Γιώργος Σταυρόπουλος, πρώην δικαστικός και υπουργός Επικρατείας στην κυβέρνηση Παπαδήμου, εξελέγη χθες πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων. (Ομολογουμένως, αγνοούσα ότι διαθέτουμε παρόμοια επιτροπή ― αλλά γιατί να μην έχουμε; Αν αναγνωρίζεις τα δικαιώματα, δεν μπορείς να αποκλείσεις το δικαίωμα να έχεις και μια εθνική επιτροπή για τα δικαιώματα…) Ενδιαφέρον έχει, όμως, ότι η επιλογή της Ζωής Κωνσταντοπούλου ήταν ο Γ. Δουζίνας.
Το φαινόμενο Δουζίνα πρέπει να σας το περιγράψω όσο μπορώ, διότι η προτίμηση της Κωνσταντοπούλου στο συγκεκριμένο πρόσωπο είναι ενδεικτική των προθέσεων και των φιλοδοξιών της. Ο Γ. Δουζίνας είναι ένας εκκεντρικός, εγωκεντρικός καθηγητής στο Κολέγιο Birbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Εγινε γνωστός εδώ με αφορμή τα Δεκεμβριανά του 2008, ως φλογερός υποστηρικτής των αναρχικών. Εκτοτε εξελίσσεται σε ένα είδος θεωρητικού της επανάστασης, με εμφανή τη ροπή προς τον νεοσταλινισμό. Είναι, σε γενικές γραμμές, ένας Βαρουφάκης που ψάχνει «να τρουπώσει», αλλά χωρίς τους μυς, το σκέρτσο και το «ουμφφφφ!» που βγάζει ο Βαρουφάκης.
Πάντως, ο περί ου ο λόγος Δουζίνας έλαβε ελάχιστες ψήφους. Δεν τον ψήφισαν οι εκπρόσωποι των ΜΚΟ, ούτε καν οι εκπρόσωποι των υπουργείων. (Παρεμπιπτόντως, ιδού μια ωραία αφορμή για να ξεκινήσει η Κωνσταντοπούλου εκστρατεία για την κατάργηση της μυστικής ψηφοφορίας προς χάρη της «αληθινής» δημοκρατίας…) Ισως επειδή η πρόεδρος θύμωσε με την αποτυχία του εκλεκτού της, δήλωσε προς τα μέλη της επιτροπής ότι η ίδια, ως μέλος της επιτροπής, θα μετέχει σε όλες τις συνεδριάσεις της. Αν πραγματοποιήσει την απειλή, υποθέτω ότι δεν θα μετέχουν οι υπόλοιποι, αλλά ας μην προτρέχω.
Και κάτι τελευταίο. Οταν στη διάρκεια της διαδικασίας αναφέρθηκε ότι η επιτροπή για να λειτουργήσει σωστά χρειάζεται επιστημονικό προσωπικό, η πρόεδρος τους απάντησε ότι έχει 135 υπαλλήλους που δεν έχουν δουλειά να κάνουν και θα τους στείλει για να διαλέξουν. Η υφέρπουσα περιφρόνησή της προς τους περιττούς υπαλλήλους ταιριάζει με την επιλογή της στο πρόσωπο του Γ. Δουζίνα, διότι αν αυτός εκφράζει την αντίληψή της για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε είναι πρόδηλο ότι η ίδια ποσώς τα υπολογίζει. Επιπλέον, η προεδρική συγκατάβαση υπενθυμίζει και κάτι ευρέως γνωστό στον «κόσμο της εργασίας», για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα τους, και ειδικά της δημοσιογραφίας, όπου επικρατεί κατά κράτος η Αριστερά: ότι τα χειρότερα αφεντικά είναι οι αριστεροί, αφενός λόγω των συμπλεγμάτων τους και αφετέρου επειδή αυτοί ξέρουν τον καπιταλισμό καλύτερα…
Μπόουλινγκ
Με την ευκαιρία ότι ο βουλευτής Μιχελογιαννάκης μπέρδεψε το «μπούλινγκ» (τον συστηματικό εκφοβισμό) με το «μπόουλινγκ» (το σπορ του κινηματογραφικού Ντουντ στον «Μεγάλο Λεμπόφσκι»), θυμήθηκα κάτι, το οποίο παρέχει την πραγματολογική βάση στην ωραία διατύπωση του αγαθού βουλευτή: «Απαράδεκτο να του κάνουν μπόουλινγκ του Βαρουφάκη». Στη δεκαετία του 1990 είχε προκληθεί παγκόσμια κατακραυγή εναντίον ορισμένων Αυστραλών οι οποίοι έπαιζαν (και το χειρότερο εμφανώς διασκέδαζαν) μπόουλινγκ με νάνους. Πώς το έπαιζαν: έπαιρναν έναν νάνο, του φορούσαν ένα κράνος στο κεφάλι, τον ξάπλωναν επάνω σε μια σανίδα του ύψους του, με πατίνια προσαρμοσμένα από κάτω, και τον αμολούσαν στον διάδρομο για να πετύχουν τις κορύνες…
Quiz
Πρόκειται για γνωστή κυρία όλων των δημοκρατικών καταστάσεων, προερχόμενη από την ηρωική γενιά που κατέστρεψε την Ελλάδα. (Aυτή του Πολυτεχνείου, για όσους δεν κατάλαβαν.) Το όνειρό της είναι να αναδειχθεί στο ανώτατο αιρετό αξίωμα στον επαγγελματικό χώρο όπου ανέπτυξε τις ποικίλες δραστηριότητές της. Το πρόβλημά της, όμως, είναι ότι σύντομα συμπληρώνει το 67ο έτος της ηλικίας της και θα πρέπει να φύγει με σύνταξη. Για τον λόγο αυτό, υπουργός που τη συμπαθεί πολύ -for old times’ sake- της ετοιμάζει φωτογραφική τροπολογία ώστε να παραταθεί η παραμονή της στη σημερινή θέση της. Οταν όμως οι συνάδελφοί της παραπονούνται για τη μάλλον αναξιοπρεπή στάση να χρησιμοποιεί μέσον και μάλιστα κοτζάμ υπουργό, τους απαντά: «Μα γιατί; Την άλλη την έβαλε στο διοικητικό συμβούλιο του ***, γιατί όχι και μένα;» (όπου στη θέση των αστερίσκων είναι το όνομα εποπτευόμενου οργανισμού από τον μη κατονομαζόμενο υπουργό). Σας καλώ να υποθέσετε τι κοινό μπορεί να έχουν οι δύο κυρίες από το μακρινό, πολύ μακρινό, μα πάρα πάρα πολύ μακρινό παρελθόν τους. Δεν είναι δύσκολο· και είναι πολύ ανθρώπινο…
Αυτός που μας ταιριάζει
Το βρήκα στον βίο του Αλκιβιάδη από τον Πλούταρχο (το σημείο 7.2 στο πρωτότυπο, για όσους ενδιαφέρονται) και εξηγεί πολλά για την κατάστασή μας. Ο Αλκιβιάδης πήγε μια μέρα να συναντήσει τον Περικλή, που ήταν και κηδεμόνας του, στο σπίτι του. Τον εμπόδισαν όμως να μπει μέσα, καθώς ο Περικλής ήθελε να μείνει μόνος, επειδή ετοίμαζε να δώσει λογαριασμό στους Αθηναίους («σκοπείν καθ’ εαυτόν, όπως αποδώσει λόγον Αθηναίοις»). Ο Αλκιβιάδης έφυγε, σχολιάζοντας ότι θα ήταν καλύτερο αν ο Περικλής έμενε μόνος για να μη δώσει λογαριασμό στους Αθηναίους («βέλτιον ουκ ην σκοπείν αυτόν όπως ουκ αποδώσει»). Από την απόσταση του χρόνου που μας χωρίζει, δεν χωρεί αμφιβολία ότι το είδος του πολιτικού που τελικά επικράτησε σε αυτόν τον τόπο ήταν του Αλκιβιάδη. Του πολιτικού, δηλαδή, που ξοδεύει και δεν δίνει λογαριασμό. Το χειρότερο, βέβαια, είναι ότι το είδος αυτό είναι που μας εκφράζει περισσότερο…