Παρακολουθώντας στην τηλεόραση τις εικόνες από την επίσκεψη της κυρίας Μέρκελ στο Βελιγράδι θυμήθηκα κάτι άλλες εικόνες από το σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Δεν έχουν κλείσει είκοσι χρόνια από το 1999, όταν τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ βομβάρδιζαν τις γέφυρες του Δούναβη και το κτίριο της τηλεόρασης στο κέντρο της Γιουγκοσλαβικής ακόμη τότε πρωτεύουσας. Οι Σέρβοι είχαν αναλάβει τον ρόλο του μαύρου πρόβατου της ευρωπαϊκής ηπείρου. Δίκαιο ή άδικο δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι η Ιστορία ακολουθεί τον δρόμο της πέρα από το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο.
Τότε η Ελλάδα ήταν μια ευρωπαϊκή χώρα με πλήρη δικαιώματα και πολλοί πίστευαν ότι η επανένταξη της Σερβίας στον ευρωπαϊκό κορμό ήταν αν όχι αδύνατη, πάντως μια πολύ μακρινή προοπτική. Τότε σκεφτόμουν πως εμείς οι Ελληνες υπήρξαμε τυχεροί διότι τον διχασμό των Σέρβων, ανάμεσα στην τυραννία της Μόσχας που εκπροσωπούσε ο Μιλόσεβιτς και τη δημοκρατία που δυστυχώς αποκαταστάθηκε με βομβαρδισμούς, εμείς τον είχαμε ζήσει πολύ νωρίς, με τον εμφύλιο στη δεκαετία του σαράντα, όταν με τη νίκη του Εθνικού Στρατού η Ελλάδα εντάχθηκε στην ήπειρο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας.
Σήμερα η ευρωπαϊκή υπόσταση της χώρας μας αμφισβητείται πανταχόθεν. Και από μια μερίδα της Ευρώπης, που δεν περιορίζεται στον κ. Σόιμπλε και τους φίλους του, όπως μας αρέσει να πιστεύουμε. Και από μια μερίδα Ελλήνων πολιτικών, ετερόκλητη μεν, ομοφωνούσα δε, οι οποίοι σταδιοδρομούν αξιοποιώντας την εξάντληση και την αγανάκτηση της ελληνικής κοινωνίας. Μετά την επίσκεψη της κ. Μέρκελ στο Βελιγράδι και τα Τίρανα, αν συμβεί το απευκταίον, η Αθήνα κινδυνεύει να είναι η μόνη βαλκανική πρωτεύουσα που δεν είναι ευρωπαϊκή. Οι Ελληνες κινδυνεύουμε να γίνουμε τα «μαύρα πρόβατα» της Ευρώπης, όπως κάποτε ήσαν οι Σέρβοι.
Το ξέρω πως από όλες τις δυνατές ταυτότητες που μπορούμε να αποδώσουμε στον εαυτό μας, την Ευρωπαϊκή, την Ανατολίτικη, τη Μεσογειακή και τη Βαλκανική, η τελευταία ταιριάζει λιγότερο στον εθνικό μας ναρκισσισμό. Παρ’ όλ’ αυτά οφείλουμε να το παραδεχθούμε πως είναι η μόνη σοβαρή εναλλακτική στην ευρωπαϊκή μας ένταξη. Θα γίνουμε Βαλκάνιοι, ή θα ξαναγίνουμε Βαλκάνιοι για την ακρίβεια, τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι Βαλκάνιοι μεταμορφώνονται σε Ευρωπαίους. Το ερώτημα είναι αν την επιθυμούμε αυτήν τη βαλκανική μοναξιά που μας υπόσχονται οι Λαφαζάνηδες, οι Μιχαλολιάκοι και οι λοιποί πρωτόγονοι της πολιτικής μας τάξης.