Μέσα σε λίγες ώρες θα γνωρίζουμε αν «μένουμε Ευρώπη» ή επιστρέφουμε στην περίοδο της κατοχικής φτώχειας και δυστυχίας. Και στις δύο περιπτώσεις ο ελληνικός λαός μπαίνει σε σωφρονιστήριο. Ας μη σταθούμε στη δεύτερη εκδοχή, για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί σε περίπτωση εξόδου μας από την Ευρώπη, είναι άγνωστο, αν και πότε θα συντελεσθεί ο «σωφρονισμός» μας. Και δεύτερον, διότι τις τελευταίες ώρες -και εκτός απροόπτου- φαίνεται επικρατέστερη, λίγο πάνω από το 50%, η εκδοχή ότι «μένουμε Ευρώπη». Να σταθούμε, λοιπόν, στην περίπτωση αυτή, επιχειρώντας, ταυτόχρονα, να αντλήσουμε κάποια ευοίωνα μηνύματα, που θα εμπεριέχει ένα τρίτο και επαχθέστερο των δύο πρώτων μνημονίων, το οποίο, όμως, θα έχει αριστερή υπογραφή. Φυσικά, τούτες τις στιγμές ουδόλως προέχουν η κριτική και ο καταλογισμός των πολιτικών ευθυνών για το πώς φθάσαμε ώς εδώ. Ομως οι ευθύνες των κομμάτων, είναι αλληλένδετες με τις δικές μας αυταπάτες και επιλογές. Το «θριαμβευτικό» Οχι της περασμένης Κυριακής, για μια ηπιότερη- έναντι της σημερινής- συμφωνία, καταδεικνύει την αβυσσαλέα λαϊκή σύγχυση, η οποία, όμως, δεν προκλήθηκε μόνον κατά τους πέντε μήνες του «πρώτη φορά Αριστερά». Απλώνει τις ρίζες της επί τουλάχιστον μια 35ετία, αφότου ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μας έβαλε στην τότε ΕΟΚ, με τη φράση: «Θα ρίξω τους Ελληνες στη θάλασσα, για να μάθουν να κολυμπούν».
Ομως, φίλοι και φίλες, οι περισσότεροι, ίσως, αποφύγαμε να κολυμπήσουμε. Στην αρχή πλατσουρίζαμε στην αμμουδιά και στη συνέχεια ανακαλύψαμε τα «σωσίβια», για να «επιπλεύσουμε». Στην ουσία κατασπαταλήσαμε τον πακτωλό των ευρωπαϊκών κονδυλίων και επιδοτήσεων, που απέβλεπαν στο να καταστούμε ανταγωνιστικοί και ισότιμοι, σε μια προηγμένη Ευρώπη. Κολυμπήσαμε στο χρήμα, αλλά όχι στη θάλασσα. Οπως το κράτος καταλήστευε τους ευρωπαϊκούς πόρους, μέσω των δήθεν αγροτικών συνεταιρισμών, του πολλαπλασιασμού των ζημιογόνων ΔΕΚΟ και των λοιπών φορέων της κομματικής κραιπάλης, έτσι και εμείς επιδοθήκαμε σ’ έναν αχαλίνωτο καταναλωτισμό. Καταχρώμενοι, με τον τρόπον αυτόν, τα ευρωπαϊκά κονδύλια, αυξήσαμε τη… «δανειοληπτική ικανότητα της χώρας», επιδιδόμενοι σ’ έναν αχαλίνωτο υπερδανεισμό. Αυτό δεν ισχύει μόνον για το κράτος. Αφορά και μια σημαντικότατη μερίδα συνελλήλων, οι οποίοι (και με την προτροπή των τραπεζών !), «ανακάλυψαν» τα διακοποδάνεια, τα εορτοδάνεια, τις απειρο-δόσεις, για την αγορά πανάκριβων αυτοκινήτων και πληθώρα άλλους πειρασμούς-«προσφορές» – του υπερκαταναλωτισμού. Κοντολογίς, διαμορφώσαμε την πεποίθηση πως η Ευρώπη ήταν μια παχιά αγελάδα, που προσφερόταν μόνον για άρμεγμα. Και μάλιστα συνεχές και αλόγιστο. Τα δύο πρώτα «κεντροδεξιά μνημόνια», προσέκρουσαν στη νοοτροπία αυτή, η οποία υιοθετήθηκε, αλλά και υποδαυλίσθηκε από την Αριστερά, όπως και από ακραίους ή αλλοπρόσαλλους «εθναμύντορες». Γι’ αυτό αποδοκιμάσθηκαν εκλογικά και απέτυχαν. Ενα τρίτο μνημόνιο, με αριστερή υπογραφή, λογικό είναι να λειτουργήσει ως ψυχρολουσία, στην αρχή και στη συνέχεια, ως σωφρονιστική αγωγή, για όλους τους παραπλανηθέντες (μάλλον εκουσίως) συνέλληνες. Και πιο απλά: Να προβληματίσει, μέχρις συνετισμού, τους συμπατριώτες μας, που τραγουδούσαν και χόρευαν το βράδυ της περασμένης Κυριακής στο Σύνταγμα, για το «όχι». Τώρα θα κληθούν (μακάρι) να πουν «ναι», σε μια χειρότερη «συμφωνία», η οποία, όμως, αποτρέπει την αποπομπή μας από την Ευρώπη, τη βαλκανιοποίηση και την εξαθλίωση της χώρας.