Παραπονούνται πολλοί, ότι οι μεταξύ αρχηγών πολιτικές συζητήσεις στην τηλεόραση δεν έχουν την απαιτούμενη ζωντάνια. Εχουν δίκιο. Ομως, σκοπός των εκπομπών αυτών δεν είναι η αντιπαράθεση, αλλά η ενημέρωση. Τα κόμματα προσέρχονται υπ’ αυτόν τον όρο.
Η φόρμα του προχθεσινού ντιμπέιτ προσδιορίστηκε πριν από πολλά χρόνια, όταν οι κομματικές συγκρούσεις ήσαν ακραίες. Γι’ αυτό χρειάζονταν αυστηροί κανόνες ίσων ευκαιριών και κάποιας ευπρέπειας. Υπ’ αυτή την έννοια, αν λέγαμε ότι πρόκειται περί μιας εκπομπής ερωταπαντήσεων, θα κυριολεκτούσαμε, αποφεύγοντας και τους αγγλισμούς. Δεν θα υπήρχε μάλιστα λόγος για παράπονα από την πλευρά των δημοσιογράφων, που ρωτούν τους πολιτικούς όσα θα ήθελε να τους ρωτήσει ο τηλεθεατής-πολίτης. Επιπλέον, τα δημοσίως διατυπούμενα παράπονα των δημοσιογράφων σύμφωνα με τα οποία το «φορμά του ντιμπέιτ» παρεμπόδισε τη δεδηλωμένη διάθεσή τους να «στριμώξουν» τους αρχηγούς και να προσφέρουν στο αιμοβόρο κοινό κατακρεουργημένους πολιτικούς είναι υπερβολικά.
Εξάλλου, οι δημοσιογράφοι έχουν πολλαπλές ευκαιρίες να αποκαλύψουν τους πολιτικούς, όταν πραγματοποιούν κατ’ ιδίαν συνεντεύξεις, διαθέτουν άνεση χρόνου και δεν τους δεσμεύουν αυστηροί διαδικαστικοί κανόνες.
Πλην όμως, και όλοι το έχουν πολλαπλώς διαπιστώσει, αποκάλυψη και καθήλωση πολιτικού live δεν συμβαίνει πρακτικώς ποτέ! Γι’ αυτό άλλωστε δεν θεωρούμε ότι οι συνεντεύξεις των πολιτικών στην τηλεόραση ισοδυναμούν με ευκαιρίες απολογισμού, αντιπαράθεσης και ελέγχου των πολιτικών. Μη νομίζετε ότι είναι εύκολη δουλειά για τους δημοσιογράφους. Αν κάποιος δημοσιογράφος κατορθώσει να στριμώξει τον πολιτικό αρχηγό τόσο ώστε να φανούν οι ανεπάρκειες και ασυνέχειες, τα κενά των επιχειρημάτων του και οι ψεύτικες υποσχέσεις, δεν υπάρχει περίπτωση να τον ξαναδεί σε εκπομπή του.
Τα κομματικά επιτελεία και ιδιαίτερα οι πολιτικοί αρχηγοί γνωρίζουν πώς να ξεφεύγουν από τις παγίδες της πραγματικής ανοικτής αντιπαράθεσης και διαμάχης. Σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης, προσμετρά στις ανεπάρκειες της ενημέρωσης το ενδεχόμενο να έχουν προηγηθεί συνεννοήσεις μεταξύ των ιδιοκτητών των μέσων ενημέρωσης και των πολιτικών. Κάτι τέτοιο θα μετέτρεπε τους δημοσιογράφους σε διαμεσολαβητές σκοτεινών διασυνδέσεων.
Με δυο λόγια και κατά κοινή παραδοχή, επειδή ούτε για τηλεοπτική διαμάχη πρόκειται, ούτε για πολιτικό διάλογο, ούτε καν για ενδιαφέρουσα ενημέρωση, ας παραδεχθούμε ότι το καλύτερο είναι να μη διοργανωθεί ποτέ ξανά το κομματικο-μιντιακό πανηγύρι του δήθεν debate. Αφήστε που είναι απαράδεκτο να δείχνουν όλα τα κανάλια το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο. Αν μας επισκέπτονταν από τον Αρη, θα νόμιζαν ότι το εν Ελλάδι ισχύον καθεστώς είναι η πολυκομματική τηλεδικτατορία!