι από τους αναρχικούς στα Εξάρχεια. Εκτοτε, τον βλέπουμε να πανηγυρίζει με τις καθαρίστριες, να συζητά το Κούγκι ως μια λύση αξιοπρέπειας, να σταματά τη μηχανή του στη μέση του δρόμου για να συζητήσει τα οικονομικά με τον Γεώργιο Αυτιά. Τον βλέπουμε, με άλλα λόγια, να αγωνίζεται κάθε μέρα να μας δείξει ότι είναι σωστός Ελληνας αριστερός, ότι είναι «λαϊκό παιδί», με την έννοια που δίνει στον όρο ο Πάγκαλος.
Αφού, λοιπόν, το θέλει τόσο πολύ, ένας τρόπος είναι ο ασφαλέστερος: να προσκυνήσει το λείψανο της Αγίας Βαρβάρας. Αν μάλιστα συνοδεύεται και από την άξια καλλιτέχνιδα σύζυγό του, τότε, μετά το προσκύνημα στην αγία, το ζεύγος Βαρουφάκη θα έχει αναδειχθεί ως η απάντηση της Αριστεράς στο ζεύγος Πατούλη! Θα έχουν γίνει το πρότυπο της κοινωνίας του μέλλοντος…
Θέλουν τους υπουργούς
Κάπου στις ειδήσεις το Σαββατοκύριακο, άκουσα ότι ο αγαπητός μας Πόουλ Τόμσεν παραπονείται ότι οι εκπρόσωποι των θεσμών δεν μπορούν να συναντήσουν τους υπουργούς, οπότε η διαπραγμάτευση προχωρεί αργά. Κακώς παραπονείται και ειδικά αυτός, ο οποίος πια ξέρει πολύ καλά πρόσωπα και πράγματα στην Ελλάδα. Αν η διαπραγμάτευση στο συγκεκριμένο επίπεδο κάπως κινείται, οφείλεται ακριβώς στο ότι οι εκπρόσωποι δεν συναντούν τους υπουργούς. Αν τους συναντούσαν, το μικρότερο κακό θα ήταν να τρομάξουν από την ασχετοσύνη των ανθρώπων και το μεγαλύτερο να καταλάβουν ότι η Ελλάδα δεν σώζεται όσο έχει τους Ελληνες…
Ντροπή!
Δεν διαμαρτύρομαι πλέον για γλωσσικά λάθη που ακούγονται κατά κόρον από τα ΜΜΕ, ούτε και τα προσέχω πια για να μην εκνευρίζομαι. Ομως αυτό που άκουσα από δημοσιογράφο η οποία κάλυπτε το προσκύνημα της Αγ. Βαρβάρας υπερβαίνει κάθε όριο. «Το ιερό σκήνωμα μεταφέρθηκε στον “Αγ. Σάββα”», είπε η δημοσιογράφος του σωστού «το ιερό σκήνωμα μετέβη στον “Αγ. Σάββα”». Δεν ξέρει αυτή η κυρία πως ό,τι απομένει από τη γήινη υπόσταση της Αγ. Βαρβάρας είναι αρχηγός κράτους και ότι οι αρχηγοί κρατών μεταβαίνουν δεν μεταφέρονται;
Εμείς;
Το βρήκα σε ένα φύλλο των Times της περασμένης εβδομάδας και έχει ενδιαφέρον. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε, η Βρετανία είναι πρώτη στον αριθμό ανοιχτά ομοφυλοφίλων βουλευτών, με 32 σε σύνολο 650 και ποσοστό 4,9%. Ακολουθούν: Σουηδία με 12 (3,4%), Ολλανδία με 10 (6,6%), Γερμανία με 9 (1,7%), Νότιος Αφρική με 7 (1,7%), Νέα Ζηλανδία με 6 (5%), Καναδάς με 6 (1,9%), ΗΠΑ με 6 (1,3%), Δανία με 4 (2,2%), Ιρλανδία με 4 (2,4%), Φινλανδία με 3 (1,5%), Νορβηγία με 3 (1,7%), Ελβετία με 3 (1,5%), Βέλγιο με 2 (1,3%), Γαλλία με 2 (0,3%) και Πολωνία με 2 (0,4%). Εμείς δεν έχουμε ούτε έναν ― θέλω να πω, έχουμε διαφόρους, αλλά ούτε έναν ο οποίος να έχει το θάρρος να υπερασπίζεται τη σεξουαλική ταυτότητά του…