Η πρωτοφανής επίθεση της προέδρου της Βουλής κατά του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτική. Αποκάλυψε πλήρως την αντίληψη που έχουν στο κυβερνητικό και συριζαϊκό στρατόπεδο για τα όρια συμπεριφοράς, τον σεβασμό στους θεσμούς και την ανοχή στην άλλη άποψη στο πλαίσιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ή, μάλλον, πιο συνοπτικά και συγκεκριμένα, αποκάλυψε πώς αντιλαμβάνονται τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος και πόσο έτοιμοι είναι να παραβιάσουν χωρίς συστολή τούς όποιους κανόνες ενοχλούν σε κάθε περίπτωση και σε κάθε στιγμή.
Η αλήθεια είναι ότι οι υποψίες, ενισχυμένες και από ενδείξεις, περί αυταρχισμού, διχαστικής νοοτροπίας και συμπεριφοράς, αλλά και αγνόησης των προϋποθέσεων που διατηρούν τη συνοχή μιας κοινωνίας, υπήρχαν. Τα πάντα ήταν επιτρεπτά για την εξυπηρέτηση του πολιτικού στόχου της κατάληψης της εξουσίας όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην αντιπολίτευση και τώρα τα πάντα επιτρέπονται για τη διατήρησή του στην κυβέρνηση. «Η μόνη “κόκκινη γραμμή” είναι να μην αποτελέσουμε παρένθεση», είναι η μόνιμη επωδός των μεγαλοστελεχών στις νομαρχιακές επιτροπές, λένε οι πληροφορίες, και με αυτή την έννοια όλα εξηγούνται.
Οι οργανωμένοι προπηλακισμοί κατά πολιτικών αντιπάλων, οι συνάξεις των «αγανακτισμένων» σε πλατείες, η ανυπακοή στους νόμους, τα κινήματα τύπου «δεν πληρώνω», η θαλπωρή στους «μπαχαλάκηδες», οι ανταρσίες στην Κερατέα και στις Σκουριές, η δημιουργία αντεξουσιαστικού κλίματος με συκοφαντίες στο Διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα ψέματα, οι υποσχέσεις και οι εξαγγελίες που ήταν αδύνατον να τηρηθούν και κάθε άλλη συναφής μέθοδος χρησιμοποιήθηκαν χωρίς αιδώ και φειδώ τα δύο – τρία προεκλογικά χρόνια. Τώρα χρησιμοποιούνται, πάλι χωρίς αιδώ και φειδώ, όλα τα εργαλεία που παρέχει η εξουσία, αφού μάλιστα τα κόμματα της αντιπολίτευσης βρίσκονται σε παραζάλη και παρακμή, ενώ από την πλευρά της η κοινή γνώμη δείχνει την ίδια αβουλία και ανοχή στα πάντα, στις οποίες έχει συνηθίσει, εκτός όταν απειλούνται η τσέπη της και η… βολή της.
Ασφαλώς και η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι ξεχωριστή περίπτωση, με την έννοια όμως ότι η συμπεριφορά της καθορίζεται από τον «βελούδινο» χαρακτήρα της. Ομως ο διχαστικός λόγος της αποτελεί συνέχεια της διχαστικής ρητορικής του προεκλογικού ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός υποσχόταν τις προάλλες την εξόντωση των «μνημονιακών» θυλάκων που υπάρχουν στο κράτος και στο… κατεστημένο. Οι διάφορες επιτροπές που στήθηκαν με τη συναίνεση ή όχι της Βουλής έχουν σαφέστατα «αντιμνημονιακό», «αντιγερμανικό» και «αντιευρωπαϊκό», ίσως και «αντιδυτικό» τόνο, και η περιβόητη «επιτροπή για την αλήθεια του χρέους» αναφέρεται σε διεθνή συνωμοσία εναντίον της Ελλάδας και παράλληλα συνιστά τη μη πληρωμή των δανειστών. Στοιχεία που υπήρχαν και υπάρχουν στη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης.
Η επίθεση κατά του Γ. Στουρνάρα έτυχε της πλήρους αποδοχής του κόμματος και της κυβέρνησης. Η επιστράτευση του Π. Ρουμελιώτη και η λασπολογία κατά δημοσιογράφων που κατηγορήθηκαν ως πληρωμένοι εγκάθετοι του ΔΝΤ κατατάσσεται στη λογική του διχασμού των Ελλήνων μεταξύ «μνημονιακών» και πατριωτών «αντιμνημονιακών». Εξ ου και οι διαδικτυακές επιθέσεις κατά των στίχων του Ν. Πορτοκάλογλου ή οι αθλιότητες του Αχ. Μπέου και των μπράβων του κατά του Γ. Παπανδρέου στον Βόλο. Ακόμη και η κριτική που ασκείται στον Γ. Πανούση από τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ στην ίδια τακτική εντάσσεται.
Πίσω από όλα αυτά όμως, που αναμφίβολα συντηρεί και διατηρεί η κυβέρνηση, υπάρχει ένα ερώτημα. Τι θα κάνει ο πρωθυπουργός αν τελικά έλθει σε συμφωνία με τους δανειστές; Εχει σκεφτεί καθόλου ότι θα ζητήσει από όλους αυτούς τους «αντιευρωπαίους», τους «αντιμνημονικούς», «αντιδυτικούς», «αντικαπιταλιστές» να δεχθούν τη συμφωνία με εκείνους που αναθεμάτιζαν ώς χθες ή θεωρεί ότι θα το κάνουν αυτόματα, επειδή ό ίδιος έχει δώσει το παράδειγμα στις συχνότατες επαφές του με την Αγκελα Μέρκελ; Και πώς θα απαιτήσει από τους πατριώτες «αντιμνημονιακούς» να εξομοιωθούν μέσα σε μία νύχτα με τους προδότες «μνημονιακούς»; Τι θα κάνει επίσης με το πόρισμα της επιτροπής «αλήθεια για το χρέος» που συνιστά να μην το πληρώνει η χώρα; Θα το αγνοήσει, ύστερα από τόσο «ταρατατζούμ»; Το σημαντικότερο, ωστόσο, είναι πού θα βρει υπουργούς για να εφαρμόσουν τη συμφωνία.
Εκτός και αν έχει αποφασίσει ήδη ότι δεν θα υπάρξει συμφωνία και όλα τα παραπάνω αποτελούν προπαρασκευή εδάφους για να επιρρίψει ευθύνες στην άλλη πλευρά. Στους «μνημονιακούς», στους Ευρωπαίους, στον Στουρνάρα…