Αν θέλουμε να καταλάβουμε τι πράγματι συνέβη στη συνάντηση Τσίπρα-Γιουνκέρ (με φιλική συμμετοχή Ντάισελμπλουμ), η λέξη κλειδί στις δηλώσεις του πρωθυπουργού μετά τη συνάντηση ήταν το επίθετο «εποικοδομητικός». Εποικοδομητική χαρακτήρισε ο Αλ. Τσίπρας τη συζήτηση, εποικοδομητική βρήκε τη διάθεση των συνομιλητών του και, τέλος, συμπέρανε ότι η μόνη εποικοδομητική πρόταση στη συζήτηση ήταν η δική του. Επομένως, έπειτα από τόσο πολλή εποικοδόμηση, το εύλογο συμπέρασμα είναι ότι απλώς διαπιστώθηκε το χάσμα. Και τώρα;
Τώρα, αυτό που είναι να γίνει θα φανεί από την έκβαση της αποψινής συζήτησης στη Βουλή σε επίπεδο αρχηγών. Η συζήτηση της πρότασης των θεσμών μέσα σε ένα πλαίσιο αντιπαράθεσης με την αντιπολίτευση, θα περιορίσει κάπως τις αντιδράσεις, αλλά δεν θα τις καταπνίξει. (Ας μην ξεχνούμε ότι για πρώτη φορά έχουμε στο πολιτικό προσωπικό της χώρας τόσο υψηλό ποσοστό γραφικών και ψυχοπαθών, οπότε ο παράγων του απρόβλεπτου είναι εξόχως ενισχυμένος…).
Δεδομένων όμως των αντιδράσεων στο εσωτερικό της κυβέρνησης, το μόνο εφικτό μπροστά στο αδιέξοδο είναι οι εκλογές και μάλλον σύντομα.
Πολλοί το προβλέπουν, εγώ όμως μπορώ να το αποδείξω, βασιζόμενος σε μια δήλωση προερχόμενη από τα πλέον έγκυρα χείλη της κυβέρνησης. Ο Νίκος «Πόρκυ» Βούτσης, συγκεκριμένα, εκτίμησε ότι το σχέδιο που παρουσιάσθηκε προχθές στον Τσίπρα είναι χειρότερο από τα μέτρα του περιωνύμου εκείνου mail Χαρδούβελη. Τι μπορεί να σημαίνει η σύγκριση αυτή, την οποία μέχρι πρότινος κανείς κυβερνητικός δεν θα τολμούσε; Σημαίνει ότι, διά χειλέων Πόρκυ, δικαιώνεται ο Αντώνης Σαμαράς! Πλήρης δικαίωση! Θρίαμβος σωστός! Υπάρχει Θεός!
Εστω… Τότε όμως γιατί η κυβέρνηση να προσφέρει τόσο εύκολα τη δικαίωση στον αρχηγό του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης και μάλιστα όταν έρχονται εκλογές, τις οποίες άλλωστε ο ίδιος ο Πόρκυ προέβλεψε; Μα γι’ αυτό ακριβώς! Δικαίωση για τον Σαμαρά σημαίνει ότι κανείς πια δεν θα τολμά να αμφισβητήσει την ηγεσία του στη Ν.Δ., οπότε η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενδεχόμενες εκλογές είναι σχεδόν εξασφαλισμένη. Ράβδος εν γωνία… Κάπως έτσι δεν το λένε;
Θλιβερό φινάλε
Από μια πλευρά, η σημερινή κατάσταση, με τη χώρα να έχει το ένα πόδι στην Ευρώπη και το άλλο στο άγνωστο, θυμίζει κάπως 1981. Με τη διαφορά ότι, αυτή τη φορά, ο κίνδυνος του ιστορικού ατυχήματος είναι πραγματικός, ακριβώς επειδή ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας διαφέρει τόσο πολύ με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ως προς τις ικανότητες, όσο τον θυμίζει στα επιφανειακά, όπως π.χ. η χροιά της φωνής. Ο βαθύς επαρχιωτισμός της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) και ο περιορισμένων προδιαγραφών αρχηγός τους δίνουν υπόσταση στον κίνδυνο και κάνουν το 2015 να θυμίζει επανάληψη του 1981 σε μορφή ιλαροτραγωδίας.
Είναι ιδιαιτέρως ειρωνικό, λοιπόν, ότι κάπου στο περιθώριο αυτών των γεγονότων, που κατά την άποψή μου συνιστούν τον θρίαμβο της πασοκαρίας, με την πολιτική και την πολιτισμική έννοια, πρόκειται να διεξαχθεί συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Σίγουρα δεν θα είναι το τελευταίο. (Είναι παρατηρημένο ότι τα κόμματα στην Ελλάδα βρυκολακιάζουν προτού η ψυχή τους αναπαυθεί μια και καλή…). Ισως όμως να είναι το τελευταίο με το ΠΑΣΟΚ να εκπροσωπείται στη Βουλή. Πρόκειται μάλιστα να εκλέξουν το επόμενο πρόσωπο που θα γίνει κάδρο στον τοίχο, δίπλα στον Α. τον Παπανδρέου, τον Κ. Σημίτη, τον Γ. τον Παπανδρέου και τον Ευ. τον Βενιζέλο. (Παρεμπιπτόντως, μια σημείωση επί του πραγματολογικού. Είναι άδικο να περιλαμβάνεται η φωτογραφία του Κ. Σημίτη στο wall of fame του ΠΑΣΟΚ, διότι ο άνθρωπος στο βάθος δεν ήταν ΠΑΣΟΚ, ήταν Ευρωπαίος σοσιαλδημοκράτης σε μια μη ευρωπαϊκή χώρα. Επίσης, είναι κατάφωρα άδικο, είναι αίσχος να μην υπάρχει η φωτογραφία της Μιμής Λιάνη-Παπανδρέου!).
Οπως δείχνουν τα πράγματα μέχρι στιγμής, η συντροφιά που αυτοπροσδιορίζεται ως ΠΑΣΟΚ θα επιλέξει ανάμεσα στον Ανδρέα το Loveρδο και τη Φώφη τη Γεννηματά. (Η υποψηφιότητα Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου εντάσσεται στο ψυχαγωγικό μέρος του προγράμματος ― τα συνέδρια είναι βαρετές εκδηλώσεις και το comic relief είναι απαραίτητο…). Η ποιότητα των υποψηφιοτήτων τα λέει όλα για τις προοπτικές του κινήματος. Από τη μία, ο Loveρδος· κλασικός κυνικός οπορτουνιστής με χαοτική σκέψη, το είδος του πολιτικού που ήταν χαρακτηριστικό του ΠΑΣΟΚ την εποχή της παντοδυναμίας του. Από την άλλη, η Φώφη· πιο λίγη και από αυτό που δείχνει όταν ανοίγει το στόμα της, το απόλυτο τίποτε.
Τι να πω; Προσεύχομαι στον Θεό για το καλύτερο και μένω ήσυχος ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει, διότι δεν υπάρχει Θεός…
Η τεχνική της πλαισίωσης
Πάντα προσέχω τη γλώσσα που χρησιμοποιεί ο πρωθυπουργός, διότι, λόγω της ιδιότυπης (κατά τις ελλείψεις της) μόρφωσής του, στη γλώσσα που χρησιμοποιεί βρίσκω στοιχεία διασκεδαστικά. Στις δηλώσεις του μετά το ταξίδι στις Βρυξέλλες, λ.χ., είπε ότι ο Ντάισελμπλουμ ήλθε μέσα στη συζήτηση και «πλαισίωσε την παρέα». Τώρα, πώς γίνεται να πλαισιώνεις μια ολόκληρη παρέα; Αν στη συνάντηση ήταν μόνο ο Τσίπρας με τον Γιουνκέρ θα μπορούσα να φαντασθώ πώς γίνεται. Να, ας πούμε, αν οι δυο τους κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλο στον καναπέ, ο Ντάισελμπλουμ θα μπορούσε να στριμωχτεί ανάμεσά τους και να απλώσει τα χέρια πίσω από τους ώμους τους, ώστε, κατά κάποιο τρόπο, να τους «πλαισιώνει». Ηταν και άλλοι όμως στη συνάντηση, πώς τα κατάφερε; Φαντάζομαι ότι πήγε λίγο μακριά για να τους βλέπει όλους, έπειτα πήρε μια καρέκλα, στάθηκε επάνω της και άνοιξε τα χέρια του σαν το άγαλμα του Χριστού στο Ρίο. Συμβολικά, τουλάχιστον, τους είχε «πλαισιώσει» όλους…