Την ώρα που ο «καλός συνάδελφος»* μου έδινε την επιστολή, επιμένοντας ότι πρέπει οπωσδήποτε να τη διαβάσω, είχε μόλις σκάσει η είδηση ότι η Επιτροπή απέρριπτε την ελληνική πρόταση. Την απέρριπτε δε με απλή δήλωση του εκπροσώπου της. Η κυβέρνηση, που δεν το πίστευε αρχικά, μόλις συνειδητοποίησε τι συνέβαινε έπαθε νευρική κρίση.
Οχι ότι περίμενα την Επιτροπή να δεχόταν την πρόταση· ο προσβλητικός τρόπος, όμως, έπειθε πια και τους πλέον δύσπιστους ότι η περίφημη «πρώτη φορά διαπραγμάτευση» είχε κλιμακωθεί σε πόλεμο ανταλλαγής προσβολών. (Διότι, για να μην ξεχνιόμαστε, η προσβολή της απάντησης ήταν ανταπόδοση της προσβολής που επεφύλασσε για την Επιτροπή ο πρωθυπουργός με την ομιλία του στη Βουλή…) Σκεφθείτε την *** (βάζετε λέξη της αρεσκείας σας) που μας δέρνει: ονομάζουμε «δημοκρατία» τα προνόμια που απαιτούμε από τους εταίρους, «περηφάνια» την περιφρόνηση σε εκείνους που μας κρατούν στα πόδια μας με τα λεφτά τους και «αξιοπρέπεια» την επιθετική επαιτεία, που την ανάγουμε κιόλας σε εργαλείο ευρωπαϊκής πολιτικής…
Αυτά είχα στον νου, όταν μου έδωσαν την επιστολή που τα αποσπάσματά της θα διαβάσετε παρακάτω. Ηταν απαραίτητο να τα μοιραστώ μαζί σας, διότι, για να εκτιμήσουμε σωστά την αξία του κειμένου που ακολουθεί, είναι απαραίτητο να το δούμε μέσα στην ευρύτερη εικόνα του κόσμου.
Η επιστολή εγράφη από καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εστάλη προς τις πανεπιστημιακές αρχές γενικώς:
«Γράφω σε σας για ένα πραγματικά ασυνήθιστο ζήτημα. Είναι μια καθημερινή πραγματικότητα η συγκέντρωση ζώων (συγκεκριμένα γάτες) εντός των κτιρίων της Σχολής Θεωρητικών Επιστημών που κανείς δεν ελέγχει. Για μια μεγάλη περίοδο του χρόνου (παρατηρώ όλη την άνοιξη μέχρι τώρα) είναι περίοδος αναπαραγωγής και οι σχετικοί ήχοι δεν αφήνουν περιθώρια να συγκεντρωθεί κανείς στη δουλειά του κάνοντας και τον χώρο πολλές φορές απωθητικό. Το θέαμα δε σοκάρει… (Μια γάτα να την περιμένει μια διμοιρία αρσενικών κατά τη διάρκεια της πράξης και όλα αυτά εξελίσσονται στους αίθριους χώρους, παραπλεύρως των διαδρόμων και κάτω από τα γραφεία μας). Ας προσθέσω και τις ακαθαρσίες των ζώων έξω από τα γραφεία και τους διαδρόμους για τα οποία τρέχουμε να προλάβουμε όταν έχουμε επισκέπτες καθηγητές.
Σε παρατήρησή μου στους φύλακες η απάντηση είναι ότι αυτή η δουλειά δεν είναι δική μου και μάλιστα βλέπω ότι κάποιοι τις ταΐζουν κιόλας ενθαρρύνοντας τη μόνιμη κατοικία τους στον χώρο. […] Δεν είπα να μισούμε τα ζώα (ούτε να τα στειρώσουμε!, όπως πρότεινε ένας φύλακας). Απλώς δεν είναι επιθυμητό να ζούμε παρέα με τις ακαθαρσίες τους και τα ζωώδη τους…».
Με την πρώτη ματιά, παίρνεις το ζήτημα στα ελαφρά. Εδώ καιγόμαστε! Με τις γάτες του Φυσικομαθηματικού θα ασχολούμεθα; Ει μη τι άλλο, το ότι οι γάτοι περιμένουν στη σειρά τη γάτα αποκαλύπτει ένα επίπεδο πολιτισμού ασυνήθιστο. (Οι άνθρωποι περιμένουν για τον ίδιο λόγο στη σειρά μόνον αν έχουν πληρώσει, επειδή υπάρχει ο κοινός σεβασμός στο χρήμα…).
Σε παρασύρει, όταν τη διαβάζεις, η αμήχανη ―και, γι’ αυτό, αστεία― περιγραφή της σεξουαλικής ζωής του, κατά τα άλλα αξιαγάπητου, είδους felis silvestris catus. Ομως ο δυστυχής συντάκτης της επιστολής έχει απόλυτο δίκιο. Περιγράφει ένα πανεπιστήμιο-*** (και εδώ βάζετε λέξη της αρεσκείας σας) για γάτες· και, στο μέλλον, γιατί όχι για σκύλους και ποιος ξέρει τι ακόμη. Η κατάσταση που περιγράφεται στην επιστολή θίγει τον πυρήνα του προβλήματός μας: την αποκτήνωση της δημοσιοϋπαλληλίας στο κράτος-αυτοσκοπό του Υπαρκτού Ελληνισμού. Προσέξτε πως οι φύλακες και ταΐζουν τις γάτες (επειδή «πρώτα ο άνθρωπος!», που έλεγε ο περιώνυμος αρχικλέφταρος του ΠΑΣΟΚ) και δεν θεωρούν ως δουλειά τους να τις διώξουν και προτείνουν (ορισμένοι) τη στείρωση, δηλαδή μια δήθεν λύση που επιφέρει οικονομικό κόστος.
Η διαπραγμάτευση, δηλαδή το μέλλον της χώρας, και οι γάτες του Φυσικομαθηματικού (και αν όχι απαραιτήτως αυτές, οτιδήποτε άλλο «ασήμαντο» προδίδει την έκταση της παρακμής μας) δεν πρέπει να τίθενται ως δίλημμα. Δεν είναι ή το ένα ή το άλλο. Αν είχαμε καταλάβει τι μας συνέβη και ποιες είναι οι ευθύνες μας, αν ήμασταν αποφασισμένοι να ξανασταθούμε στα πόδια μας με τις δικές μας δυνάμεις, θα καταπιανόμασταν και με τα δύο συγχρόνως. Οι γάτες του Φυσικομαθηματικού είναι απλώς ένα σπασμένο παράθυρο σε ένα κτίριο που τα περισσότερα παράθυρα είναι σπασμένα…
*: Ισως η πιο αηδιαστική συνεισφορά της ελληνικής δημοσιογραφίας στην καθομιλουμένη· γι’ αυτό κι εγώ συμβάλλω όσο μπορώ στη διαιώνισή της…
Μακάρι!
Τρίτη στις 7.50 μ.μ. ακριβώς, περνώντας μπροστά από την είσοδο του Εθνικού Κήπου είδα τις τραγικές προτομές των τριών τραγικών τυλιγμένες με διαφανείς πλαστικές ταινίες. Ο γύρω χώρος στο πεζοδρόμιο της Αμαλίας ήταν περιφραγμένος με ένα χοντρό, πράσινο, πλαστικό δίκτυ. Σαν να τις είχαν πακετάρει για να τις μετακινήσουν…
Αμέσως φωτογράφισα τη σκηνή με το κινητό και, μέσα μου, ένιωσα να σπαρταρά η ελπίδα ότι, ναι, επιτέλους, βρέθηκε κάποιος αρμόδιος με στοιχειώδη καλαισθησία και αποφάσισε να απομακρύνει τα συγκεκριμένα τερατουργήματα, που ξεχώριζαν για τη φρικτή ασχήμια τους, ακόμη και σε μια πόλη όπως η Αθήνα!
Δεν τόλμησα να ρωτήσω τον Δήμο ή άλλες αρχές αν ευσταθεί η υποψία μου ότι τα τερατουργήματα, επιτέλους, μας αδειάζουν τη γωνία ― δεν τολμούσα να σκοτώσω αυτή την ελπίδα. Και, πάντως, δεν λέω να πάνε χαμένες οι τερατοκεφαλές, αφού προφανώς σε κάποιους θα αρέσουν. (Πρώτα απ’ όλα, στον Αβραμόπουλο, που τις κληροδότησε εις την πόλιν των Αθηνών…). Ας τις δώσουν, λοιπόν, σε κάποιον που θα τις εκτιμήσει και θα τις βάλει στο σπίτι του. Στον Τέρενς Κουίκ, λ.χ., ή στον Τάσο Κουράκη. Τόσοι και τόσοι κυκλοφορούν ελεύθεροι…
Περαστικά
Ο καημένος ο Πανούσης! Θα το γνωρίζετε ήδη ότι, χθες το βράδυ, τον έτρεχαν στον «Ευαγγελισμό», σκασμένο, σε κατάσταση αποπληξίας. Ευτυχώς, τον συνέφεραν εκεί και τώρα ξεκουράζεται στο σπίτι. Αφορμή της κατάρρευσης ήταν το γεγονός ότι βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ τον κατηγόρησε ότι στηρίζει την ακροδεξιά και τον χαρακτήρισε «ντροπή για την Αριστερά». Και, επειδή επρόκειτο για τη Ραχήλ Μακρή, έσκασε από τα γέλια ο άνθρωπος…