Εχω την εντύπωση πως αν δεν κλείσουν τους δρόμους του κέντρου για μερικές ώρες, αν δεν δουν πλαστικές κορδέλες και αστυνομικούς να ρυθμίζουν την κυκλοφορία, δεν τις ευχαριστιούνται τις εκλογές. Ανοστο πράγμα, σαν γάμος χωρίς νησιώτικα. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι τις ήθελαν τις συγκεντρώσεις Πέμπτη και Παρασκευή στην Ομόνοια και το Σύνταγμα. Για να πουν όσα δεν είπαν στην τελευταία τους συνάντηση στην τηλεόραση; Για να μετρήσουν τις δυνάμεις τους; Για να δικαιολογήσουν οι κομματικοί μηχανισμοί τον άξιο μισθό τους; Δεν φτάνει το μεροκάματο στα πάνελ; Αλλο πράγμα η πλατεία, θα μου πείτε. Κι άλλο να κλείνει η αστυνομία τους δρόμους.
Και καλά ο ΣΥΡΙΖΑ, το πολιτικό φάντασμα της δεκαετίας του ογδόντα, απόδειξη ολοζώντανη πως δεν είναι μόνον η Ελλάδα που δεν πεθαίνει. Στην Ελλάδα τίποτε δεν πεθαίνει. Είναι μια ολόκληρη χώρα που πάσχει από αθανασία. Και εδώ που τα λέμε όταν βλέπεις τον κ. Γιομπαζολιά να κάνει ερωτήσεις στον κ. Τσίπρα το μυαλό σου αρχίζει και ταξιδεύει, αισθάνεσαι και πάλι νιάτο, και σιγομουρμουρίζεις «Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία». Σκέτη νοσταλγία είναι η ζωή μας. Σαν τη φωνή του Βασίλη Λεβέντη. Τον θυμάμαι στο Σύνταγμα, Οκτώβριος του ’81 ήταν, να καταγγέλει την αστυνομία διότι δεν διέκοψε την κυκλοφορία και εμπόδιζε την προσέλευση των οπαδών του. Από κάτω ήσαν καμιά εικοσαριά άνθρωποι, άντε τριάντα.
Η Νέα Δημοκρατία όμως τι την ήθελε τη συγκέντρωση στην Ομόνοια; Και για να σοβαρευτούμε τώρα. Πολλές φορές αυτές τις ημέρες αναρωτιέμαι αν η Νέα Δημοκρατία έχει συνείδηση του ρόλου που έχει αναλάβει. Αν δηλαδή αντιλαμβάνεται ότι το «ντέρμπι» ή το «θρίλερ» που μας υπόσχεται η Κυριακή εκ των πραγμάτων την τοποθετεί στη θέση της ατμομηχανής των ευρωπαϊκών δυνάμεων της χώρας. Και όχι τυπικά, ή ως εκ του ιστορικού της ρόλου, όπως συνηθίζουμε να λέμε όποτε δεν έχουμε τι να πούμε. Στη Νέα Δημοκρατία, στη στελέχωσή της και στην πολιτική της πέφτει το κύριο βάρος της ευθύνης για την απαλλαγή της δημοκρατίας από την τριτοκοσμική δυσπεψία που της έχει προκαλέσει η υπερκατανάλωση ριζοσπαστικής χοληστερίνης.
Στην προχθεσινή τηλεμαχία ο κ. Μεϊμαράκης είχε τον έλεγχο της συζήτησης στο μεγαλύτερο μέρος. Το ειρωνικό αυτάρεσκο χαμόγελο του κ. Τσίπρα, με την προσχηματική άνεση, έδειχνε αμηχανία. Ως τη στιγμή που ο κ. Μεϊμαράκης κατέβηκε στον δρόμο και τις ιστορίες του, αποκαλώντας τον συνομιλητή του «νεομνημονιακό». Αυτό είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι ότι ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του δεν έχουν ούτε το πολιτικό σθένος, ούτε την κατάλληλη στελέχωση για να εφαρμόσουν τις συμφωνίες που υπέγραψαν. Γι’ αυτό έκαναν τις εκλογές. Και η Νέα Δημοκρατία θα κερδίσει τους τελευταίους αναποφάσιστους αν πείσει πως διαθέτει το ηθικό και πολιτικό πλεονέκτημα του ευρωπαίου συνομιλητή. Αν αποδείξει πως είναι η δύναμη που μπορεί να συσπειρώσει όσες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις θέλουν την Ελλάδα στην Ευρώπη.
Τα «περί ύψους» τώρα και η απώλεια της ψυχραιμίας μάλλον αδιάφορο με αφήνουν. Απλώς ένας υποψήφιος πρωθυπουργός δεν χάνει την ψυχραιμία του επειδή πέντε υπάλληλοι που ταυτίζουν την ελευθερία με την κουτοπονηριά τους κάνουν κολπάκια. Οφειλαν να τον προστατεύσουν οι παριστάμενοι «σύμβουλοι», εκτός κι αν είχαν το μυαλό τους στη συγκέντρωση της Πέμπτης.