Με το ζήτημα του χρέους επιχειρείται ευρύτατη λαθροχειρία. Η χονδροειδής προσέγγιση συνοψίζεται στο απλοϊκό «Οι λαοί δεν χρωστούν τίποτε, άρα δεν πρέπει να πληρώσουν τίποτε». Αδιαφορούν όσοι λέγουν παρόμοιες ανοησίες ότι όλα τα δάνεια έχουν συναφθεί από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Ούτε κανείς θυμάται διαδήλωση της «αριστεράς» με σύνθημα «Δανειστείτε Λιγότερα».
Ούτε κανείς από τους σημερινούς όψιμα αρθρογράφους που ζητούν να οδηγήσουμε τη χώρα σε απομόνωση τύπου Χότζα επέκρινε τα δημόσια ελλείμματα που τροφοδοτούσαν τις παχυλές κρατικές δαπάνες.
Ας έρθουμε σε μια πιο καθημερινή ακροβασία που κάνει ο Τσίπρας και η παρέα του. Λένε λοιπόν ότι πέτυχαν, αυτοί, με τη δική τους διαπραγμάτευση, την επικείμενη συζήτηση για τη δεύτερη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους.
Ξεχνούν ότι η υπόσχεση προς την Ελλάδα δόθηκε ήδη τον Νοέμβριο 2012, ως αποτέλεσμα του πρώτου ελέγχου επί του δεύτερου μνημονίου. Προϋπόθεση ήταν να επιτύχει η ελληνική κυβέρνηση πρωτογενές πλεόνασμα που θα μπορούσε να συντηρηθεί στα προσεχή χρόνια.
Πλεονάσματα πετύχαμε. Πλην όμως, οι Ευρωπαίοι αθέτησαν τη δέσμευσή τους. Το «πάτημα» τους το προσέφερε ο κ. Τσίπρας, ο οποίος εξεβίασε, όπως είχε την κοινοβουλευτική δυνατότητα, πρόωρες εκλογές, με αφορμή την αδιέξοδη ψηφοφορία για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Οι εταίροι «πάτησαν» στο επιβεβαιωμένο πλέον γεγονός ότι μια κυβέρνηση Τσίπρα θα επιχειρούσε τη σύγκρουση και τον εκβιασμό των ευρωπαϊκών θεσμών. Κανείς συνετός πολιτικός και σίγουρα όχι οι Γερμανοί, Γάλλοι, Ισπανοί και άλλοι δεν θα έδιναν μια νέα φιλική διευθέτηση επί του χρέους σε μια χώρα που προετοιμάζεται να κηρύξει πόλεμο στα κράτη της Ζώνης του Ευρώ και στο ίδιο το ευρώ.
Αρα, καμία υπόσχεση δεν απέσπασε ο κ. Τσίπρας για το χρέος. Εκανε κι ένα ακόμη λάθος, εξίσου σοβαρό. Αρνήθηκε να πληρώσει μία από τις δόσεις δανείων προς το ΔΝΤ. Επρόκειτο για συνειδητή και προετοιμασμένη πράξη εκβιασμού του κ. Τσίπρα. Με αποτέλεσμα το Ταμείο να αποχωρήσει από το ελληνικό πρόγραμμα και να μην έχει ακόμη επιστρέψει.
Από την επόμενη εβδομάδα, μία νέα κυβέρνηση θα επιδιώξει να ξαναφέρει τη συζήτηση του χρέους στο τραπέζι. Οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, κυρίως επειδή το ΔΝΤ έχει θέσει ως όρο επιστροφής του την επιμήκυνση του ελληνικού χρέους.
Υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα εφαρμοστούν, στο μεταξύ, με απόλυτη αυστηρότητα τα προβλεπόμενα στο πρόγραμμα και, κυρίως, η ελληνική πολιτική τάξη θα δεσμευτεί σε ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ανάταξης της οικονομίας.
Με δύο λόγια, η λύση του χρέους δεν θα «δωρηθεί» σε κάποιο κόμμα. Θα προσφερθεί στην Ελλάδα, εφόσον όλοι πειστούν ότι η μεγαλύτερη δυνατή συμμαχία πολιτικών δυνάμεων είναι έτοιμη να την υπογράψει.